วันต่อมา ทั้งสองคนประคองกันเดินมาช้าๆ กลางทะเลทรายอันเวิ้งว้างในแสงแดดเปรี้ยง สภาพขาดแคลนน้ำอย่างหนัก ท่าทางอ่อนเพลียเหลือเกิน
       
       เวลาผันผ่านไปอีกสักระยะ ทั้งสองคนท่าทางล้าและเหนื่อยมากขึ้น ชารีฟพยายามประคับประคองมิเชลล์ ช่วยเหลือ
       “มิเชลล์” ขณะที่ชารีฟเดินไปก็พูดไป เสียงพูดออกมาจากหัวใจ “เธอมีบุญคุณกับฉันเหลือเกินช่วยหล่อเลี้ยงหัวใจของฉันในเวลาที่ต้องหนีหัวซุกหัวซุน คิดดูสิว่าฉันจะเป็นยังไง ถ้าต้องหนีมาคนเดียว”
       สองสบตากันนิ่งนาน ส่งผ่านความรู้สึกจากหัวใจ
       
       ที่วังองค์โอมานเวลานั้น องค์มือโอมานตบบนโต๊ะอย่างแรง เสียงดังกัมปนาท
       “จนป่านนี้ยังจับไม่ได้.. ยังแม้แต่จะได้ข่าวมัน”
       ทุกคนยืนนิ่ง
       “ไอ้ชารีฟ..กูทำไม่ได้ คอยดูแล้วกันว่า กูจะจัดการกับใคร”
       
       สุไบดาอยู่ที่วังกับไบคาน และ นิชา นางข้าหลวง ถามทันทีที่เห็นองค์โอมานโผล่เข้ามา
       “มีอะไรจะจัดการกับเราไหนว่าไปสิโอมาน”
       “หลานเป็นกษัตริย์... กษัตริย์โอมาน เจ้าน้าเรียกให้ถูกต้องด้วย”
       “ไม่รับรู้...กษัตริย์อะไร ยังไม่เห็นใครแต่งตั้ง อย่ามาพูดจาวางโต”
       “เจ้าน้า หลานสั่งลงโทษเจ้าน้าได้เลยนะ”
       “ก็เอาสิ จะจับไปขังคุก เฆี่ยนตี หรือจะสั่งประหารก็เอาเลย”
       “เจ้าน้า อย่าทรงท้า”
       “ท้า...น้าท้า ถ้าคิดว่าเป็นกษัตริย์แล้วจะมาพร้อมประกาศิตจากสวรรค์ สั่งลงโทษ สั่งฆ่าคนได้ตามใจ ก็เอาเลย แล้วดูซิว่าประชาชนจะนั่งปิดหูปิดตาอยู่เฉยๆ ได้เหรอ”
       “เจ้าน้า เจ้าน้าช่างไร้เดียงสาเสียจริง แก่จนป่านนี้แล้วยังไม่รู้เหรอว่า...หลานไม่โง่”
       สุไบดาหัวเราะเยาะ “ไม่โง่ แต่ก็ไม่ฉลาดนี่”
       องค์โอมานสวนคำ “แต่ก็ฉลาดพอที่จะสั่งฆ่าคน...เงียบๆให้ตายอยู่ในซอกใดซอก หนึ่งในวังนี้แหละ แม้แต่กระดูกซักชิ้นยังไม่มีใครเห็นเลย” ประโยคสุดท้ายตะคอกใส่หน้าไบคาน พ่อชารีฟ
       ไบคานเอนตัวหนี สุไบดาไม่พอใจ
       “นี่ท่าน กลัวทำไม ไม่ต้องกลัว ให้มันรู้ไปว่าโอมานผู้ยิ่งใหญ่กลัวชารีฟถึงขนาดมาขู่ฆ่า พ่อ แม่เขา”
       “พูดขึ้นมาเองก็ดีแล้ว บอกมานะเจ้าน้า ลูกชายเจ้าน้าอยู่ไหน”
       “โอมานยังหาเขาไม่พบ แล้วใครจะหาพบ ในเมื่อโอมานยิ่งใหญ่ที่สุดในแผ่นดินอยู่แล้ว” สุไบดา-ดัน
       “อยู่...ที่...ไหน” องค์โอมานเค้นคำ
       “ไม่รู้”
       องค์โอมานเงื้อมือ “ซักที...จะรู้มั้ยเจ้าน้า”
       “กี่ทีก็ได้”
       องค์โอมานยัวะจัด หันไปข่มขู่ไบคานแทน “ท่านน้าไบคาน...บอกมาชารีฟอยู่ที่ไหน เขาส่งข่าวมาบ้างรึป่าว...ว่าไง จะบอกหรือไม่บอก”
       ไบคานไม่ตอบ เอนตัวหลบไปหลบมา
       “บอกว่าไม่ต้องกลัว ให้เขาทำไป ถ้าบ้าอำนาจก็ให้บ้าไป ไม่ต้องหลบ” สุไบดาฉุน
       “ไม่ได้หลบ” ไบคานโต้
       “เห็นๆ ว่าหลบ”
       “กลัวกษัตริย์โอมานสำรากโดนหน้า” ไบคานตอบเสียงเรียบร้อย
       องค์โอมานตบเปรี้ยง ทหารทั้งหลาย ตกใจไปตามๆ กัน
       “โอมาน...ถ่อยเกินแล้ว”
       สุไบดาคำราม ตรงเข้าคว้าแขนองค์โอมาน แล้วผลักจนกระเด็นไปอย่างไม่เกรงกลัว ตัวเองตามเข้าไปจับตัวขึ้นมาประจันหน้า สุไบดานัยต์ตาลุกวาว เป็นคนโกรธง่าย อารมณ์ร้อนแรง
       “สั่งประหารก็ไม่มีวันหลุดปากว่าชารีฟอยู่ที่ไหน” สุไบดาพูดใส่หน้า เสียงต่ำ เบา แต่เข้มจัด
       สู้สายตากันสักครู่ องค์โอมานยอมถอย
       “กลับ”
       “ท่าน...หญิงทำถูกมั้ย หญิงผิดรึเปล่าที่แข็งกับเขาขนาดนี้ เขาจะตามล่าฆ่าลูกเราจนได้หรือไม่”
       ไบคานอึ้ง สุไบดาอึ้ง ข้าหลวงทั้งนั้นอึ้งไปตามๆกัน
       
       ขณะเดียวกันสองคนอยู่ในที่พัก ชารีฟก้มลงดูเท้าของมิเชลล์หน้าเครียด มิเชลล์ก้มลงดูเท้าของตัวเอง
       “จวนจะหายแล้ว”
       “ยิ่งเดินยิ่งหายเร็วนะคะ” น้ำเสียงมิเชลล์ขำๆ
       ชารีฟเงยหน้าขึ้นมองมิเชลล์ เผยอตัวขึ้นไปจูบเบาๆที่แก้ม จมูกต่อจมูกชนกัน ชารีฟนัยน์ตาอ่อนโยน
       “เธอน่ารักเหลือเกินมิเชลล์ รู้ไหมว่าฉันเห็นเธอครั้งแรกที่ร้านอาหารวันนั้น ฉันก็รักเธอทันที”
       มิเชลล์ยิ้มใส่ตาชารีฟ ทั้งสองคนกอดกันอย่างซาบซึ้ง มิเชลล์เริ่มรู้สึกว่าความอ่อนเพลียเพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆ ในขณะที่ชารีฟกอดนั้น ที่สุดมิเชลล์ก็ผล็อยตัวอ่อนซวบซบลงไปกับทราย หลับตาอย่างเหนื่อยอ่อน
       ชารีฟรีบลุกขึ้น ไปผ่าส้มเป็นสองซีกแล้วบีบใส่ปากมิเชลล์ มิเชลล์อ้าปากรับอย่างอ่อนระโหย
       “คืนนี้เราเดินพ้นเนินใหญ่ข้างหน้านั้นแล้วก็จะถึงเมืองร้างเมืองหนึ่ง มีตึกเก่าๆ สำหรับหลบลมหนาว เราจะได้พักผ่อนจริงๆ อดทนสักนิดจะมิเชลล์”
       มิเชลล์พยักหน้า แต่หลับตานิ่งเงียบไป
       “มิเชลล์..มิเชลล์...เป็นอะไรหรือเปล่า”
       
       เห็นมิเชลล์นิ่ง ชารีฟละล่ำละลักเรียกสติ “มิเชลล์”


Cr. http://mgr.manager.co.th/Drama/ViewNews.aspx?NewsID=9560000103896

( ไปอ่านต่อกันเองเน่อ ณ จุดนี้ อิชั้นไม่ไหวจะเคลียร์แล้ว T_T