ตาโบกโพลงถทึงเท่งโปนปะ
หัวล้านเลี่ยนเถิกถะดุจหัวหมา
ผมสีเลาหงอกหงอยรอยตีนกา
ยามเพลาแย้มสรวลกวนบาที
พุงก็ป่องคอก็คอดแขนก็คด
อัปยศบรรลัยไม่สดศรี
มันช่างกาลีบ้านเมืองสิ้นดี
หน้าดังหมีขนหยิกนั่งตากยุง
ตัวก็ดำซ้ำปากเหม็นกระเซ็นทั่ว
ช่างชาติมั่วตัวดำดังนิลหุง
ไร้คุณค่าบ้ารำห่ำค้ำพะยุง
ดั่งผีพุ่งแย่งหมาเกิดเตลิดมัว
จะยุแยงให้แพงพังก็ช่างจึง
จะทะลึ่งพาโวยกลิ่นโชยทั่ว
จะล้มล้างไพรีเราไม่กลัว
ลั่นกลองรัวริเริ่มรณรงค์