คืออยากจะสอบถามค่ะ เท่าที่เคยอ่านมาจะจำได้แค่ว่า ชารีฟกับมิเชลล์ ทะเลาะกันก่อนจะไปเมืองจาอุฟของท่านชีคอัสมัน แต่พอเข้าเมืองไปแล้ว มีฉากแนวๆ ต่อปากต่อคำ รึว่า หยอกล้อด้วยเหรอค่ะ รึว่าคุณศัลยาเพิ่มบทโทรทัศน์มาเพื่อให้น่าดูขึ้นค่ะ งงค่ะ แบบว่าจำไม่ได้น่ะค่ะ อ่านมานานมากแล้ว 5555  ขอยกตัวอย่างน่ะค่ะ


“ไม่ต้องเถียง จำไว้อย่าชะล่าใจว่าไม่มีใครรู้ความจริงหรือว่าเธออยากถูกจับไปอยู่ฮาเร็มผู้หญิงของชีคอัสมัน”
       มิเชลล์เซ็ง “ขู่อย่างเงี้ยทุกที”
       “เอาล่ะ เดี๋ยวพรุ่งนี้จะรู้ว่าไม่ได้ขู่”
       “จะทำไมไม่ทราบ”
       “จับเธออาบน้ำขัดตัวให้ขาวผ่อง”
       “ขัดทำไม”
       “แล้วบอกชีคว่าเธอเป็นผู้หญิง”


“เดี๋ยวก่อน ไหน ดูหน่อยสิ” ชารีฟจับตัวมิเชลล์หมุนดู “เหมือนผู้ชายหรือยังนี่” พลางจัดผมให้หายเข้าไปในผ้าโพก “เอาล่ะใช้ได้”
       ชารีฟเดินนำไป มิเชลล์มองตามค้อนด้วยความหมั่นไส้ แล้วตามไป
       ชารีฟหันขวับมา มิเชลล์เกือบชน “ขออย่างเดียว”
       “อะไรคะ”
       “ทำหน้าให้สวยน้อยกว่านี้ได้มั้ย” ชารีฟยื่นเข้ามากระซิบใกล้ๆ
       มิเชลล์ผลักตัวชารีฟไปโดยแรง ชารีฟหัวเราะเสียงดังอย่างชอบอกชอบใจ
    
ท่าน...ท่านราชองครักษ์ ท่านรู้แล้วใช่มั้ยว่า คืออะไร” มิเชลล์ถาม
       “อ้าว ฉันจะรู้ได้ยังไง” ชารีฟกวน
       “ไม่รู้ ไม่เชื่อหรอก ท่านทำหน้าว่าท่านรู้”
       ชารีฟยื่นหน้าเข้ามาใกล้ กวนอีก “ไหน หน้ายังไงถึงเป็นหน้ารู้”
       “หน้าอย่างเนี้ย”
       ชารีฟยิ่งยื่นเข้าไปอีก “อย่างไหน”
       ตาฟาเอนตัวหนี “เอ๊ะ”
       “เอ้า...ฉันโดนข้อหา ฉันก็ต้องแก้สิ”
       “กรุณาสุภาพหน่อย ท่านทำอะไรที่ไม่ควรทำหลายอย่างแล้วนะ” มิเชลล์ดุ
       ชารีฟนิ่งไปสักครู่ นัยน์ตาสบกัน มีแววรู้สึกผิดเล็กๆ แล้วถอยห่างออกไป
       “ขอโทษ”
        เจ้าหนุ่มตาฟาใจหายเล็กๆ สองคนนั่งกันนิ่งๆ


“ลูกพี่ของข้าไม่รับข้าก็ไม่รับ”
       ชารีฟแกล้ง “ไม่เป็นไรข้าไม่ว่าอะไร เจ้ารับนางไว้เถอะ เจ้าก็โตแล้วสมควรมีเมียได้”
       เจ้าหนุ่มตาฟาพยายามมองตา “ข้าอยากอยู่กับท่าน”
       “ไม่เป็นไร ไม่ต้องหรอก เจ้ายังหนุ่มข้าเห็นใจเจ้า” ชารีฟเล่นไม่เลิก
       “ข้าจะติดตามท่านไปไม่สะดวกที่จะมี เอ๋อ...เมีย”
       “สะดวก...สะดวก เพราะข้ายินดีให้เจ้าอยู่ที่นี่เป็นลูกเขยท่านชีค”
       “ข้าไม่อยู่” เสียงมิเชลล์บ่นอุบอิบ
       “ไม่ต้องเกรงใจข้าหรอก” ชารีฟแกล้งต่อ
       หนุ่มน้อยตาฟาส่ายหน้า จะหมดความอดทนแล้ว
       “ข้าอยากให้เจ้ามีความสุข”
       ตาฟาเหลืออด เสียงดัง “เอ๊ะ บอกว่าไม่ก็ไม่สิ”
       ชารีฟชอบใจที่เห็นมิเชลล์โมโห หัวเราะเบาๆ “อย่าขวยเขินไปเลยน่า”
       มิเชลล์ในคราบตาฟานิ่งไปสักครู่ แล้วเริ่มหัวเราะเล็กๆ “ความจริง...” มองหน้าชารีฟเขม็ง
       ชารีฟชักเหวอ
       “ยอมรับแล้วใช่มั้ยเจ้าหนุ่ม” ชีคถาม
       “คิดดูอีกทีก็ดีเหมือนกัน” ตาฟาท่าท่างกรุ้มกริ่ม “ข้าแต่งงานอยู่รับใช้ท่านชีคไม่ต้องออกไปไหนให้เหนื่อยยาก ทะเลทรายมันร้อนระอุไปหมด ข้าชักจะเข็ดแล้ว”
       “ไม่ห่วงเจ้านายเจ้าแล้วหรือ” ชีคถามอีก
       “โอ้ยจะห่วงทำไม ท่านเก่งจะตาย” มิเชลล์ได้ที
       “งั้นก็เป็นอันตกลง”
       “ดีมาก...” ตาฟาบอก