สายพิรุณตอกย้ำ ให้ช้ำหนัก
คิดถึงรัก ก่อนเคย เกยแนบหนุน
ตอนนี้ห่างร้างไกล ไม่การุญ
สิ้นละมุน อุ่นไอ ไร้อาวรณ์

ยากต่อต้าน หวั่นไหว ในดวงจิต
ดังลิขิต ปิดไว้ ให้หลอกหลอน
อัสนี ฟาดมา พาร้าวรอน
ภาพสะท้อน ย้อนเงา เข้าก่อกวน

คอยทบทวน อดีต ที่กรีดย้ำ
เป็นรอยกรรม นำจิต คิดไห้หวน
ความหมองหม่น ปนเหงา คละเคล้าครวญ
ร้าวรัญจวน ป่วนปั่น ทุกวันคืน

ฝนร่วงรินถวิลหาคราครั้งก่อน
ครั้งแนบนอน อ้อนใจ มิได้ฝืน
กลายกลับต้องระกำ ทนกล้ำกลืน
ช้ำสะอื้นนอนหนาวคราวฝนพรำ

“สุนันยา”



ฝนเป็นเหตุอีกแล้วต้องลุยน้ำออกไปโรงบาล
เศร้าจังค่ะ
เดินปรกติก็แย่แล้วยังต้องลุยน้ำอีก
ตกหนักซะด้วยซีคะ ฟ้าก็ไม่รู้จะร้องทำไมนัก...(น่ากลัว)