น้องแมวเราชื่อมู่ทู่ ตายเมื่อวันที่ 8 ต.ค. ที่ผ่านมา เพราะยาเบื่อค่ะ ไม่แน่ใจว่าโดนตรงๆหรือโชคร้ายไปกินหญ้าในนาที่เค้าเพิ่งมาฉีดยาฆ่าหญ้า น้องตายเพราะเราไม่รู้ว่าโดนยาเบื่อ เพราะอาการไม่เหมือนกับที่หลายๆเคสที่เคยอ่านเจอเลย ตอนที่เรารู้ว่าน้องผิดปกติเราก็มาเซิร์ทดูนะคะ แต่อาการน้องสงบมาก น้องไม่ร้อง น้องหลับตา แต่น้องตัวอ่อนปวกเปียกค่ะ แล้วประกอบด้วยเรายังเด็ก ขับรถไม่เป็นเลยต้องรอให้พ่อไปส่งคลินิก แล้วแม่เราก็พื้นฐานไม่ใช่คนรักสัตว์ด้วย แต่ยอมเลี้ยงยอมดูสัตว์ที่บ้านให้เพราะเห็นว่าลูกรัก แม่คิดว่าไม่เป็นไร มัวเอ้อระเหยกับกิจวัตรประจำวันตอนเช้า ปล่อยให้เรากอดแมวรอไป จนสุดท้ายสายเกินไป น้องลงไปชัก ฉี่ราด แล้วก็ไปอย่างสงบค่ะ
ตอนแรกเราร้องไห้ เสียใจมาก ร้องจนปวดหัว คือเราเลี้ยงแมวมาตั้งแต่เด็กๆ ไม่เคยได้อยู่กับแมวตัวไหน ไม่เคยส่งเค้าตายเลย ซึ่งพอไม่เคยส่งนี่แหละทำให้เราเสียดาย คิดว่าแมวตัวอื่นๆที่เสีย ตอนตายไม่มีใครอยู่ด้วย ต้องเจ็บปวด จากไปคนเดียว คงว้าเหว่มาก ถ้ามีโอกาสอยากจะอยู่ใกล้ๆน้องแมวที่จะเสีย ถึงมันจะเจ็บแต่อยากให้เค้ารู้ว่ามีคนรักเค้า ไม่ทิ้งเค้าไปไหน ไม่อยากให้ความทรงจำสุดท้ายของเค้าเป็นความทรงจำไม่ดี พอได้ส่งแล้วใจสลายกว่าเดิมอีกนะคะ เพราะต้องเห็นวินาทีที่เค้าจากไป กอดเค้าไว้กับมือแต่ช่วยอะไรเค้าไม่ได้เลย แต่สุดท้ายก็รู้สึกดีกว่าที่ได้ใช้เวลาสุดท้ายร่วมกันกับเค้า อาจจะเจ็บคนละครึ่งแต่มันทำให้รู้ว่าเรารักกัน
ตอนน้องจะไม่ไหว น้องพยุงตัวเองไม่ได้เลย เราต้องคอยสะกิด เตือนให้มีสติ บอกให้น้องสู้ๆตลอด ก่อนวินาทีที่เค้าจะไป ใจเราส่วนนึงยังคิดว่าเค้าต้องรอด แต่อีกใจก็คิดว่าไม่รอดแล้ว เลยตัดสินใจบอกเค้า ร้องไห้ทั้งน้ำตาว่าเค้าไม่ใช่แค่แมว เค้าเป็นน้องเรา เรารักเค้าตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอจนถึงตอนนี้ หลังจากน้องเสีย พ่อเห็นเราอาการไม่ดี ร้องตลอดทางเลยพาเราแวะที่วัด จัดการให้พระสวดศพน้อง แล้วก็ฝังที่วัดเลย
ถึงแมวตัวนี้เราจะไม่ได้ผูกพันมาก เพราะเราไม่ค่อยได้ใช้เวลากับเค้ามากเท่าแมวตัวอื่นๆ เพราะเราต้องไปอยู่หอ แต่เราก็รักของเรา ทู่นิสัยดีมาก เป็นแมวอารมณ์ดี ไม่เคยทำร้ายใคร เจ้าของให้ทำอะไรก็ทำทุกอย่าง ไม่เคยดื้อ ไม่เคยกัดเจ้าของ ขนาดจะคลอดลูกยังมาอ้อนปรึกษาเจ้าของเลยค่ะ แถมคลอดให้ดูอีกต่างหาก คือเค้าใสซื่อมากๆ เหมือนในหัวเค้าคือเจ้าของต้องมาอันดับ 1 ก่อนเสมอ แล้วเคยเห็นเวลาที่เค้าถูกหมาที่บ้านแย่งกินอาหารเม็ดค่ะ เค้าไม่กลัวหมานะ ตอนแรกเค้าก็เอาหัวชนกับหมาตัวนั้นแล้วก็กินไปด้วย ประมาณแบบกินพร้อมกัน แต่พอเหมือนไม่ไหวแล้ว เค้าก็เดินออกมา ยอมแพ้ปล่อยให้หมาตัวนั้นกิน คือใจดีมาก
พอกลับมาบ้านเราก็ร้องไห้หนักกว่าเดิม เพราะก่อนน้องจะไป ไม่กี่สัปดาห์ที่แล้วน้องได้คลอดลูกแมวน้อยน่ารักไว้ กลับมาเห็นลูกเค้าร้องหาเค้าเราก็อดสงสารไม่ได้ แบบไม่กี่ชั่วโมงที่แล้วยังจับตัวเค้าได้สัมผัสได้อยู่เลย ทุกอย่างมันเกิดขึ้นเร็วไปหมดจนเราทำใจไม่ได้ เราร้องไห้จนปวดหัว คือคิดว่าหลับไม่ลงแน่ๆ แมวกี่ตัวต่อกี่ตัวตายเราก็ใช้เวลาเป็นเดือนหรือหลายเดือนเลยกว่าจะทำใจได้ คิดอะไรฟุ้งซ่าน จินตนาการว่าเค้าจะเจ็บแค่ไหนตอนไป ทั้งๆที่ไม่น่าหลับแต่จู่ๆเหมือนมีอะไรมาทำให้หลับ คืนที่เค้าตาย เราพยายามทำตัวไม่ฟุ้งซ่าน พยายามให้กำลังใจตัวเองด้วยการกลับไปเล่นเกม ทำกิจวัตรประจำวัน แต่ก็ยังคิดถึงเค้า รู้สึกว่าไม่สนุก ฟังเพลงก็คิดถึงเค้า ร้องไห้ฟูมฟาย สะอื้นจนตัวสั่นหยุดไม่ได้เลยค่ะ ก่อนนอนคืนนั้นเราก็ยังคิดถึงเค้าจนเริ่มปวดขมับอีกแล้ว แต่จู่ๆก็หลับไปเอง ซึ่งปกติเราไม่ใช่คนหลับง่ายขนาดนั้น แล้วอีกอย่างเพิ่งเกิดความสูญเสียแบบนี้เราหลับไม่ลง
ตื่นมาอีกที (เมื่อวาน) เรารู้สึกแปลกค่ะ เรารู้สึกหายเจ็บจากการสูญเสียเค้า จู่ๆก็หาย ภาพฟิล์มขาวดำตั้งแต่เค้ายังเด็ก ช่วงเวลาที่เคยใช้ด้วยกัน ทั้งๆที่เมื่อวานที่เค้าตายพอเรานึกถึงภาพเหล่านั้นน้ำตาเราก็ไหลลงมาแบบห้ามไม่อยู่ แต่จู่ๆมันกลายเป็นความรู้สึกอิ่มเอมใจ กลายเป็นรู้สึกว่าขอบคุณที่เกิดมาเจอกัน ได้ใช้เวลาร่วมกัน ขอบคุณที่เค้าสอนให้รู้ว่ารัก แล้วมีความรู้สึกที่แน่วแน่จากไหนไม่ทราบเกิดขึ้นแวบขึ้นมาในใจว่าน้องไปสบายแล้ว 100% แล้ววันนี้เหมือนจะเป็นมากกว่าเดิม คือแทบไม่รู้สึกว่าเสียใจ เหมือนไม่เคยร้องไห้ เหมือนว่าเค้าไม่เคยจากไปเลย...เป็นเพราะอะไรกันคะ
เราไม่แน่ใจว่าน้องต้องการให้เป็นแบบนี้ หรือใจเราเป็นอะไร เรารักสัตว์ทุกชีวิต ถ้ามีเงินมีเวลาจะทำบุญไปให้ตลอด ช่วยค่ารักษาตามเคสอะไรแบบนี้ประจำ แล้วยิ่งแมวตัวเองเราต้องรักมากกว่าเค้าอยู่แล้วถูกไหมคะ ทำไมจู่ๆเราถึงรู้สึกแบบนี้ แมวตัวก่อนๆที่ตายเรายังร้องไห้เป็นปี นี่เราใจร้ายหรืออะไรกันแน่ ทำไมจู่ๆแผลที่เคยเสียใจถึงหายจนเกือบสนิท ถ้าน้องเป็นห่วงไม่อยากให้เจ้าของเสียใจก็ดีค่ะ แต่อีกใจเราก็คิดว่าเป็นเพราะตัวเองหรือเปล่า แต่เราคิดว่าไม่น่าใช่ เราไม่ใช่คนเข้มแข็งขนาดนั้น ถ้ารู้สึกแบบนี้คือน้องไปสบายแล้วรึเปล่าคะ เพราะตอนเค้ายังอยู่เราก็ทำบุญเผื่อให้ตลอด ทั้งเคสรักษาสัตว์ทั่วไป หรือตอนไปวัด เราทำเผื่อแมวทุกตัวเลย
เราหงุดหงิดตัวเองมากค่ะตอนนี้ ไม่รู้เกิดอะไรขึ้นกับตัวเอง เรายังไม่อยากลืมเค้านะ อยากคิดถึงเค้าเรื่อยๆ
ตอนนี้ยังไม่ลืมเค้าค่ะ มองไปตามมุมบ้านที่เค้าเคยอยู่เราก็เห็นภาพเค้า แต่เราไม่เจ็บเลย เหมือนว่าไม่ได้เกิดความสูญเสียอะไรขึ้นเลย
เลี้ยงแมวมา 20 ปีเท่าอายุตัวเอง ยังไม่เคยเกิดความรู้สึกแบบนี้สักครั้งค่ะ
ปล. รักหนูนะมู่ทู่ ขอบคุณที่รักพี่นะคะ ถ้ายังไม่เบื่อหน้ากันเกิดมาเป็นแมวเหมียวให้พี่ฟัดพุงอีกนะ
แก้ไขเพิ่ม
ขอบคุณสำหรับคำตอบทุกคำตอบนะคะ ^^
หลังจากน้องเสียก็เพิ่งทราบจากคุณหมอค่ะว่าน้องโดนยา เพราะไม่เคยเจอเหตุการณ์สัตว์เลี้ยงโดนยามาก่อนในชีวิต เลยทำตัวไม่ถูก ตอนนี้ทั้งบ้านเลยได้บทเรียนว่าอย่ารีรอหากสัตว์มีอาการผิดปกติค่ะ (ตอนแรกแอบโมโหพ่อแม่นิดนึงที่คิดว่าทุกอย่างโอเค แต่ตอนนี้ไม่โกรธแล้ว น้องคงไม่อยากให้โกรธ ทุกอย่างเป็นเหตุสุดวิสัยทั้งนั้น)
น้องแมวตายเมื่อวานซืนเพราะยาเบื่อ แต่ไม่ค่อยเสียใจเลยเป็นเพราะอะไรคะ
ตอนแรกเราร้องไห้ เสียใจมาก ร้องจนปวดหัว คือเราเลี้ยงแมวมาตั้งแต่เด็กๆ ไม่เคยได้อยู่กับแมวตัวไหน ไม่เคยส่งเค้าตายเลย ซึ่งพอไม่เคยส่งนี่แหละทำให้เราเสียดาย คิดว่าแมวตัวอื่นๆที่เสีย ตอนตายไม่มีใครอยู่ด้วย ต้องเจ็บปวด จากไปคนเดียว คงว้าเหว่มาก ถ้ามีโอกาสอยากจะอยู่ใกล้ๆน้องแมวที่จะเสีย ถึงมันจะเจ็บแต่อยากให้เค้ารู้ว่ามีคนรักเค้า ไม่ทิ้งเค้าไปไหน ไม่อยากให้ความทรงจำสุดท้ายของเค้าเป็นความทรงจำไม่ดี พอได้ส่งแล้วใจสลายกว่าเดิมอีกนะคะ เพราะต้องเห็นวินาทีที่เค้าจากไป กอดเค้าไว้กับมือแต่ช่วยอะไรเค้าไม่ได้เลย แต่สุดท้ายก็รู้สึกดีกว่าที่ได้ใช้เวลาสุดท้ายร่วมกันกับเค้า อาจจะเจ็บคนละครึ่งแต่มันทำให้รู้ว่าเรารักกัน
ตอนน้องจะไม่ไหว น้องพยุงตัวเองไม่ได้เลย เราต้องคอยสะกิด เตือนให้มีสติ บอกให้น้องสู้ๆตลอด ก่อนวินาทีที่เค้าจะไป ใจเราส่วนนึงยังคิดว่าเค้าต้องรอด แต่อีกใจก็คิดว่าไม่รอดแล้ว เลยตัดสินใจบอกเค้า ร้องไห้ทั้งน้ำตาว่าเค้าไม่ใช่แค่แมว เค้าเป็นน้องเรา เรารักเค้าตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอจนถึงตอนนี้ หลังจากน้องเสีย พ่อเห็นเราอาการไม่ดี ร้องตลอดทางเลยพาเราแวะที่วัด จัดการให้พระสวดศพน้อง แล้วก็ฝังที่วัดเลย
ถึงแมวตัวนี้เราจะไม่ได้ผูกพันมาก เพราะเราไม่ค่อยได้ใช้เวลากับเค้ามากเท่าแมวตัวอื่นๆ เพราะเราต้องไปอยู่หอ แต่เราก็รักของเรา ทู่นิสัยดีมาก เป็นแมวอารมณ์ดี ไม่เคยทำร้ายใคร เจ้าของให้ทำอะไรก็ทำทุกอย่าง ไม่เคยดื้อ ไม่เคยกัดเจ้าของ ขนาดจะคลอดลูกยังมาอ้อนปรึกษาเจ้าของเลยค่ะ แถมคลอดให้ดูอีกต่างหาก คือเค้าใสซื่อมากๆ เหมือนในหัวเค้าคือเจ้าของต้องมาอันดับ 1 ก่อนเสมอ แล้วเคยเห็นเวลาที่เค้าถูกหมาที่บ้านแย่งกินอาหารเม็ดค่ะ เค้าไม่กลัวหมานะ ตอนแรกเค้าก็เอาหัวชนกับหมาตัวนั้นแล้วก็กินไปด้วย ประมาณแบบกินพร้อมกัน แต่พอเหมือนไม่ไหวแล้ว เค้าก็เดินออกมา ยอมแพ้ปล่อยให้หมาตัวนั้นกิน คือใจดีมาก
พอกลับมาบ้านเราก็ร้องไห้หนักกว่าเดิม เพราะก่อนน้องจะไป ไม่กี่สัปดาห์ที่แล้วน้องได้คลอดลูกแมวน้อยน่ารักไว้ กลับมาเห็นลูกเค้าร้องหาเค้าเราก็อดสงสารไม่ได้ แบบไม่กี่ชั่วโมงที่แล้วยังจับตัวเค้าได้สัมผัสได้อยู่เลย ทุกอย่างมันเกิดขึ้นเร็วไปหมดจนเราทำใจไม่ได้ เราร้องไห้จนปวดหัว คือคิดว่าหลับไม่ลงแน่ๆ แมวกี่ตัวต่อกี่ตัวตายเราก็ใช้เวลาเป็นเดือนหรือหลายเดือนเลยกว่าจะทำใจได้ คิดอะไรฟุ้งซ่าน จินตนาการว่าเค้าจะเจ็บแค่ไหนตอนไป ทั้งๆที่ไม่น่าหลับแต่จู่ๆเหมือนมีอะไรมาทำให้หลับ คืนที่เค้าตาย เราพยายามทำตัวไม่ฟุ้งซ่าน พยายามให้กำลังใจตัวเองด้วยการกลับไปเล่นเกม ทำกิจวัตรประจำวัน แต่ก็ยังคิดถึงเค้า รู้สึกว่าไม่สนุก ฟังเพลงก็คิดถึงเค้า ร้องไห้ฟูมฟาย สะอื้นจนตัวสั่นหยุดไม่ได้เลยค่ะ ก่อนนอนคืนนั้นเราก็ยังคิดถึงเค้าจนเริ่มปวดขมับอีกแล้ว แต่จู่ๆก็หลับไปเอง ซึ่งปกติเราไม่ใช่คนหลับง่ายขนาดนั้น แล้วอีกอย่างเพิ่งเกิดความสูญเสียแบบนี้เราหลับไม่ลง
ตื่นมาอีกที (เมื่อวาน) เรารู้สึกแปลกค่ะ เรารู้สึกหายเจ็บจากการสูญเสียเค้า จู่ๆก็หาย ภาพฟิล์มขาวดำตั้งแต่เค้ายังเด็ก ช่วงเวลาที่เคยใช้ด้วยกัน ทั้งๆที่เมื่อวานที่เค้าตายพอเรานึกถึงภาพเหล่านั้นน้ำตาเราก็ไหลลงมาแบบห้ามไม่อยู่ แต่จู่ๆมันกลายเป็นความรู้สึกอิ่มเอมใจ กลายเป็นรู้สึกว่าขอบคุณที่เกิดมาเจอกัน ได้ใช้เวลาร่วมกัน ขอบคุณที่เค้าสอนให้รู้ว่ารัก แล้วมีความรู้สึกที่แน่วแน่จากไหนไม่ทราบเกิดขึ้นแวบขึ้นมาในใจว่าน้องไปสบายแล้ว 100% แล้ววันนี้เหมือนจะเป็นมากกว่าเดิม คือแทบไม่รู้สึกว่าเสียใจ เหมือนไม่เคยร้องไห้ เหมือนว่าเค้าไม่เคยจากไปเลย...เป็นเพราะอะไรกันคะ
เราไม่แน่ใจว่าน้องต้องการให้เป็นแบบนี้ หรือใจเราเป็นอะไร เรารักสัตว์ทุกชีวิต ถ้ามีเงินมีเวลาจะทำบุญไปให้ตลอด ช่วยค่ารักษาตามเคสอะไรแบบนี้ประจำ แล้วยิ่งแมวตัวเองเราต้องรักมากกว่าเค้าอยู่แล้วถูกไหมคะ ทำไมจู่ๆเราถึงรู้สึกแบบนี้ แมวตัวก่อนๆที่ตายเรายังร้องไห้เป็นปี นี่เราใจร้ายหรืออะไรกันแน่ ทำไมจู่ๆแผลที่เคยเสียใจถึงหายจนเกือบสนิท ถ้าน้องเป็นห่วงไม่อยากให้เจ้าของเสียใจก็ดีค่ะ แต่อีกใจเราก็คิดว่าเป็นเพราะตัวเองหรือเปล่า แต่เราคิดว่าไม่น่าใช่ เราไม่ใช่คนเข้มแข็งขนาดนั้น ถ้ารู้สึกแบบนี้คือน้องไปสบายแล้วรึเปล่าคะ เพราะตอนเค้ายังอยู่เราก็ทำบุญเผื่อให้ตลอด ทั้งเคสรักษาสัตว์ทั่วไป หรือตอนไปวัด เราทำเผื่อแมวทุกตัวเลย
เราหงุดหงิดตัวเองมากค่ะตอนนี้ ไม่รู้เกิดอะไรขึ้นกับตัวเอง เรายังไม่อยากลืมเค้านะ อยากคิดถึงเค้าเรื่อยๆ
ตอนนี้ยังไม่ลืมเค้าค่ะ มองไปตามมุมบ้านที่เค้าเคยอยู่เราก็เห็นภาพเค้า แต่เราไม่เจ็บเลย เหมือนว่าไม่ได้เกิดความสูญเสียอะไรขึ้นเลย
เลี้ยงแมวมา 20 ปีเท่าอายุตัวเอง ยังไม่เคยเกิดความรู้สึกแบบนี้สักครั้งค่ะ
ปล. รักหนูนะมู่ทู่ ขอบคุณที่รักพี่นะคะ ถ้ายังไม่เบื่อหน้ากันเกิดมาเป็นแมวเหมียวให้พี่ฟัดพุงอีกนะ
แก้ไขเพิ่ม
ขอบคุณสำหรับคำตอบทุกคำตอบนะคะ ^^
หลังจากน้องเสียก็เพิ่งทราบจากคุณหมอค่ะว่าน้องโดนยา เพราะไม่เคยเจอเหตุการณ์สัตว์เลี้ยงโดนยามาก่อนในชีวิต เลยทำตัวไม่ถูก ตอนนี้ทั้งบ้านเลยได้บทเรียนว่าอย่ารีรอหากสัตว์มีอาการผิดปกติค่ะ (ตอนแรกแอบโมโหพ่อแม่นิดนึงที่คิดว่าทุกอย่างโอเค แต่ตอนนี้ไม่โกรธแล้ว น้องคงไม่อยากให้โกรธ ทุกอย่างเป็นเหตุสุดวิสัยทั้งนั้น)