ไม่ได้ดูละครแล้วเมื่อนแก้มอย่างนี้มานานมากแล้ว จริงๆไม่ได้ดูละครนานแล้วเหอะ -_-

วันนี้มานั่งดูย้อนหลัง...โอยตาย...อาการโคม่ากันเลยทีเดียว...>.,<

หนุ่มอาหรับได้ขึ้นชื่อว่าเป็นหนุ่มกรุ้มกริ่ม...(นัยน์ตาเจ้าชู้หวานๆ)

ตอนแรกๆของละคร ท่านพลเอกชารีฟก็เล่นได้ขรึม สุขุม อบอุ่น อิ่มเอม ดูแล้วก็อื้มมมมม...อ่าาาาห์ อิ่มเอิบหัวใจ

แต่พอตั้งแต่ตอนเข้าสู่ทะเลทรายกับมิเชล การต่อปากต่อคำก็เริ่มขึ้น...

และพระเอกก็เริ่มแสดงความเป็นตัวของตัวเองอีกด้านหนึ่งออกมา...ทั้งทางวาจา สายตา และอาการ

บางครั้งพระเอกก็แสดงความเป็นผู้รู้ ผู้มีภูมิ เปี่ยมไปด้วยปัญญาและคุณธรรม ชอบเวลาพระเอกเล่าเรื่อง มันฟังแล้วอิ่มเอมใจ

แต่เวลาพระเอกแสดงความเป็นชายด้วยการเกี่ยวพาราสีนางเอก...

อุต๊ะ! มันช่างเจ๊าะเม๊าะแจ๊ะแม๊ะ เอ๊าะแอ๊ะๆ คิกๆๆมาก แอร๊ยยยยยยยยยย....

เวลาส่งสายตาละก็แบบว่า...อ่าาาาาาา ฆ่าฉันซะ...ฉันทรมานนนนน

คำพูดอีกน้ำเสียงพี่ตุ้ยมันแบบ...กลมกลึง...ใจฉันสั่นสะพรึ่งตะลึงหลง...อร๊ายยยยยยยยยยย

หมอนกระจุย

ยิ่งเวลาแกล้งนางเอกนี่แบบ ฮ่าๆๆ ข้าสมน้ำหน้าเจ้า นางมิเชล อิอิ

ผู้ชายอัลไล...กรุ้มกริ้ม กรุ๊กกริ๊ก เวลาพูดจาสายตามันเจ๊าะเม๊าะแจ๊ะแม๊ะ จิ้จ้ะๆ ฮ่าๆๆๆ

รักอะ บอกเลยจริงๆ

นี่มันกระทู้อวยนี่หว่าาาาาาาาาาา