---ชารีฟเขยิบเข้ามาใกล้มิเชลล์อีกหน่อย แล้วเอนตัวลงนอนหนุนที่นอนอย่างเพลียๆ “ทุกคนเอ็นดูเธอมากนะ แต่อีกไม่กี่วันเราจะเดินทางไปซากากา เธอต้องกินให้มากๆ ทำตัวให้แข็งแรงเข้าไว้” ราชองค์รักษ์หนุ่มพลิกตัวหันไปหามิเชลล์ “นอนหลับเสียสิ จะได้ไม่เพลียมาก”
มิเชลล์เบี่ยงตัวลุกขึ้น ถอนใจเศร้าๆ ลอยๆ
“เมื่อไหร่ฉันจะพ้นไปจากฝันร้ายซะทีนะ”
ชารีฟนิ่งไปครู่หนึ่ง ตาลอยคว้างอย่างฝันๆ
“ถ้าเหตุการณ์เรียบร้อย เธอจะแวะไปเที่ยวที่บ้านของฉันบ้างก็ได้”
“ท่านคงมีพี่น้องเต็มบ้าน เพราะบิดาท่านมีภรรยาถึง 4 คน”
ชารีฟชะงัก ตื่นจากภวังค์ “ใครบอก”
“อ้าว ก็เหมือนกับผู้ชายทุกคนที่นี่ ท่านชีคอัสมันเอย หรือพ่อของแคชฟียา”
“มารดาของฉันไม่มีหมายเลข” ชารีฟบอก
“ทำไมล่ะคะ”
“ที่บ้านฉัน บางอย่าง เรามีความเป็นอยู่แบบตะวันตก” ชารีฟกลิ้งตัวไปใกล้มิเชลล์รีบลุกหนีห่างออกไปอีก ชารีฟขำหัวเราะออกมา “เธอนี่ ไม่น่าเป็นผู้หญิงตะวันตกเลย นะ รักนวลสงวนตัวเสียจริง”
มิเชลล์มองชารีฟ สีหน้าระแวงไม่ไว้ใจ ตัวแข็งทื่อ “ฉันจะบวชชีเมื่อกลับถึงฝรั่งเศส ไม่จำเป็นก็ไม่อยากแตะต้อง เอ้อ ท่านสุภาพบุรุษ”
ชารีฟหัวเราะก๊าก “แต่โหรดูจากดวงดาว ว่าผู้หญิงที่เดินทางเข้ามาในวังตามกฤษ์ยามที่กำหนดไว้ จะให้ลูกชายถึงหกคนกับสามีของนาง”
---พอผ่านม่านหน้ากระโจมเข้ามาได้ มิเชลล์ทรุดตัวลงทันที
“มิเชลล์ เป็นอะไร”
“เปล่า...แค่หมดแรงเฉยๆ วันนี้ช่างยาวนานเหลือเกิน”
“บอกแล้วว่าเก่งให้ตลอด”
“ให้ตลอดก็จวนแล้วนี่...หมดวันแล้ว ได้เวลานอนเสียที ท่านรีบนอนนะ ท่านเหนื่อยกว่าฉันอีก”
“ฉันจะพาเธอไปนอน” ขาดคำชารีฟก็อุ้มมิเชลล์จนตัวลอย
มิเชลล์ร้อง “อุ๊ย...ปล่อย”
ชารีฟเดินมาวางร่างบนที่นอน แล้วห่มผ้าให้
“นอนซะ”
มิเชลล์ตาโรยๆ มองมา แล้วพยักหน้าหลับตา ชารีฟจ้องมองนิ่งๆ แลเห็นมีดที่เอวมิเชลล์โผล่ออกมา
ชารีฟเป่าคบเพลิงที่ปักอยุ่มุมหัวที่นอน วูบดับลง
จากนั้นชารีฟหันกลับมาที่มิเชลล์ มองจ้อง ด้วยสายตารักล้นอก แล้วแตะมือที่ทอดอยู่ข้างกาย สัมผัสนิ้วทีละนิ้ว เล็บที่ควรยาวสวยถูกตัดจนสั้นกุด ราชองค์รักษ์จูบมือพร้อมกับเอามือมาแนบแก้ม นิ่งอยู่อย่างนั้น สายตาปวดร้าวและสงสารเหลือเกิน
ผ้าคลุมผมของมิเชลล์หล่นมาที่พื้น ชารีฟเสยผมที่ยุ่งเหยิงไม่ได้รูปทรง แล้วก้มลงจูบที่หน้าผากเบาๆ เลื่อนมาที่นัยน์ตาทั้งสองข้าง แล้วเลื่อนลงมาอีกจวนถึงปากรอมร่อ
ฉับพลัน ชารีฟก็หยุด ถอนใจยาว นิ่งงันอยู่สักครู่ก็ถอยออกมาล้มตัวลงนอน
มองจากที่ไกลๆ เห็นร่างสองคนนอนเห็นเป็นเงา ยินเสียงชารีฟบอก
“นอนให้หลับ พรุ่งนี้เช้ามืดเราจะเดินทางแล้ว เดินทางไกลนะคราวนี้”
เอาความฟินมาฝากคร้า...พรุ่งนี้แล้วสินะ ชารีฟ+มิเชลล์ "แล้วเราจะได้พบกัน"
ชารีฟ+มิเชลล์ ใน "ฟ้าจรดทราย"
---ชารีฟเขยิบเข้ามาใกล้มิเชลล์อีกหน่อย แล้วเอนตัวลงนอนหนุนที่นอนอย่างเพลียๆ “ทุกคนเอ็นดูเธอมากนะ แต่อีกไม่กี่วันเราจะเดินทางไปซากากา เธอต้องกินให้มากๆ ทำตัวให้แข็งแรงเข้าไว้” ราชองค์รักษ์หนุ่มพลิกตัวหันไปหามิเชลล์ “นอนหลับเสียสิ จะได้ไม่เพลียมาก”
มิเชลล์เบี่ยงตัวลุกขึ้น ถอนใจเศร้าๆ ลอยๆ
“เมื่อไหร่ฉันจะพ้นไปจากฝันร้ายซะทีนะ”
ชารีฟนิ่งไปครู่หนึ่ง ตาลอยคว้างอย่างฝันๆ
“ถ้าเหตุการณ์เรียบร้อย เธอจะแวะไปเที่ยวที่บ้านของฉันบ้างก็ได้”
“ท่านคงมีพี่น้องเต็มบ้าน เพราะบิดาท่านมีภรรยาถึง 4 คน”
ชารีฟชะงัก ตื่นจากภวังค์ “ใครบอก”
“อ้าว ก็เหมือนกับผู้ชายทุกคนที่นี่ ท่านชีคอัสมันเอย หรือพ่อของแคชฟียา”
“มารดาของฉันไม่มีหมายเลข” ชารีฟบอก
“ทำไมล่ะคะ”
“ที่บ้านฉัน บางอย่าง เรามีความเป็นอยู่แบบตะวันตก” ชารีฟกลิ้งตัวไปใกล้มิเชลล์รีบลุกหนีห่างออกไปอีก ชารีฟขำหัวเราะออกมา “เธอนี่ ไม่น่าเป็นผู้หญิงตะวันตกเลย นะ รักนวลสงวนตัวเสียจริง”
มิเชลล์มองชารีฟ สีหน้าระแวงไม่ไว้ใจ ตัวแข็งทื่อ “ฉันจะบวชชีเมื่อกลับถึงฝรั่งเศส ไม่จำเป็นก็ไม่อยากแตะต้อง เอ้อ ท่านสุภาพบุรุษ”
ชารีฟหัวเราะก๊าก “แต่โหรดูจากดวงดาว ว่าผู้หญิงที่เดินทางเข้ามาในวังตามกฤษ์ยามที่กำหนดไว้ จะให้ลูกชายถึงหกคนกับสามีของนาง”
---พอผ่านม่านหน้ากระโจมเข้ามาได้ มิเชลล์ทรุดตัวลงทันที
“มิเชลล์ เป็นอะไร”
“เปล่า...แค่หมดแรงเฉยๆ วันนี้ช่างยาวนานเหลือเกิน”
“บอกแล้วว่าเก่งให้ตลอด”
“ให้ตลอดก็จวนแล้วนี่...หมดวันแล้ว ได้เวลานอนเสียที ท่านรีบนอนนะ ท่านเหนื่อยกว่าฉันอีก”
“ฉันจะพาเธอไปนอน” ขาดคำชารีฟก็อุ้มมิเชลล์จนตัวลอย
มิเชลล์ร้อง “อุ๊ย...ปล่อย”
ชารีฟเดินมาวางร่างบนที่นอน แล้วห่มผ้าให้
“นอนซะ”
มิเชลล์ตาโรยๆ มองมา แล้วพยักหน้าหลับตา ชารีฟจ้องมองนิ่งๆ แลเห็นมีดที่เอวมิเชลล์โผล่ออกมา
ชารีฟเป่าคบเพลิงที่ปักอยุ่มุมหัวที่นอน วูบดับลง
จากนั้นชารีฟหันกลับมาที่มิเชลล์ มองจ้อง ด้วยสายตารักล้นอก แล้วแตะมือที่ทอดอยู่ข้างกาย สัมผัสนิ้วทีละนิ้ว เล็บที่ควรยาวสวยถูกตัดจนสั้นกุด ราชองค์รักษ์จูบมือพร้อมกับเอามือมาแนบแก้ม นิ่งอยู่อย่างนั้น สายตาปวดร้าวและสงสารเหลือเกิน
ผ้าคลุมผมของมิเชลล์หล่นมาที่พื้น ชารีฟเสยผมที่ยุ่งเหยิงไม่ได้รูปทรง แล้วก้มลงจูบที่หน้าผากเบาๆ เลื่อนมาที่นัยน์ตาทั้งสองข้าง แล้วเลื่อนลงมาอีกจวนถึงปากรอมร่อ
ฉับพลัน ชารีฟก็หยุด ถอนใจยาว นิ่งงันอยู่สักครู่ก็ถอยออกมาล้มตัวลงนอน
มองจากที่ไกลๆ เห็นร่างสองคนนอนเห็นเป็นเงา ยินเสียงชารีฟบอก
“นอนให้หลับ พรุ่งนี้เช้ามืดเราจะเดินทางแล้ว เดินทางไกลนะคราวนี้”
เอาความฟินมาฝากคร้า...พรุ่งนี้แล้วสินะ ชารีฟ+มิเชลล์ "แล้วเราจะได้พบกัน"