สวัสดีครับ
ผมเป็นคน ขี้กังวล เครียด แล้วก็คิดมากครับ อยากศึกษาธรรมะ ให้พอดำรงชีวิตปกติสุขพอ ไม่ต้องถึงขั้น นิพพาน
ผมเลยศึกษาธรรมะ มา 3 เรื่อง คือ เมตตา ปล่อยวาง และสุนัข 3 ตัว(นิทานที่สอนให้คิดถึงแต่ปัจจุบัน ไม่ต้องคิดถึง อดีตกับอนาคต)
มันเป็นเหมือนกล่อง 3 กล่อง เวลาผมคิดไรไม่ดีขึ้นมา ผมก็จะจับใส่กล่อง เช่น เรื่องนี้ใส่กล่อง เมตตานะ เรื่องนี้ใส่กล่อง ปล่อยวาง ให้มันเหมือนตัวเองจะต้องยึดคุณธรรม 3 อย่างนี้ พอคิดไรไม่ดีก็เอาคุณธรรมมาอ้างให้หยุดคิดครับ
แล้วปรากฏว่า ผมคิดไม่หยุดเลยครับ จนรู้สึกเหนื่อยมาก
ผมทำผิดวิธีใช่มั้ยครับ

จนตอนหลังเพิ่งมาคิดได้ว่า ที่ตัวเองทุกข์อยู่ทุกวันนี้ ต้นเหตุอยู่ที่ความคิดครับ
คือก่อนเป็นโรคซึมเศร้า ผมไม่ได้เป็นคนขี้อิจฉา แล้วก็ไม่คิดมากครับ
พอเป็นโรคซึมเศร้า(จากหลายสาเหตุ) ผมคิดทุกเรื่องเลยครับ แต่เวลาลืมคิดก็จะอยากช่วยเหลือคนอื่น
แล้วตอนผมจะเอนทรานซ์ ผมจะอิจฉาทุกคนที่เรียนเก่งกว่าผม แต่พอผมสอบเข้าได้ผมก็ไม่อิจฉาแล้ว เหมือนมันเป็นเพราะความเครียดอ่าครับ
มันเหมือนว่าจริงๆแล้วผมไม่ได้เป็นคนแบบนั้นแต่มันเป็นเพราะความคิด
ตอนนี้ผมก็เลยใช้ธรรมะ ในเรื่อง “ สติ ” ดูความคิดอ่าครับ

จนตอนนี้ใช้ชีวิตได้เกือบปกติแล้ว แต่สิ่งที่ผมสงสัยคือ ธรรมะนี้มีเป็น ขั้นๆ มั้ยอ่าครับว่าต้องศึกษาเรื่องนี้ก่อนแล้วค่อยไปศึกษาเรื่องนี้ ถ้าผมจะศึกษาเพิ่มเติม หรือว่าจะศึกษาเรื่อง เมตตา กับ ปล่อยวาง แต่นำมาใช้ให้ถูกวิธี

ขอบคุณมากครับ