หน้าเปิด


วันที่ 20 ตุลาคม แบบสอบถามอนาคตของนักเรียนโรงเรียนฮาคุโอ เซงาวะตอนนี้ยังได้แต่มองแบบสอบถามที่ยังไม่มีการกรอกอะไรเลยนอกจากชื่อ นั้นเพราะตัวเธอไม่เคยคิดถึงอนาคตของตัวเองมาก่อนเลย แม้จะมีคิดไว้บ้างแล้วว่าจะเรียนต่อมหาลัย แต่หลังจากนั้นก็ยังไม่ได้คิดอะไรไว้เลย

ด้วยเหตุนี้พอเลิกเรียนเซงาวะก็ไปถามมิกิกับริสะว่าอนาคตคิดจะทำอาชีพอะไรกันบ้าง มิกิบอกตัวเธอเองก็ยังไม่แน่ใจนักแต่ก็มีคิดไว้เหมือนกันถึงอาชีพที่ตัวเธอคิดจะทำ เซงาวะก็ถามว่าคืออะไร มิกิบอกว่านั้นก็คือ นักการเมือง เซงาวะถึงกับตะลึงเลย

มิกิเล่าว่าทั้งปู่และพ่อของเธอแม้แต่ปู่ทวดต่างก็อยู่ในวงการการเมืองทั้งนั้น เพราะงั้นมิกิเลยคิดจะเดินตามรอยครอบครัวเป็นนักการเมืองด้วยเหมือนกัน เซงาวะถึงกับอึ้งจนพูดไม่ค่อยออก ริสะเลยพูดแทนให้เลยว่าโง่ๆอย่างมิกิเนี้ยนะจะเป็นได้ มิกิเลยยั่วโวยเลยว่าหมายความว่าไง และบอกให้ชัดเลยว่าการศึกษาสำหรับนักการเมืองไม่ได้สำคัญอะไรขนาดนั้น หลังจบมหาลัยก็คงได้เป็นเลขาของพ่อ พออายุ 30 ก็คงได้เลือกตั้งในสภา พอ 35 ก็ได้ตำแหน่งสำคัญอย่างรัฐมนตรี พอ 40 ก็จะเป็นระดับหัวหน้ารัฐสภา และสุดท้ายในที่สุดตัวเธอก็จะได้เป็นนายกหญิงคนแรก ริสะฟังแล้วดูไม่น่าเชื่อ (ตรงนี้มิกิยิงมุขเปรียบเทียบเกี่ยวกับก๊อซซิลล่า แต่ผมไม่เข้าใจมุข)


ด้านริสะบอกว่าตัวเธอคงจะสืบทอดศาลเจ้าของครอบครัว หรือสรุปก็คือทั้งสองคนต่างคิดจะทำงานของทางครอบครัวกันทั้งคู่ เมื่อคิดกันแบบนี้มิกิเลยถามเซงาวะว่าแล้วเซงาวะจะสืบทอดกิจการของครอบครัวด้วยรึเปล่า เซงาวะบอกบางทีพี่ของเธอ โคเท็ตสึ คงจะเป็นคนสืบทอดมากกว่า แถมตัวเธอเองก็ไม่ได้สนใจเรื่องเกี่ยวกับเครื่องใช้ไฟฟ้าเท่าไรด้วย มิกิได้ยินแบบนี้ก็บอกว่าเข้าใจแล้วและพูดเลยว่า...

มิกิ: สรุปคือเธอจะเป็นนีทสินะ

เซงาวะถึงกับช็อคเลย ตะโกนเลยว่าตัวเธอเนี้ยนะจะเป็นนีท มิกิยังยืนยันอยู่ดี บอกก็ในเมื่อคนที่ไม่มีการมีงานทำ ทั้งยังโง่ ไร้พรสวรรค์ อ่อนแอ จะเป็นอะไรได้อีก และยังพูดอีกว่ารู้สึกแย่กับตาหนวด(น่าจะหมายถึงพ่อเซงาวะ)ที่เอาแต่เอาใจผู้หญิงแบบนี้เพียงแค่เห็นรอยยิ้มลูกสาวเท่านั้น เป็นความผิดของตาหนวดจริงๆที่มีเด็กบื้อๆแบบนี้

เซงาวะโดนดูถูกแบบนี้ก็เลยพูดเลยว่างั้นเธอจะไปหาความฝันของตัวเองให้ดู ถึงตอนนี้จะยังไม่รู้ว่าเป็นอะไร แต่ก็จะตามหาสิ่งที่ตัวเองอยากจะทำและจะไม่ยอมเป็นนีทเด็ดขาด บอกให้ทั้งคู่ดูไว้ได้เลยตัวเธอจะไม่เป็นนีททททท ว่าแล้วก็รีบวิ่งไปหาเลย


จากนั้นเพื่อการตามหาความฝัน เซงาวะก็เลยไปถามไอกะซึ่งพอดีว่าฮายาเตะก็อยู่ด้วย ไอกะก็พูดก่อนเลยว่าปานนี้แล้วไม่ช้าไปหน่อยเหรอที่จะหา เซงาวะถึงกับพูดว่างั้นเลยเหรอ ฮายาเตะก็ให้กำลังใจบอกยังไงเซงาวะก็ยังอยู่แค่ม.ปลายปีสอง ไอกะเลยถามของฮายาเตะบ้าง ฮายาเตะก็ตอบอย่างภูมิใจเลยว่าคิดไว้ตั้งแต่เด็กแล้วว่าจะมีบ้านขนาด 3LDK ให้ได้ (เผื่อใครไม่รู้ 3LDK หมายถึงบ้านที่มี 3 ห้องนอน 1ห้องกินข้าว 1ห้องครัว แต่โดยปกติจะมีห้องใหญ่ๆอีก 1 ห้อง ว่าง่ายๆคือ 3LDK เป็นมาตรฐานบ้านทั่วไปของญี่ปุ่นนั้นเอง) ไอกะได้ยินแบบนี้ก็พูดเลยว่าฮายาเตะนี่น่าเศร้าแต่เด็กเชียว แล้วไอกะก็พูดกับเซงาวะต่อ บอกว่าเซงาวะเองก็ทำเรื่องปกติทั่วไปสักอย่างเอามาเป็นความฝันของตัวเองก็ได้ แล้วก็ถามว่าเซงาวะใช้เงินกับอะไรมากที่สุด ใช้เวลาไปกับอะไรมากที่สุด การที่ใช้ทั้งเงินและเวลาไปกับสิ่งนั้นก็เหมือนกับได้คำตอบไปในตัวแล้ว เซงาวะก็เริ่มเข้าใจ ไอกะก็เลยขอสั่งฮายาเตะให้ตามติดเซงาวะตลอด 24 ชั่วโมง 7 วันเพื่อช่วยเซงาวะหาความฝันซะ ฮายาเตะเจอแบบนี้ก็โวยเลยว่าเขาเองก็ยุ่งเหมือนกันนะ

สุดท้ายฮายาเตะเลยต้องมาช่วยเซงาวะจนได้ เซงาวะเลยขอโทษที่ต้องให้มายุ่งเรื่องของเธอ ฮายาเตะบอกยังไงความฝันของเซงาวะเองก็สำคัญเหมือนกัน ฮายาเตะก็ช่วยโดยถามก่อนเลยว่าเวลาที่เซงาวะอยู่คนเดียวชอบทำอะไรเป็นพิเศษ เซงาวะก็คิดและนึกออกอย่างว่ามีที่ๆเธอชอบไปคนเดียวอยู่

หลังจากนั้นเซงาวะก็พาฮายาเตะมาดู ปรากฎว่าเป็นที่ร้างเพียงแต่มีป้ายบอกอยู่ว่ามีเจ้าของ ทำให้ตอนนี้พื้นที่นี่เต็มไปด้วยหญ้ารกไปหมด เซงาวะบอกพ่อของเธอมักมีที่ดินทิ้งร้างอยู่หลายที่ และที่นี่ก็มีตึกบังจนแสงแดดไม่ค่อยส่องก็เลยใช้ประโยชน์ไม่ค่อยได้ เซงาวะก็เลยมาปลูกหญ้าและพวกวัชพืชที่นี่ซะเลย ทำเอาฮายาเตะแอบคิดเลยว่าทำเรื่องแบบนี้แล้วสนุกเหรอไง แต่ฮายาเตะก็ถามว่าทำไมต้องเป็นหญ้ากับวัชพืช ไม่ปลูกดอกไม้สวยๆไม่ดีกว่าเหรอ เซงาวะบอกเธอมักเจอหญ้ากับวัชพืชแปลกๆที่ขึ้นตามรอยแตกพื้นถนนหรือตึก


เซงาวะถามฮายาเตะว่ารู้ไหมทำไมพวกวัชพืชถึงขึ้นตามร่มเงาของตึกที่ไม่ค่อยมีสารอาหารเลย ฮายาเตะคิดและตอบว่าคงเพราะยากที่จะมีชีวิตได้ในสภาพแวดล้อมที่รุนแรง แต่เซงาวะบอกเลยว่าผิด

เซงาวะบอกนั้นก็เพราะพวกวัชพืชมีชีวิตอยู่ในพื้นที่ที่สมบูรณ์ไม่ได้ พวกมันมักสู้พวกต้นไม้ที่แข็งแรงกว่าไม่ได้เลย เพราะงั้นพวกวัชพืชก็เลยพัฒนาตัวเองให้มีชีวิตอยู่ในสภาพแวดล้อมที่พวกต้นไม้ใหญ่หลีกเลี่ยง ถึงจะอ่อนแอแต่ก็ดิ้นร้นที่จะมีชีวิตอยู่ เซงาวะก็พูดต่อว่าถ้าคิดแบบนี้ก็ดูเหมือนพวกวัชพืชดูน่ารักขึ้นมาหน่อยใช่ไหมล่ะ แม้จะดูเหมือนหญ้าที่ไม่มีใครสนใจเพราะไม่มีอะไรเด่นเป็นพิเศษ แต่พวกมันก็สามารถโตขึ้นได้ในพื้นที่กันดาร มีปัญหา ค่อนข้างแห้งแร้ง แต่ถึงแบบนั้นพวกมันก็ยังเติบโตและสร้างและเก็บเกี่ยวสิ่งที่จำเป็นเพื่อให้กำเนิดพืชต้นใหม่ได้ พวกมันนำพาชีวิตใหม่มาได้อีกมากมาย เมื่อมองแบบนี้แล้วก็ผิดกับพวกดอกไม้ที่พื้นที่แบบนี้ก็คงจะตายซะก่อนจะได้บานซะอีก

พอฮายาเตะฟังที่เซงาวะพูดมาแล้ว ฮายาเตะบอกเซงาวะเปรียบเหมือนแสงอาทิตย์ เซงาวะสามารถที่จะมองหาความสนุกสนานได้ในทุกอย่าง ไม่ว่าสิ่งนั้นจะดูน่าเศร้าแค่ไหน เซงาวะสามารถจะเติมเต็มโลกด้วยแสงสว่างของตัวเองได้ เซงาวะถามฮายาเตะกำลังชมเธอเหรอ ฮายาเตะบอกใช่ ชีวิตของเซงาวะจะต้องมีแต่ความสุขแน่นอน ฮายาเตะพูดได้อย่างมั่นใจเลยว่าเซงาวะจะต้องแสดงให้เขาเห็นถึงความสนุกใหม่ๆได้ทุกวันอย่างแน่นอน


แต่ตอนนั้นเองไอกะก็ขอขัดหน่อยว่า ตกลงฮายาเตะคิดจะขอเซงาวะแต่งงานเหรอยังไง ฮายาเตะรีบโวยเลยว่าใช่ที่ไหนและถามเลยทำไมไอกะถึงมาอยู่ที่นี่ ไอกะบอกแอบตามพวกฮายาเตะมาจนรู้สึกว่าฮายาเตะเหมือนจะเป็นคนมอบความฝันอย่างอื่นให้เซงาวะซะงั้น ฮายาเตะรีบเถียงเลยว่าไม่ใช่ ที่เขาจะพูดคืออย่างเซงาวะที่เปรียบเหมือนดวงอาทิตย์ทำให้หัวใจของเขารู้สึกสว่างขึ้นต่างหาก แต่ไอกะก็บอกแล้วจะให้เซงาวะทำงาน "เป็นอย่างดวงอาทิตย์" ได้ไหมล่ะ ฮายาเตะบอกไม่ได้อยู่แล้ว แต่ด้วยคำพูดของฮายาเตะทำให้เซงาวะคิดว่าถึงจะยังหาสิ่งที่จะทำไม่ได้ แต่ตัวเธอก็รู้สึกดีใจที่ทำให้ฮายาเตะหันมามองตัวเธอ และเธอก็ชอบฮายาเตะที่ตรงนั้นด้วย

พอคิดๆแล้ว เซงาวะก็คิดออกถึงสิ่งที่ตัวเธอน่าจะใช้เป็นความฝันของตัวเองได้ ฮายาเตะกับไอกะก็ถามว่าคืออะไร เซงาวะบอกแม้ต่อให้เธอจะอยู่ไกลแสนไกล ตัวเธอก็จะยังคงมองดูทุกคนได้ และทุกคนก็จะมองมาที่ตัวเธอได้...ราวกับดวงอาทิตย์ นั้นคือสิ่งที่เธออยากจะเป็น

หลังจากนั้นเซงาวะก็ได้ตอบแบบสอบถามถึงอาชีพที่จะเป็นในอนาคต นั้นก็คือ นักบินอวกาศ ถึงแม้ไม่รู้ว่าจะเป็นอนาคตที่จะเอื้อมไปถึงไหม ไม่รู้ว่าจะเป็นสิ่งที่เธอจะทำได้รึเปล่า แต่ก็แค่เพียงลองฝันให้ยิ่งใหญ่ดูเท่านั้นเอง


จบตอน