พายุฝนถั่งโถมโหมกระหน่ำ
ผืนดินฉ่ำน้ำคลองเอ่อนองไหล
หรือพิรุณถึงคราอำลาไกล
จึงพิไรสั่งฟ้า..ด้วยอาวรณ์

ฟ้าคำรณครางครวญดั่งหวลไห้
เหมือนดวงใจคนเศร้าเฝ้าทอดถอน
สุดรวดร้าวคราวพรากจำจากจร
รอเหมันต์ย่างย้อนค่อนปลายปี

ฝนรินหลั่ง สั่งฟ้า ใกล้หน้าหนาว
ยิ่งปวดร้าวรานหนักเมื่อรักหนี
โอ้...เหมันต์เจ้าเหมือนเพื่อนชีวี
ต่อแต่นี้นานไหม...ได้หวนคืน

เย็นลมหนาวก้าวเยือนเตือนใหัรู้
ว่าไร้คู่เคียงครองต้องทนฝืน
ดวงใจสาวหนาวย้ำสุดกล้ำกลืน
ขาดรักชื่นเชยชม..ระทมทรวง

“สุนันท์ยา”