"ถ้ารู้ว่าตัวเองมีชีวิตอยู่ได้อีกแค่ 3 เดือน
คุณเลือกที่จะทำตามหัวใจตัวเองไหม
หรือเลือกที่จะเก็บความรู้สึกนั้นไว้"

มีใครบางคนมาบอกฉัน เมื่อ 4 เดือนที่แล้ว
ว่าเธอนั้นชอบฉัน ฉันทำได้เพียงแค่ตอบรับเสียงๆนั้น

ไม่มีใครรู้ว่าเธอโชคดีที่เจอฉัน หรือฉันโชคดีที่ได้มาเจอเธอ
แต่ทุกสิ่งทุกอย่างที่มันเกิดขึ้น ทุกๆวัน

เรามีความสุข ความทุกข์ เศร้า เสียใจ ดีใจด้วยกัน
ทุกๆเสียงหัวเราะของเธอ ได้อยู่ในไดอะรี่ความทรงจำของฉัน

ฉันเฝ้าจดบันทึกมันทุกวัน เพื่อรอเธอมาเปิดอ่าน
แต่คงมีบางสิ่ง ไม่อาจทำให้เป็นอย่างนั้นได้

เพียงเพราะเธอ..
จากฉันไป ไกลเกินกว่าจะกลับมา

วันใดที่ฉันเปิดมัน เพื่ออ่านถึงเรื่องราวที่ผ่านมา ของเธอกับฉัน
ฉันอ่านทุกๆหน้า ที่ผ่านไป โดยมีเธอเป็นนางเอกของเรื่อง

เรื่องราวที่เกิดขึ้น เหลือเพียงภาพความทรงจำ ที่บรรยายเท่าไรก็ไม่หมด
เป็นความรู้สึก ที่มีแต่ฉัน เป็นคนเก็บไว้

นิทานเรื่องนึง ฉันให้ชื่อเรื่องว่า "คนแก่ หมอและหนุ่มในฝัน"
เธอเลือกที่จะรับคนแก่ไปส่งโรงพยาบาล เพราะเธอให้เหตุผลที่ว่า "ก็เธอเป็นพยาบาล"

บางครั้ง เราก็คุยโทรศัพท์กัน จนท้องฟ้าเปลี่ยนสี
ต่างคน ต่างคิดถึงกันและกัน ขอให้ได้ยินเสียงว่าอีกคน ยังถือสายอยู่

เธอชอบว่า ว่าฉันร้องเพลงผิดคีย์ให้เธอฟัง
แต่เธอก็ฟัง จนฉันได้ยินเสียงเธองัวเงีย แล้วเธอก็หลับไป

เราต่างเฝ้านับวันเวลา ที่ผ่านไป อย่างมีความสุข
เก็บสะสมเรื่องราว อันน้อยนิดของช่วงชะตา ที่ทำให้เรามาเจอกัน

ถึงแม้ระยะทาง จะเป็นอุปสรรค ที่ทำให้เราได้เจอกันน้อยครั้ง
ครั้งใดที่เราเจอกัน ทุกวินาทีจึงมีค่า เราตั้งใจทำความรัก ให้ทุกๆนาทีที่ผ่านไป เป็นนาทีที่ดีที่สุด

มีนิทานอีกเรื่องนึง "เด็ก คนแก่และอูฐ" สอนให้รู้ว่า
ไม่ว่าคนเราจะทำอะไรก็ตาม ย่อมมีเสียงของคน ที่ทั้งเห็นด้วยและไม่เห็นด้วย

เหมือนกับฉันในตอนนี้ ฉันไม่รู้ว่า ฉันเขียนบทความนี้ มาเพื่ออะไร
แต่อย่างน้อย ฉันก็เขียนมาเพื่อเธอ ให้เธอได้รับรู้ว่า"ฉันยังคิดถึงเธออยู่เสมอ"

ฉันไม่รู้จะบอกเธอได้อย่างไร ว่าฉัน"คิดถึง"เธอ
ฉันทำได้เพียงแค่"คิด" แต่ส่งไปไม่"ถึง"เธอ เพราะตอนนี้เราอยู่ไกลกัน

หนังเรื่องแรกที่เราไปดูด้วยกัน นางเอกพูดว่า"บางคน เจอกันแค่แปปเดียว แต่เหมือนโครตสนิท คุยกันได้ทุกเรื่องเลย"
เราต่างพูดถึงฉากนี้ด้วยกันตลอด เพราะเรา..ก็เป็นแบบนี้

ใครจะคิด วันธรรมดาๆวันนึง กลายมาเป็นวันแห่งความทรงจำ เรื่องราวเริ่มต้นขึ้นที่ร้านหมูกระทะหลังมอ
หญิงสาวตาโตคนนึง ใส่เสื้อสีแดงลายดำแขนยาว ได้มาเจอกับชายหนุ่ม "ขาวเอ๋อ"นั่นคือชื่อที่เธอพูดกับเพื่อนเธอในเฟสบุ๊ค

ของชิ้นแรกที่เธอทำให้ฉัน เป็นพวงกุญแจ รูปภาพที่เราไปเที่ยวด้วยกัน
ฉันพกไว้ติดตัวตลอด เพราะนั่นคือ ความทรงจำที่ดีที่สุดของฉัน

เรื่องราวอันน้อยนิด เวลาสามเดือนกว่าที่เราเริ่มรู้จักกันและกัน
ยี่สิบกว่าวันที่พบหน้า ทุกๆมื้อที่เราไปทานมาด้วยกัน
ภาพนับร้อยของเธอ ที่ฉันตั้งใจกดชัตเตอร์ลงไป
น้ำเสียงใสๆ คำพูดติดปาก ยังคงวนเวียนอยู่ในความทรงจำของฉัน

ตั้งแต่วันแรก ที่เธอเข้ามาในชีวิตฉัน จนวันสุดท้าย ของชีวิตเธอ
วันนี้ขอให้เธอ..หลับตาลง.. พักผ่อนให้สบาย.. เดินทางไกลอย่าได้ห่วงสิ่งไหนๆ

ขอบคุณ..วันเวลาและเรื่องราวทั้งหมดที่เกิดขึ้น โชคชะตา ที่นำพาให้เรามาเจอกัน
ขอบคุณ..ทุกๆวินาทีที่อยู่ด้วยกัน เธอทำให้ฉันมีความสุขมากกว่าสิ่งใดๆ
ขอบคุณ..ความรู้สึกดีๆ ที่ทุ่มเทให้กันและกัน อย่างจริงใจ
ขอบคุณ..ขอบคุณ..จากใจจริง

      คิดถึงอันน้อยนิด เท่ามดตัวน้อย...แต่หลายร้อยล้านล้านตัว

                                    .  '    '  .
                      .   '    '  .              .
                      .           CM       .
                          .                .
                                 '       .