“ท่าทางเหล้าพวกนี้จะรสดีนะ”
แบงค์พูดขึ้นเพื่อกลบกลื่นความปวดร้าวในใจเขาก่อนจะหยิบขวดเหล้าบนโต๊ะมากระดกอย่างไม่แคร์สายตาใคร
“เดี๋ยวก็เมาแย่หรอกครับ”
น้ำเสียงเข้มของพันธการดังขึ้นขณะโอบร่างงดงามของเจ้าสาวเดินตรงมาที่โต๊ะที่แบงค์นั่งอยู่
“ยินดีด้วย”
แบงค์เอ่ยประโยคสั้นๆก่อนจะกระดกเหล้าเข้าปากอีกโดยไม่คิดจะหันมองน้ำตาลแม้แต่หางตาเช่นเดียวกับน้ำตาลที่ไม่แลตามองแบงค์แม้แต่น้อย
“หวังว่าคงได้พบคุณที่งานของเราบ้างนะคะ”
ปูนพูดกับน้ำตาลด้วยใบหน้าเปื้อนรอยยิ้ม
“แน่นอนคะฉันกับสามีจะไปงานคุณแน่และหวังว่าจากวันนี้ไปเราคงจะไม่เข้าใจอะไรกันผิดๆอีกนะคะ”
น้ำตาลตอบกับด้วยรอยยิ้มเช่นกัน
“ผมก็หวังว่าทุกคนจะรู้แล้วนะครับว่าผู้หญิงที่สวยหยาดเยิ้มคนนี้เป็นภรรยาของผม”
พันธการประกาศต่อหน้าทุกคนก่อนจะก้มลงกระซิบข้างหูแบงค์
“หวังว่าคุณคงไม่พาเธอไปหาวิธีแก้เหงากันสองคนอีกนะครับ”
เพราะคำพูดของพันธมิตรทำให้แบงค์โมโหจนเลือดขึ้นหน้าชกหน้าพันธการจนล้มคว่ำไปกับพื้นอย่างควบคุมอารมณ์ไม่อยู่
“ทำอะไรของนาย”
น้ำตาลตะวาดเสียงลั่นจ้องหน้าแบงค์ด้วยความโมโห
“เธออยากจะชกฉันแทนเขาไหมล่ะ”
แบงค์ตอบกลับอย่างกวนประสาท
“สนุกมากใช่ไหมที่ก่อกวนคนอื่นเขาแบบนี้”
“เห็นหน้าเธอแล้วฉันอยากจะอาเจียนจริงๆขอตัวนะ หวังว่าเราคงไม่ได้พบกันบ่อยๆนะ”
แบงค์พูดประโยคสั้นๆก่อนจะจูงมือปูนออกไปจากตรงนั้นท่ามกลางสายตาของแขกมากมายที่มองดูด้วยความสงสัยว่าเกิดอะไรขึ้น
“หยุดอยู่ตรงนั้นนะ”
น้ำตาลตะโกนเสียงลั่นแต่แบงค์ก็ยังไม่ยอมหยุดเดินเร่งฝีเท้าออกไปจากงาน
“อย่าไปนะ......คุณจะทิ้งผมแล้วไปกับเขาอีกไม่ได้”
พันธการพูดคว้าข้อมือเจ้าสาวของเขาไว้มั่น
“ปล่อยฉัน....”น้ำตาลไม่ฟังเสียงคัดค้านของพันธการวิ่งตามแบงค์ออกไปจนได้

                      “หยุดเดี๋ยวนี้นะ.......ฉันบอกให้หยุด”

น้ำตาลตะโกนเสียงลั่นถอดรองเท้าขว้างใส่แบงค์โดนเข้าเต็มๆที่กลางหลังของเขา
“ช่างน่าตลกจริงๆนะที่เจ้าสาววิ่งตามเพื่อนชายคนเก่าออกมาแบบนี้”
แบงค์หันกลับมาพูดกับน้ำตาลด้วยน้ำเสียงเย้ยหยันฝ่ามือยังคงเกาะกุมมือปูนไว้มั่น
“ไอ้คนเลว.....คนใจร้าย......คนบ้า.....ฉันเกลียดนาย”
น้ำตาลร้องไห้โฮอย่างคุมอารมณ์ตัวเองไม่อยู่ตรงเข้าทุบตีแบงค์ด้วยความอัดอั้น
“เธอมีสิทธิทำแบบนี้ด้วยเหรอ”
แบงค์พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเย็นชา
“ฉันไม่มีสิทธิอย่างงั้นเหรอ.....นายพูดแบบนี้ได้ยังไงเลวร้ายที่สุดคนไม่มีหัวใจทั้งที่เราเพิ่ง.......เพิ่ง”น้ำตาลพูดอะไรไม่ออกทำได้แค่ทรุดลงร้องไห้กับพื้นเพราะว่าเรื่องที่เกิดขึ้นเธอเป็นคนเริ่มมันเอง
“ผู้หญิงอย่างคุณแคร์เรื่องพวกนี้ด้วยเหรอผมก็นึกว่าคุณจะชอบที่ได้แลกเปลี่ยนประสบการณ์กับผู้ชายทุกคนที่คุณพอใจซะอีก”
แบงค์พูดกับน้ำตาลอย่างไม่เหลือเยื่อใยแม้แต่น้อย
“ผมหวังว่าทุกอย่างจะจบลงวันนี้นะครับคุณน้ำตาลคนที่คุณควรจำคือสามีของคุณไม่ใช่ผม”
แบงค์พูดจูงมือปูนออกไปจากตรงนั้นโดยเหลียวหลังกับมามองน้ำตาลอีก
“เธอเจ็บปวดมากใช่ไหมที่เห็นเขาเดินเคียงคู่กับคนอื่น”
ปูนเอ่ยถามแบงค์ที่เดินนิ่งเงียบและกำมือเธอไว้แน่น
“ขอโทษนะปูน........เราขอเวลาทำใจหน่อยขอโทษที่เราทำให้เธอรู้สึกได้ว่าเรายังรักเขาอยู่”
แบงค์พูดก่อนจะเดินหนีปูนด้วยหัวใจที่แสนปวดร้าว
“ขอโทษนะแบงค์ขอโทษที่ปล่อยเธอไปไม่ได้”
ปูนพูเสียงเรียบหยดน้ำตาไหลรินไม่ขาดสายแม้จะรู้ดีว่าความรู้สึกที่แบงค์มีให้เป็นเพียงแค่ความสงสารแต่เธอก็หัวใจก็เจ็บปวดมากมายจนยากเกินที่จะปล่อยเขาเดินจากไป
                      บนรถแข่งคันหรูในสนามแข่งเดิมที่แทบไม่เคยย่างเท้าเข้ามาอีกเลยเมื่อจบกับน้ำตาล แต่วันนี้แบงค์เลือกที่จะมาที่นี่เพื่อลืมความเจ็บปวด
“ลงมาเดี๋ยวนี้เลยไอ้แบงค์-เหล้าเป็นขวดๆเดี๋ยวได้กลายเป็นผีเฝ้าสนามแน่”
ต่อตะโกนบอกเพื่อนดึงประตูรถไว้ไม่ยอมให้แบงค์ได้ออกรถตามที่ใจต้องการ
“ปล่อยกูไปเถอะเพื่อนกูเจ็บจนพูดอะไรไม่ออกแล้วกูไม่รู้ว่าทำไมยังรักอยู่ ไม่รู้ว่าต้องทำยังไงถึงจะลบเขาไปจากใจกูได้โดยที่กูไม่ต้องมานั่งหลอกตัวเองอย่างทุกวันนี้ เพราะกูอยากลืมเขากูถึงดึงปูนเข้ามาในชีวิตกู เป็นพันครั้งที่กูทำให้เขาร้องไห้เพราะว่ากูไม่เคยลืมน้ำตาลได้เลย”
แบงค์พูดพร่ำสิ่งที่อยู่ในใจเขากลับเพื่อนรักเพราะฤทธิ์เหล้าและความเจ็บปวดโดยที่เขาไม่รู้เลยว่าทุกๆคำพูดกำลังดังก้องอยู่ในโสทประสาทของน้ำตาลที่นั่งนิ่งอยู่ข้างสนาม
“ยังไงซะกูก็ไม่มีวันยอมให้ตายกูไม่ยอมให้ยายผู้หญิงใจร้ายนั่นทำร้ายกับปูนอีกแน่ กำลังจะแต่งงานนะโว๊ยแบงค์……..ควรจะลืมยายเลือดเย็นนั้นได้แล้ว”
ต่อตะวาดแบงค์ที่ตอนนี้ยิ้มออกมาทั้งน้ำตา
“ถ้ากูทำได้กูคงไม่น่าอนาถอย่างที่เห็นหรอก............กูเดินกลับไปหาเขาไม่ได้เดินต่อไปข้างหน้าโดยไม่มีเขาก็ไม่ได้ ในเมื่อเป็นแบบนี้ว่ากูสมควรตายไปไหมล่ะ”
แบงค์พร่ำพูดร้องไห้โฮออกมาต่อหน้าต่ออย่างไม่คิดจะปิดบังความรู้สึกเจ็บปวดในใจ
“เพราะผู้หญิงเลวๆคนนึงที่ไม่ยอมลืมถึงต้องเจ็บแบบนี้ ทำร้ายตัวเองได้แต่มีสิทธิอะไรถึงทำให้ปูนต้องเจ็บขนาดนี้ในเมื่อเดินกลับไปไม่ได้เดินต่อไปก็ไม่ได้ก็เปลี่ยนเส้นทางของซะเถอะ เส้นทางที่ไม่มีคนใจร้ายอย่างน้ำตาลแต่เป็นเส้นทางที่มีแต่ความรักมากมายของปูน”
เพราะคำพูดเตือนสติของต่อทำให้แบงค์นั่งนิ่งอย่างคิดทบทวนเรื่องทุกอย่างที่เกิดขึ้น เขารู้ดีว่าต้องทำอย่างไรรู้มาเนิ่นนานแต่มันก็ยากเย็นเกินกว่าที่หัวใจจะยอมทำตาม เขาไม่เคนลืมน้ำตาลแต่กลับโหยหาเธออย่างที่สุด
“เพราะกูทำใจให้เปลี่ยนเส้นทางไม่ได้กูถึงสมควรตาย”
แบงค์พูดไม่สนใจต่ออีกขับรถออกไปในสนามด้วยความเร็วสูงสุดเพื่อสงบสติอารมณ์ของตัวเองที่กำลังเตลิดไปไกลในตอนนี้ แต่ทว่าชั่ววินาทีต่อมาแบงค์ก็ต้องเบรครถจนล้อฟรีเพราะร่างของน้ำตาลที่ยืนขวางหน้าอยู่
“อือ....”
แบงค์นั่งหอบด้วยความตกใจสายตาคมเข้มจ้องมองร่างบางของน้ำตาลที่เดินใกล้เขาเข้ามาทีละก้าวทีละก้าว จนมาหยุดยืนอยู่ตรงหน้าเขา
“ออกไปซะ.....ออกไปจากเส้นทางของเราเส้นทางของเราสองคนที่เต็มไปด้วยขวากหนามแหลมคมที่มันทิ่มแทงเราจนเลือดอาบ”
น้ำตาลส่งรอยยิ้มอ่อนหวานให้แบงค์แม้ว่าเธอจะเสียน้ำตา

“ฉันจะไม่ขอให้นายย้อนกลับมาอีกแล้ว....ฉันรู้แล้วว่าไม่ควรทำแบบนั้นเมื่อมันมีแต่ทำให้เราทั้งคู่ต้องเจ็บปวดจนหมดแรงแบบตอนนี้ ขอโทษด้วยนะที่ฉันเพิ่งรู้ตัวเองวันนี้เองว่าฉันนี่เองที่ทำร้ายทุกคน เป็นฉันนี่เองที่ใจร้ายใจดำ”
น้ำตาลยกมือขึ้นปราดหยดน้ำตาจ้องมองแบงค์ที่นั่งนิ่งไม่เอ่ยปากพูดประโยคใดๆไม่วางสายตา
“ลาก่อน”
น้ำตาลกล่าวประโยคสุดท้ายก่อนจะหันหลังให้แบงค์และเธอไม่คิดที่จะย้อนกลับมาหาเขาอีก แต่ทว่าการกระทำของน้ำตาลไม่ได้ทำให้แบงค์ตัดใจได้แต่กลับทำให้เขายิ่งเจ็บหนักขึ้นกว่าเดิม ความรู้สึกเดียวที่อยู่ในใจแบงค์ตอนนี้คือเขากำลังจะเสียของที่รักที่สุดในชีวิตไปและมันจะไม่มีวันย้อนกลับมาอยู่ในมือเขาอีกครั้ง ถ้าหากเขาไม่รั้งมันเอาไว้
“เดี๋ยวก่อนน้ำตาล”
น้ำเสียงอ้อนวอนที่ดังขึ้นทำให้น้ำตาลหยุดฝีเท้าที่กำลังจะก้าวเดินออกไปจากชีวิตของแบงค์
“อย่าไปได้ไหม......อย่ารักคนอื่น ฉันอยากให้เธออยู่กับฉันที่นี่”
เพราะคำพูดของแบงค์ทำให้น้ำตาลหันกลับมาหาเขาทั้งน้ำตาล
“ทำไมทำแบบนี้....ทำไมต้องบอกรักฉันทั้งๆที่ฉันกำลังจะตัดใจจากเธอ ทำไมต้องเดินเข้ามาบนเส้นทางของเราอีกครั้ง....ทำไม”
น้ำตาลร้องไห้โฮโพลกอดแบงค์ด้วยความรู้สึกดีใจและเสียใจที่มีมากพอๆกัน
“เหตุผลเดียวที่ทำให้ฉันไม่อาจยอมให้เธอรักคนอื่นและทำให้ฉันไม่อาจปล่อยเธอไป......ฉันรักเธอน้ำตาล ฉันรักเธอ”
แบงค์โอบกอดน้ำตาลไว้แน่นในอ้อมแขนมีเพียงอ้อมกอดอบอุ่นที่โหยหามานานเท่านั้นที่ใช้แทนคำพูดมากมายที่สองหัวใจปรารถนาที่จะพร่ำบอกกันให้รับรู้ นาทีนี้แบงค์รู้แล้วว่าไม่มีประโยชน์อะไรที่เขาจะต้องหวาดกลัวว่าน้ำตาลจะทำให้ต้องเจ็บปวดอีกครั้ง เพราะคำไม่อาจหยุดรักเธอได้และเพราะเธอเลือกที่จะอยู่กับเขา
                       บนเตียงสวยที่ถูกโรยไว้ด้วยกลีบกุหลาบรูปหัวใจสีแดงสด พันธการยืนกัดฟันกรอดๆอยู่หน้าเตียงเมื่อพบเพียงห้องว่างปล่าวที่ไร้วี่แววของเจ้าสาว ไม่มีคำสั่งเสียใดๆจากน้ำตาลมีเพียงชุดเจ้าสาวสีขาวบริสุทธิเท่านั้นที่ถูกถอดวางไว้ปลายเตียงอย่างเรียบร้อย
“เพราะเธอใจร้ายแบบนี้ใช่ไหมน้องชายฉันถึงต้องตาย”
พันธการยืนกัดฟันพูดด้วยความแค้นใจเมื่อถูกน้ำตาลหักหลังอย่างร้ายกาจ แต่ก่อนที่เขาจะคลั่งจนคุมอารมณ์ตัวเองไม่ได้พันธมิตรเลือกที่จะหาวิธีเล่นงานด้วยการรายงานพฤติกรรมของน้ำตาลกับการันต์
“คุณพ่อใจเย็นๆครับผมยังไม่ค่อนแน่ใจนักว่าพวกเขาไปด้วยกัน ผมเพียงแค่สันนิษฐานเท่านั้นเพราะว่าพวกเขาเคยไปด้วยกันตอนหมั้น”
เพราะคำพูดที่ตรงไปตรงมาของพันธการยืนทำให้การันต์ต้องกุมขมับด้วยจังหวะหัวใจที่เต้นเร็วขึ้น
“ทำไมถึงทำแบบนี้......ทำไมลูกทำตัวไร้ค่าแบบนี้”
การันต์พูดถึงลูกสาวด้วยอาการหอบจนตัวโยน
“คุณพ่อใจเย็นๆครับคุณพ่อ”
พันธการยืนรีบเข้ามาดูอาการการันต์และพาเขาส่งโรงพยาบาลก่อนที่เขาจะขาดใจตายเพราะอาการหอบที่เกิดจากโรคหัวใจ
                       พันธการยืนกดออดรัวอยู่หน้าห้องของปูนเขาแอบหวังอยู่ในใจว่าแบงค์จะมาเปิดประตูกับปูนด้วยแต่ก็มีแค่ปูนที่ออกมาเปิดประตูรับเขาด้วยท่าทางแปลกใจ
“คุณมีธุระอะไร”
ปูนเอ่ยถามด้วยท่าทีที่ไม่เป็นมิตรเท่าไหร่นัก
“เจ้าสาวผมหายไปเจ้าบ่าวคุณอยู่บ้านไหม”
เพราะคำพูดของพันธมิตรทำให้ปูนถึงกับเซพานจะเป็นลม
“คุณพอจะรู้ไหมว่าพวกเขาจะไปที่ไหนกัน”พันธการยืนเอ่ยถามด้วยความร้อนใจผิดกับปูนที่เสียใจจนหมดแรงจะทำอะไรต่อไป
“ฉันแพ้เธอ.....แพ้เธอมาตลอดและฉันไม่มีวันชนะเธอได้เลย เพราะว่าเขารักแต่เธอแล้วเธอก็รักเขา”ปูนร้องไห้โฮทรุดลงกองกับพื้นด้วยความอ่อนแอ

“เธอจะยอมแพ้ง่ายๆแบบนี้นะเหรอ เธอจะยอมให้เขามีความสุขกันในขณะที่เธอต้องมานั่งทุกข์ใจอยู่แบบนี้เหรอ”
พันธการยืนพยายามเกลี่ยกล่อมปูนให้ฮึดสู้อีกครั้ง
“คุณไม่รู้เหรอว่ามันไม่มีประโยชน์ฉันใช้เวลาสามปีเต็มๆเพื่อต่อสู้กับเธอที่ไม่เคยอยู่ข้างกายเขาเลย แต่สุดท้ายเธอก็ยังได้หัวใจเขาไปอยู่ดีมันเป็นของเธอมาตั้งแต่ต้นและไม่เคยเปลี่ยนแปลง”
“เพราะคุณอ่อนแอแบบนี้นะซิถึงไม่เคยชนะใจเขาถึงเขาจะรักกันมากแค่ไหนก็ไม่ได้หมายความว่าพวกเขาจะต้องลงเอยกัน พวกเขาไม่มีสิทธิทิ้งพวกเราไว้ข้างหลังแบบนี้เมื่อพวกเขาเป็นคนดึงเรามาบนเส้นทางนี้เอง ผมไม่มีวันยอมถูกทำร้ายอยู่ฝ่ายเดียวเหมือนคุณและน้องชายของผม.......ผมไม่มีวันยอม”
พันธการยืนกล่าวด้วยความมุ่งมั่นเดินออกจากห้องไปปล่อยให้ปูนนั่งร้องไห้อยู่ในห้องนั้นคนเดียว