หน้าเปิด


เปิดตอน พวกนางิมางานเทศกาลฤดูร้อนที่เต็มไปด้วยผู้คน และที่สำคัญคือจะมาดูดอกไม้ไฟที่จะเริ่มตอน 1 ทุ่มซึ่งก็ยังเหลือเวลาอีกชั่วโมงกว่า ฮินะก็ถามถึงเรื่องทำเลที่จะดูว่าเจอรึยัง ทางอายุมุก็ยิ้มด้วยความมั่นใจและโชว์สถานทีนั้นให้ดูเลยนั้นก็คือ.... ตึกอพาร์ทเมนต์

แน่นอนว่าฮินะยังงงๆ อายุมุบอกเลยว่าเป็นอพาร์ทเมนต์ตึกสูงที่ตำแหน่งนั้นใกล้กับจุดที่ยิงพลุ ดังนั้นวิวต้องดีสุดๆแน่ แต่ฮินะก็ถามถึงปัญหาสำคัญคือ... เข้าไปไม่ได้

แต่ทันทีนั้นเองเซงาวะก็ออกมาต้อนรับทำเอาฮินะงงอีกรอบแต่ก็พอเดาได้แล้ว ซึ่งอย่างที่คิด อพาร์ทเมนต์ที่ว่านี้จริงๆแล้วเป็นตึกของพ่อเซงาวะเอง ฮินะเลยถามว่าพ่อเซงาวะพักอยู่ที่นี่เหรอแต่เซงาวะบอกเปล่า จิฮารุกับฮินะก็เลยพูดกันเลยว่า "ความรวยนี่มันสุดยอดจริงๆ"


หลังจากนั้นทุกคนก็มาที่ห้องที่มองเห็นวิวอ่าวโตเกียวได้อย่างชัดเจนรอเวลาจุดพลุ อายุมุถามฮายาเตะอยู่ไหน ฮินะบอกกำลังไปส่งพ่อแม่ของลุกะกับคุโรสุอยู่ เซงาวะก็เลยเข้าใจด้วยว่าทำไมลุกะถึงไม่มา อายุมุก็เลยคิดว่าจะโทรเรียกพวกฮายาเตะให้ตามมาแต่นางิก็ห้ามอายุมุไว้ บอกว่าอย่าทำอะไรไม่คิดดีกว่า อายุมุก็เลยเข้าใจว่าให้ลุกะอยู่กับครอบครัวดีกว่า

นางิ: อย่าไปขัด... ช่วงเวลาที่เธอมีเลย


ตัดมาด้านฮายาเตะกับลุกะ ลุกะขอบคุณฮายาเตะ ฮายาเตะเองบอกถึงจะไม่ใช่เรื่องของเขาแต่เขาก็อยากจะให้ลุกะปรับความเข้าใจกับพ่อแม่ ลุกะเลยบอกส่วนหลังจากนี้ยังไงก็ไม่ง่ายอยู่ดี แต่จากนี้เธอก็คงเฝ้าดูพ่อแม่ทำงานใช้หนี้

นอกจากนั้นแล้วลุกะบอกตอนนี้เท่ากับเธอไม่มีหนี้อีกแล้ว ก็เลยอยากจะตอบแทนฮายาเตะ เพราะงั้นลุกะเลยบอกจะซื้ออะไรก็ได้ที่ฮายาเตะอยากได้ให้ ฮายาเตะก็แปลกใจ ลุกะบอกตอนนี้มีงานเทศกาลใช่มั้ย เธอก็จะซื้ออะไรก็ได้ที่ฮายาเตะอยากได้ที่นั้น แถมตอนนี้ยังมีเงิน 2 หมื่นจากการขายโดจินด้วย ลุกะเลยบอกได้เต็มปากเลยว่าจะซื้ออะไรก็ได้ในงบ 2 หมื่น ฮายาเตะก็เลยบอกเข้าใจแล้วและดูเหมือนคิดอะไรอยู่

แต่ก่อนหน้านั้นฮายาเตะบอกลุกะว่าจะดีเหรอที่ลุกะจะไปในงานเทศกาล ลุกะเลยถามว่าแล้วทำไมจะไม่ดี ฮายาเตะบอกลุกะมีชื่อเสียงขนาดนี้ถ้าอยู่ในงานเทศกาลที่คนเยอะมีหวังเป็นอันตรายกันพอดี แต่ลุกะบอกเลยว่าไม่ต้องห่วงเพราะเธอจะใส่หน้ากากเดียวกับที่ใช้ขายโดจินเองเลยทำเอาฮายาเตะคิดเลยว่าจะเป็นอันตรายในอีกความหมายมากกว่า ลุกะก็เลยพูดต่อว่า...

ลุกะ: แล้วถ้าเกิดว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น...
ลุกะ: เธอก็จะปกป้องฉันอยู่ดีใช่มั้ยล่ะ

ฮายาเตะเลยถอนหายใจแต่ไม่ได้ทำหน้าเซ็งและตกลงยอมตามที่ลุกะว่า


เมื่อมีคนจ่ายให้แบบนี้ฮายาเตะเลยจัดเต็มขอ ยากิโซบะ 5 กล่อง หมึกย่าง 3 ไม้ ทาโกะยากิ 6 กล่อง แถมพริบตาเดียวฟาดเรียบจนลุกะยังพูดเลยว่ากินเยอะผิดคาด ฮายาเตะบอกไม่เท่าไรและบอกเลยว่าเขาอยากจะมางานเทศกาลแบบนี้มานานแล้วจนอดตื่นเต้นไม่อยู่ เพราะงั้นแค่นี้ถือว่ายังพึ่งเริ่มทำเอาลุกะเริ่มเหงื่อตกและถามว่าแบบนี้จะไม่น้ำหนักขึ้นเอาเหรอ ฮายาเตะบอกสำหรับเขาไม่ว่าจะกินเท่าไรร่างกายเขาก็ไม่เคยน้ำหนักขึ้นเกิน 5% เลย

แต่ฮายาเตะก็ถามว่าไหนๆก็มากันแล้วทำไมลุกะไม่หาความสนุกบ้าง ลุกะก็แปลกใจ ฮายาเตะบอกที่นี่มีทั้งขายหน้ากาก ตักปลาทอง ขนมสายไหม เรียกได้ว่าช่วยเต็มเติมความฝันแบบเด็กๆได้เลย ฮายาเตะถึงกับยิ้มไปพูดไปเลยว่าเหมือนอย่างเขาที่ลุกะคงไม่เคยได้มาทำอะไรแบบนี้ตอนเป็นเด็กแน่ๆ ลุกะก็เถียงไม่ออก

ฮายาเตะ: คุณลุกะน่ะ... เหมือนกับผม...
ฮายาเตะ: คุณเอาแต่มุ่งทำงานอย่างเดียว...
ฮายาเตะ: เมินเฉยต่อความสว่างไสวเหล่านี้
[ฮายาเตะเข้ามาจับมือลุกะ]
ฮายาเตะ: ไปใช้... ช่วงเวลาที่สูญเสียไปกันเถอะครับ
[ลุกะหน้าแดงแวบหนึ่ง]
ลุกะ: อืม!!


หลังจากนั้นฮายาเตะกับลุกะก็เลยเที่ยวในงานกันเต็มที่จนท้องฟ้าเริ่มมืด ทั้งสองคนก็มานั่งพักที่ม้านั่งริมทะเล ลุกะบอกเลยว่าใช้เงิน 2 หมื่นหมดไปเร็วจริงๆ ฮายาเตะบอกนั้นเพราะของที่นี่แพงทุกอย่าง แต่ถึงแบบนั้นลุกะบอกหน้ากากของเล่นก็แค่ 500 เยนเองถือว่าถูก ฮายาเตะก็เห็นด้วย แล้วลุกะก็พูดต่อว่า...

ลุกะ: แสงสว่างพวกนี่ที่ฉันไม่สัมผัสมานาน..
ลุกะ: อาจจะเทียบไม่ได้เลยกับสิ่งนี้นะ
ฮายาเตะ: เอ๊ะ?

แล้วตอนนั้นเองลุกะก็วางมือตัวเองลงบนมือฮายาเตะ...


จบตอน