สวัสดีค่ะ ระวังสิ้นสุดทางเลื่อน ค่ะ
เราขออนุญาติใช้พื้นที่ระบายความในใจเล็กๆ ของเรา ผ่านตัวอักษรอีกครั้ง
ไม่รู้ว่านานเท่าไหร่แล้ว ที่ไมได้เขียนระบายอะไรลงพันทิป
อาจจะเป็นเพราะ เรามีตัวตน เราไม่ได้เป็นล๊อคอินที่แค่ลบกระทู้ไป ใครก็หาเราไม่เจอ
มีใครหลายคนที่รู้จักเรา และใครหลายคนที่เรารู้จัก และเราแคร์ที่นี่
เราเลยเลือกจะเก็บความรู้สึกหลายๆ อย่างไว้ ไมได้พิมพ์มันออกมา

จนกระทั่ง เราได้ดู hormones ss3 ฉากที่ดาวพิมพ์ความรู้สึกลงใน MS word
คือ อารมณ์นั้นเหมือนเราเลยอ่ะ เก็บความรู้สึก จนไมไหวแล้ว ต้องพิมพ์มันออกมาผ่านตัวอักษร
แต่..เราไมได้พิมพ์ไว้อ่านคนเดียว เราพิมพ์มันลงบนพันทิป เว็บบอร์ดที่มีเรื่องราวและความทรงจำมากมาย
อาจจะเป็นเพราะ เราหวังในใจลึกๆ ว่า ใครคนนั้น จะได้อ่านมัน...

ครั้งนึง เราเคยรักคนคนนึงมาก ไม่สิ...จนถึงวันนี้ เราก็ยังรักเค้าอยู่
แต่เรารู้ ว่าความรักของเรา มันก็ทำร้ายคนอื่นๆ รอบตัวที่เรารัก และรักเราเช่นกัน
เราทำให้คนรอบตัวเราบาดเจ็บ จากความรักของเรา
เราไม่รู้หรอกนะ ว่าที่ผ่านมา เค้ารักเราบ้างไหม เราไม่รู้เลยจริงๆ ว่าเค้ารู้สึกยังไงเวลาที่มีเรา
แต่เรารู้ ว่าเราพร้อมจะอยู่ข้างเค้า ไม่ว่าเมื่อไหร่ก็ตามที่เค้าต้องการ เราจะไปยืนตรงนั้น

จนถึงวันที่เรารู้ตัว ว่าเราคงยื้อต่อไปไม่ไหว
เราเลือกที่จะปล่อยมือ และพยายามที่จะลบทุกอย่างทิ้งไป
ณ เวลานั้น คงไม่มีใครรู้หรอกว่า ความทรมาน ความคิดถึง ความห่วงหามันกัดกินเรามากขนาดไหน
เรายังรัก แม้ว่าเค้าคนนั้นจะผิดพลั้งไป แม้ว่าเป็นความผิด ที่ใครก็บอกว่า คงอภัยให้ไม่ได้
แต่เรา...อภัยให้เค้าไปแล้ว

เราเลือกที่จะปล่อยมือ ไม่ใช่เพราะเรารักเธอน้อยลงนะ
เรารักเธอมาก มากจริงๆ แต่..เราก็รักคนอื่นๆ เช่นกัน
เราไม่สามารถเห็นแก่ตัว ให้ความรักของเราทำร้ายใครได้อีก
มีใครคนนึงที่เจ็บปวดเพราะเรา เพราะความรักของเรามามากพอแล้ว

วันนี้...ที่ข้างๆ เราที่เธอเคยยืน มันก็ยังว่างเปล่า
ไม่มีใครที่สามารถทดแทนเธอได้...ไม่มี
ความรู้สึกในใจของเรา มันก็ยังคงอ้างว้างอยู่แบบนั้น
เรายังคิดถึงเธอ และเรายังคงมีน้ำตา
ทุกๆ ครั้งที่เรามองฟ้า เราฝากฟ้าไปบอกเธอเสมอ ว่าขอให้เธอโชคดี
เราอยากให้เธอมีความสุขในทุกๆ วันที่ก้าวเดิน แม้ว่าจะไม่มีเรา

และหวังไว้ในใจทุกๆ วัน ว่าวันหนึ่ง...เราจะได้กลับมายืนข้างกันอีกครั้ง
โปรดรับรู้ไว้เถอะว่า เรารักเธอนะ แต่เราเลือกเธอไม่ได้จริงๆ

....