"ฝ้าย คุณหนูยังไม่กลับอีกหรือ?"
          "ยังเลยน้าปาน"
          ดอกฝ้ายตอบแล้วชะเง้อมองฝ่าความมืดไปทางหน้าบ้าน นายปานไต่บันไดขึ้นมาทรุดลงนั่งตรงหหัวบันได เขาไม่ได้ใส่เสื้อคงใช้ผ้าขาวม้าพาดบ่าไว้
         "จะให้น้าไปตามไหม?"
         "รออีกสักเดี๋ยวก่อน" ดอกฝ้ายตอบมองหน้าคู่สนทนาในแสงตะเกียงที่ลุกวูบวาบ หารือว่า
         "ที่จริงฉันก็อยากให้น้าไปรับเธอเหมือนกัน แต่เกรงเธอจะว่า แล้วทางโน้นเขาก็คงจะมาส่งเองน่ะแหละ ใครจะปล่อยให้เธอมาคนเดียวค่ำๆมืดๆอย่างนี้" พูดแล้วก็ถามอย่างนึกขึ้นมาได้ว่า
         "น้ามีธุระอะไรหรือเปล่า?"
         "แม่ผันเขาให้มาถามว่าจะให้ยกสำรับขึ้นมาได้หรือยัง?"
         "รอคุณหนูมาเสียก่อนซิ อ้อ ถ้าน้าหิวก็ไปกินเสียก่อนเถอะ"
         "ไม่เป็นไรหรอก" นายปานขยับผ้าขาวม้ามาโบกไล่ยุง
         "น้าก็ยังไม่หิว จะนั่งเป็นเพื่อนเอ็งก่อน" แล้วแกก็เปิดกระป๋องบุหรี่ที่ถือติดมือมา มวนบุหรี่ใบจากสูบ พ่นควันปุ๋ยอย่างสบายอารมณ์