http://ppantip.com/topic/31047711/comment5
http://ppantip.com/topic/31051514/comment5
http://ppantip.com/topic/31055132
http://ppantip.com/topic/31059772/comment4
http://ppantip.com/topic/31064702
===================================
“ตาโรจน์วันนี้ช่วยบอกนายนั่นด้วยนะว่าเราจะไปรับแม่นิ่มกลับบ้าน เดือนกว่าแล้วยังไม่เห็นแม่นิ่มโทรมาบอกเลยว่าจะขอกลับเมื่อไหร่ ขืนปล่อยไว้นานกว่านี้มันต้องสงสัยแน่ๆ ว่าเรารักยัยมิวประสาอะไรถึงได้ทิ้งไว้ไม่เคยไปดูดำดูดีเลย”
ยุพาพรสั่งด้วยน้ำเสียงหนักแน่นเมื่อนั่งกินมื้อเช้าด้วยกัน แต่ลูกกลับทำหน้าซังกะตายใส่อย่างไม่เคยมีมาก่อน จนเมียที่อยู่ข้างๆ ต้องทำตาเขียวใส่เขาถึงได้ยอมเปิดปากอธิบาย
“ทำไมไม่ให้ยัยนิ่มขอเองล่ะครับคุณแม่ ผมไม่ค่อยอยากจะเห็นหน้ามันเท่าไหร่ ไอ้นี่ปากร้าย ใจเร็ว มันคอยแต่จะหักหน้าหรือเหน็บแนมผมต่อหน้าลูกน้องอยู่เรื่อย วันดีคืนดีก็จะสาธยายกรอกหูผมว่าเอากับยัยนิ่มยังไงท่าไหน มันมีความสุขยังไง สะใจท่าไหน จนผมอยากหนีไปไกลๆ ไม่อยากทนอยู่ให้มันหยามอีกแล้ว”
“ทนไม่ได้แกก็ต้องทน!!! เพราะแกเป็นคนสร้างเรื่องขึ้นมาเอง!!! และถ้าขืนฉันรอให้แม่นิ่มขอมันน่ะเหรอ คงชาติหน้าโน่นล่ะ ฉันโทรไปบอกสองครั้งแล้ว แต่ก็ยังทำเฉยไม่ขอมันสักที แกก็ต้องเป็นคนจัดการแทน ได้เรื่องยังไงโทรมาบอกด้วย แล้วฉันกับแม่รสจะไปรับเอง หรือถ้าแกว่างก็ควรจะไปด้วย มันจะได้เห็นว่าเรารักยัยมิว”
“ครับคุณแม่”
วิโรจน์เหนื่อยที่จะเถียง เพราะไม่มีวันชนะไม่ว่าจะเป็นแม่หรือเมียก็ตาม ดื่มกาแฟหมดแก้วเขาจึงออกจากบ้านทันที ออฟฟิศที่น่าเบื่อและไม่ยังเข้าต้องกลายเป็นจุดหมายปลายทาง เพราะไม่รู้จะไปไหนได้เช้าขนาดนี้ จึงเลือกที่จะไปนั่งเอกเขนกปล่อยใจให้ล่องลอยถึงหนทางที่จะหาเงินก้อนโตมาซื้อทุกอย่างกลับคืนโดยไม่ต้องเหนื่อยและต้องมาทนนั่งให้คู่อริมาเหยียบจมูกอยู่แบบนี้
“บอสคะ! คุณเสือเชิญที่ห้องค่ะ” จู่ๆ เลขาก็เข้ามาขัดจังหวะจนเขาหัวเสีย แต่ไม่ได้ว่าอะไรนอกจากถามออกไปด้วยท่าทีเซ็งๆ
“บอกหรือเปล่าว่ามีเรื่องอะไร เพราะผมเบื่อจะไปนั่งฟังนายนั่นพร่ามเรื่องไร้สาระเต็มที”
“ไม่ทราบค่ะ แต่เห็นบอกให้ไปเดี๋ยวนี้”
ย่างเข้าเดือนที่สามแล้วตั้งแต่ต้องตกเป็นลูกน้องคู่อริ ทว่าเขาก็ยังไม่ชินสักทีกับการถูกสั่งแบบนี้ แต่จะทำไงได้ ในเมื่อตัวเองเป็นรอง ต้องงอนต้องง้อมันไปก่อน จึงลุกเดินเอื่อยเฉื่อยไปห้องหรูหราของประธานที่กำลังนั่งก้มหน้าอ่านเอกสารอย่างขมักเขม้น และเป็นอย่างที่เขาคิดไว้ไม่มีผิด เพราะทันทีที่นั่งลงเขาก็ถูกด่าถูกว่าถูกดุประหนึ่งเด็กฝึกงานนานกว่าครึ่งชั่วโมง
“ผมขอโทษครับ แล้วผมจะทำให้ดีกว่านี้”
นี่เป็นวิธีใหม่ที่เขาเพิ่งทำใจยอมรับและนำมาปฏิบัติ เพื่อหลีกหนีจากแรงกดดันจะได้ไม่ต้องเผลอระเบิดลงให้เสียเรื่องเปล่าๆ
“ผมก็หวังอย่างนั้น และหวังมาตั้งแต่วันที่คุณเปลี่ยนสภาพจากเจ้าของมาเป็นลูกจ้างผมแล้วด้วย แต่จนป่านนี้คุณยังทำตัวห่วยแตกเหมือนเดิม หรือจะพูดให้ถูกและตรงก็คือคุณห่วยหนักกว่าเดิมอีก”
ถ้าเป็นเมื่อก่อนวิโรจน์มั่นใจว่าคงได้ลุกขึ้นตะบันหน้าไอ้บ้านี้เป็นแน่ แต่ตอนนี้สิ่งเดียวที่ทำได้นั่นคือนิ่ง อีกคนจึงนิ่งด้วย เพราะคำด่าของตัวเองดูเหมือนจะไม่ค่อยได้ผลสักเท่าไหร่
“เอ่อ! ผมอยากจะขอรับยัยมิวกลับไปหาแม่กับย่าหน่อย ไม่ทราบพรุ่งนี้พอจะได้หรือเปล่าครับ”
พอนึกขึ้นได้ถึงคำสั่งแม่เมื่อเช้าจึงยอมเปิดปากเอ่ย ชาครีย์ที่เพิ่งจะก้มหน้าไปหาเอกสารต้องเงยขึ้นมาอีกครั้งด้วยท่าทีครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง แล้วก็ยิ้มออกมาอย่างมีเลศนัยให้คู่อริที่นั่งรอฟังคำตอบอย่างใจจดจ่อเห็น
“ไม่เจอแค่เดือนกว่าๆ คิดถึงกันแล้วเหรอ ก็อย่างว่าล่ะนะ คุณหนูมิวผู้น่ารักนะเอ็นดูน่าทะนุถนอม ผมเข้าใจหัวอกคนเป็นพ่อแม่หรือแม้แต่ย่าดีว่ารักว่าหวงหรือห่วงสักแค่ไหน ก็พวกคุณเลี้ยงมาอย่างดี ดูแลทะนุถนอมยังกับไข่ในหิน ยุงไม่ให้ไต่ไรไม่ให้ตอม จนคุณหนูมิวเติบโตมาเป็นสาวสวยสะพรั่ง คงคาดหวังว่าจะให้พบสิ่งดีๆ ในชีวิต ได้พบคู่ครองดีๆ สินะ
แต่น่าเสียดาย! ผู้ชายที่ได้เจาะไข่แดงกลับเป็นไอ้เสือผู้ต่ำต้อยที่ไฮโซอย่างพวกคุณไม่เคยเห็นหัว แล้วรู้สึกยังไงบ้างล่ะ ดีใจ! ชอบใจ! หรือเสียใจ! แต่สำหรับผมนะดีใจเป็นบ้าเลยล่ะ ที่นานทีปีหนจะได้เจอผู้หญิงสาวบริสุทธิ์ผุดผ่องไม่เคยต้องมือชายมาก่อน มันทำให้ผมกระชุ่มกระชวยทุกครั้งที่ได้นอนกับลูกคุณ ผมถึงได้อารมณ์ดีทุกวันอย่างนี้ไงล่ะ
เพราะคุณมิวบริการถึงใจ! ถึงพริก! ถึงขิง! ไม่ว่าจะดับเบิ้ลหรือทริปเปิ้ลก็จัดให้ไม่มีขัด สั่งให้ดูดตรงนั้นรูดตรงนี้ก็ตามใจสารพัด ถึงจะยังอ่อนหัดไปสักหน่อย แต่ก็ไม่เป็นไร! ผมเชื่อว่าสองปีที่อยู่ด้วยกัน รับรองลีลาขึ้นติดอันดับท็อปชาร์ดแน่ เผลอๆ พอครบกำหนดลูกคุณอาจจะหลงรักผมหัวปรักหัวปรำจนไม่อยากจากไปก็ได๊! ใครจะไปรู้!
ก็ไอ้คนอย่างผมนี่ลองใครได้อยู่ใกล้ๆ ทีไรเป็นต้องติดใจติดเสน่ห์ทุกรายสิน่า แต่ก็อย่างว่าล่ะนะ ผมมันเป็นคนรักษาคำพูด บอกว่าปล่อยก็คือปล่อย บอกว่าไม่เอาก็คือไม่เอา ถึงลีลาลูกคุณจะถึงใจแค่ไหน แต่สองปีนี่ผมคงเอาจนเบื่อแล้วล่ะ คงไม่มีจิตพิศวาสจะเก็บไว้ทำพันธุ์หรอก ว่าแต่คุณเหอะ! อยากได้พันธุ์ของผมติดไปบ้างหรือเปล่าล่ะ!
เลือดชั่วๆ ในตัวคุณมิวมาเจอเลือดเดือดๆ แรงๆ ของผมเข้า ลูกออกมาคงจะร้ายพิลึกนะคุณว่ามั้ย คงจะเอาแต่ใจตัวเป็นที่หนึ่ง อยากได้อะไรก็ต้องได้เหมือนแม่ และคงจะชอบเอาชนะ ชอบเอาคืนหนักๆ อย่างพ่อ แต่ก็ดีนะผมว่า พอถึงวัยเรียนคงจะไม่มีใครกล้ารังแกหรือกล้าหือหรอก
อยากได้หลานแบบไหนก็สั่งนะครับคุณพ่อตาชั่วคราว เดี๋ยวลูกเขยชั่วคราวจะปั้มให้ไม่มีเกี่ยง รับรองได้แบบสำเนาถูกต้องจากต้นฉบับไปเลยทีเดียวล่ะ เรียกว่ามองหน้าหลานทีไรไม่ต้องถามว่าใครเป็นเจ้าของสเปิร์มก็ร้องอ๋อออกทันที พวกคุณจะได้ลืมผมไม่ลงไปตลอดชาติไงล่ะ...และ”
“ถ้าคุณไม่อนุญาตก็ไม่เป็นไร ขอตัวกลับไปทำงานก่อน”
วิโรจน์หมดความอดทนที่จะนั่งฟังถ้อยคำที่หลั่งไหลออกมาไม่หยุดลงทันที จึงรีบตัดบทแล้วลุกพรวดจากเก้าอี้ตรงไปหาประตูโดยไม่คิดจะหันกลับมามอง เจ้าของใบหน้าหล่อเข้มที่กำลังยิ้มเยาะเย้ยไล่หลังไปเลยสักนิด ร่างสูงใหญ่นั่งเอนไปกับพนักเก้าอี้ เคาะนิ้วลงบนโต๊ะขณะใช้ความคิด ก่อนจะกดโทรศัพท์ไปหาเลขา
อาญาซาตาน-ไร้ซึ่งความปราณี(กันเกรา)
http://ppantip.com/topic/31051514/comment5
http://ppantip.com/topic/31055132
http://ppantip.com/topic/31059772/comment4
http://ppantip.com/topic/31064702
===================================
“ตาโรจน์วันนี้ช่วยบอกนายนั่นด้วยนะว่าเราจะไปรับแม่นิ่มกลับบ้าน เดือนกว่าแล้วยังไม่เห็นแม่นิ่มโทรมาบอกเลยว่าจะขอกลับเมื่อไหร่ ขืนปล่อยไว้นานกว่านี้มันต้องสงสัยแน่ๆ ว่าเรารักยัยมิวประสาอะไรถึงได้ทิ้งไว้ไม่เคยไปดูดำดูดีเลย”
ยุพาพรสั่งด้วยน้ำเสียงหนักแน่นเมื่อนั่งกินมื้อเช้าด้วยกัน แต่ลูกกลับทำหน้าซังกะตายใส่อย่างไม่เคยมีมาก่อน จนเมียที่อยู่ข้างๆ ต้องทำตาเขียวใส่เขาถึงได้ยอมเปิดปากอธิบาย
“ทำไมไม่ให้ยัยนิ่มขอเองล่ะครับคุณแม่ ผมไม่ค่อยอยากจะเห็นหน้ามันเท่าไหร่ ไอ้นี่ปากร้าย ใจเร็ว มันคอยแต่จะหักหน้าหรือเหน็บแนมผมต่อหน้าลูกน้องอยู่เรื่อย วันดีคืนดีก็จะสาธยายกรอกหูผมว่าเอากับยัยนิ่มยังไงท่าไหน มันมีความสุขยังไง สะใจท่าไหน จนผมอยากหนีไปไกลๆ ไม่อยากทนอยู่ให้มันหยามอีกแล้ว”
“ทนไม่ได้แกก็ต้องทน!!! เพราะแกเป็นคนสร้างเรื่องขึ้นมาเอง!!! และถ้าขืนฉันรอให้แม่นิ่มขอมันน่ะเหรอ คงชาติหน้าโน่นล่ะ ฉันโทรไปบอกสองครั้งแล้ว แต่ก็ยังทำเฉยไม่ขอมันสักที แกก็ต้องเป็นคนจัดการแทน ได้เรื่องยังไงโทรมาบอกด้วย แล้วฉันกับแม่รสจะไปรับเอง หรือถ้าแกว่างก็ควรจะไปด้วย มันจะได้เห็นว่าเรารักยัยมิว”
“ครับคุณแม่”
วิโรจน์เหนื่อยที่จะเถียง เพราะไม่มีวันชนะไม่ว่าจะเป็นแม่หรือเมียก็ตาม ดื่มกาแฟหมดแก้วเขาจึงออกจากบ้านทันที ออฟฟิศที่น่าเบื่อและไม่ยังเข้าต้องกลายเป็นจุดหมายปลายทาง เพราะไม่รู้จะไปไหนได้เช้าขนาดนี้ จึงเลือกที่จะไปนั่งเอกเขนกปล่อยใจให้ล่องลอยถึงหนทางที่จะหาเงินก้อนโตมาซื้อทุกอย่างกลับคืนโดยไม่ต้องเหนื่อยและต้องมาทนนั่งให้คู่อริมาเหยียบจมูกอยู่แบบนี้
“บอสคะ! คุณเสือเชิญที่ห้องค่ะ” จู่ๆ เลขาก็เข้ามาขัดจังหวะจนเขาหัวเสีย แต่ไม่ได้ว่าอะไรนอกจากถามออกไปด้วยท่าทีเซ็งๆ
“บอกหรือเปล่าว่ามีเรื่องอะไร เพราะผมเบื่อจะไปนั่งฟังนายนั่นพร่ามเรื่องไร้สาระเต็มที”
“ไม่ทราบค่ะ แต่เห็นบอกให้ไปเดี๋ยวนี้”
ย่างเข้าเดือนที่สามแล้วตั้งแต่ต้องตกเป็นลูกน้องคู่อริ ทว่าเขาก็ยังไม่ชินสักทีกับการถูกสั่งแบบนี้ แต่จะทำไงได้ ในเมื่อตัวเองเป็นรอง ต้องงอนต้องง้อมันไปก่อน จึงลุกเดินเอื่อยเฉื่อยไปห้องหรูหราของประธานที่กำลังนั่งก้มหน้าอ่านเอกสารอย่างขมักเขม้น และเป็นอย่างที่เขาคิดไว้ไม่มีผิด เพราะทันทีที่นั่งลงเขาก็ถูกด่าถูกว่าถูกดุประหนึ่งเด็กฝึกงานนานกว่าครึ่งชั่วโมง
“ผมขอโทษครับ แล้วผมจะทำให้ดีกว่านี้”
นี่เป็นวิธีใหม่ที่เขาเพิ่งทำใจยอมรับและนำมาปฏิบัติ เพื่อหลีกหนีจากแรงกดดันจะได้ไม่ต้องเผลอระเบิดลงให้เสียเรื่องเปล่าๆ
“ผมก็หวังอย่างนั้น และหวังมาตั้งแต่วันที่คุณเปลี่ยนสภาพจากเจ้าของมาเป็นลูกจ้างผมแล้วด้วย แต่จนป่านนี้คุณยังทำตัวห่วยแตกเหมือนเดิม หรือจะพูดให้ถูกและตรงก็คือคุณห่วยหนักกว่าเดิมอีก”
ถ้าเป็นเมื่อก่อนวิโรจน์มั่นใจว่าคงได้ลุกขึ้นตะบันหน้าไอ้บ้านี้เป็นแน่ แต่ตอนนี้สิ่งเดียวที่ทำได้นั่นคือนิ่ง อีกคนจึงนิ่งด้วย เพราะคำด่าของตัวเองดูเหมือนจะไม่ค่อยได้ผลสักเท่าไหร่
“เอ่อ! ผมอยากจะขอรับยัยมิวกลับไปหาแม่กับย่าหน่อย ไม่ทราบพรุ่งนี้พอจะได้หรือเปล่าครับ”
พอนึกขึ้นได้ถึงคำสั่งแม่เมื่อเช้าจึงยอมเปิดปากเอ่ย ชาครีย์ที่เพิ่งจะก้มหน้าไปหาเอกสารต้องเงยขึ้นมาอีกครั้งด้วยท่าทีครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง แล้วก็ยิ้มออกมาอย่างมีเลศนัยให้คู่อริที่นั่งรอฟังคำตอบอย่างใจจดจ่อเห็น
“ไม่เจอแค่เดือนกว่าๆ คิดถึงกันแล้วเหรอ ก็อย่างว่าล่ะนะ คุณหนูมิวผู้น่ารักนะเอ็นดูน่าทะนุถนอม ผมเข้าใจหัวอกคนเป็นพ่อแม่หรือแม้แต่ย่าดีว่ารักว่าหวงหรือห่วงสักแค่ไหน ก็พวกคุณเลี้ยงมาอย่างดี ดูแลทะนุถนอมยังกับไข่ในหิน ยุงไม่ให้ไต่ไรไม่ให้ตอม จนคุณหนูมิวเติบโตมาเป็นสาวสวยสะพรั่ง คงคาดหวังว่าจะให้พบสิ่งดีๆ ในชีวิต ได้พบคู่ครองดีๆ สินะ
แต่น่าเสียดาย! ผู้ชายที่ได้เจาะไข่แดงกลับเป็นไอ้เสือผู้ต่ำต้อยที่ไฮโซอย่างพวกคุณไม่เคยเห็นหัว แล้วรู้สึกยังไงบ้างล่ะ ดีใจ! ชอบใจ! หรือเสียใจ! แต่สำหรับผมนะดีใจเป็นบ้าเลยล่ะ ที่นานทีปีหนจะได้เจอผู้หญิงสาวบริสุทธิ์ผุดผ่องไม่เคยต้องมือชายมาก่อน มันทำให้ผมกระชุ่มกระชวยทุกครั้งที่ได้นอนกับลูกคุณ ผมถึงได้อารมณ์ดีทุกวันอย่างนี้ไงล่ะ
เพราะคุณมิวบริการถึงใจ! ถึงพริก! ถึงขิง! ไม่ว่าจะดับเบิ้ลหรือทริปเปิ้ลก็จัดให้ไม่มีขัด สั่งให้ดูดตรงนั้นรูดตรงนี้ก็ตามใจสารพัด ถึงจะยังอ่อนหัดไปสักหน่อย แต่ก็ไม่เป็นไร! ผมเชื่อว่าสองปีที่อยู่ด้วยกัน รับรองลีลาขึ้นติดอันดับท็อปชาร์ดแน่ เผลอๆ พอครบกำหนดลูกคุณอาจจะหลงรักผมหัวปรักหัวปรำจนไม่อยากจากไปก็ได๊! ใครจะไปรู้!
ก็ไอ้คนอย่างผมนี่ลองใครได้อยู่ใกล้ๆ ทีไรเป็นต้องติดใจติดเสน่ห์ทุกรายสิน่า แต่ก็อย่างว่าล่ะนะ ผมมันเป็นคนรักษาคำพูด บอกว่าปล่อยก็คือปล่อย บอกว่าไม่เอาก็คือไม่เอา ถึงลีลาลูกคุณจะถึงใจแค่ไหน แต่สองปีนี่ผมคงเอาจนเบื่อแล้วล่ะ คงไม่มีจิตพิศวาสจะเก็บไว้ทำพันธุ์หรอก ว่าแต่คุณเหอะ! อยากได้พันธุ์ของผมติดไปบ้างหรือเปล่าล่ะ!
เลือดชั่วๆ ในตัวคุณมิวมาเจอเลือดเดือดๆ แรงๆ ของผมเข้า ลูกออกมาคงจะร้ายพิลึกนะคุณว่ามั้ย คงจะเอาแต่ใจตัวเป็นที่หนึ่ง อยากได้อะไรก็ต้องได้เหมือนแม่ และคงจะชอบเอาชนะ ชอบเอาคืนหนักๆ อย่างพ่อ แต่ก็ดีนะผมว่า พอถึงวัยเรียนคงจะไม่มีใครกล้ารังแกหรือกล้าหือหรอก
อยากได้หลานแบบไหนก็สั่งนะครับคุณพ่อตาชั่วคราว เดี๋ยวลูกเขยชั่วคราวจะปั้มให้ไม่มีเกี่ยง รับรองได้แบบสำเนาถูกต้องจากต้นฉบับไปเลยทีเดียวล่ะ เรียกว่ามองหน้าหลานทีไรไม่ต้องถามว่าใครเป็นเจ้าของสเปิร์มก็ร้องอ๋อออกทันที พวกคุณจะได้ลืมผมไม่ลงไปตลอดชาติไงล่ะ...และ”
“ถ้าคุณไม่อนุญาตก็ไม่เป็นไร ขอตัวกลับไปทำงานก่อน”
วิโรจน์หมดความอดทนที่จะนั่งฟังถ้อยคำที่หลั่งไหลออกมาไม่หยุดลงทันที จึงรีบตัดบทแล้วลุกพรวดจากเก้าอี้ตรงไปหาประตูโดยไม่คิดจะหันกลับมามอง เจ้าของใบหน้าหล่อเข้มที่กำลังยิ้มเยาะเย้ยไล่หลังไปเลยสักนิด ร่างสูงใหญ่นั่งเอนไปกับพนักเก้าอี้ เคาะนิ้วลงบนโต๊ะขณะใช้ความคิด ก่อนจะกดโทรศัพท์ไปหาเลขา