'เจ้าความขี้เกียจมาคุยกันหน่อยไหม ทำไมไม่ไปจากฉันเสียที'

ฉันตะโกนเรียกความรู้สึกที่ชื่อ 'ความขี้เกียจ'ออกมา
เราจับเข่าคุยกัน ฉันบ่นอะไรไปมากมายว่าฉันพลาดอะไรไปบ้าง เพราะความขี้เกียจ อยากให้ความขี้เกียจออกไปจากชีวิตฉันเสียที

แต่ความขี้เกียจยังนั่งนิ่งๆ ไม่สะทกสะท้านสักนิด 'เหอะ ขนาดแสดงความรู้สึกออกมา เจ้ายังขี้เกียจเลย เจ้าเกิดทำไมเนี่ย ไม่เห็นมีอะไรดีเลย' ฉันตะโกนออกไปอย่างเหลืออด

'เจ้าลองคิดดูดีๆสิ ข้าไม่มีดีจริงหรือ' เสียงของความขี้เกียจตอบกลับมา

'ไม่ใช่เพราะความขี้เกียจอย่างข้าหรอกหรือ เจ้าถึงได้พักผ่อนอย่างเพียงพอในเช้าวันหยุด ไม่ใช่เพราะความขี้เกียจอย่างข้าหรอกหรือ ที่ทำให้นักวิทยาศาสตร์คิดค้นสิ่งของมากมายมาอำนวยความสะดวกให้พวกเจ้า'

ความขี้เกียจนั่งเล่าไปเรื่อยๆ ฉันก็นั่งฟังข้างๆ อดคิดตามไม่ได้ว่ามันเป็นจริงเช่นนั้น

'หากเจ้าพลาดอะไรหลายๆอย่างไป จงรู้ไว้เถอะ เป็นเพราะเจ้าเลือกใช้ข้าไม่ถูกเวลาเอง ไม่ใช่เพราะข้าไม่มีดี เพราะทุกสิ่งมีด้านดีในตัวทั้งนั้น เพียงแต่เจ้าจะเลือกใช้ถูกที่ถูกเวลาหรือเปล่า'

กล่าวจบ 'ความขี้เกียจ' ก็เดินกลับไปในมุมเดิม

ทิ้งให้ฉันเฝ้าคิดทบทวน ถามตัวเองซ้ำๆ 'เพราะความขี้เกียจไม่มีดี หรือเพราะฉันเลือกใช้มันไม่ถูกเวลาเอง'

#ความขี้เกียจ #สถานีไออุ่น

cr. ภาพประกอบจากอินเตอร์เน็ต