ติดโขดเขินเนินดินยังกลิ่นน้ำ
เกล็ดเหือดซ้ำแห้งแดดที่แผดผลาญ
เหงือกพะงาบเยื่อฉาบตาพร่าเลือนลาน
กายสะท้านทานทนทุรนไป

ครีบขยับนับครั้งหวังมิสิ้น
พอพ้นดินจินตนาธาราใส
คงรอดพ้นยากเข็ญลำเค็ญไป
ได้หายใจอีกครั้งยั้งชีวัน

โอ้.ปลาหมอ หนอเจ้า เอาตัวอย่าง
สู้พาร่างทางฝ่าหาหยุดฝัน
หวังพอมีมิท้อต่อสู้พลัน
ระย่อหวั่นหยุดลงคงต้องตาย

กระเอย กระสน ..คน.เล่าหนา
มีมือขา ตาครบ กลับซบหน่าย
เฝ้าพร่ำวอนเทพยดา สาธยาย
สมควรอาย สัตว์น้ำ ที่ต่ำมอง

อุปสรรคขวากขวางทางชีวิต
มัวหม่นจิตคิดหมกวิตกหมอง
สะดุดล้มลุกขึ้น ยืน แล้วตรอง
ขาทั้งสองก้าวต่อ..อย่าท้อเลย