เราอายุจะเข้าหลักสี่แล้วนะค่ะ แต่บังเอิญโสด เลยย้ายออกไปไหนไม่ได้ ทำงานก็กิจการที่บ้าน ที่บ้านมีญาติผู้ใหญ่รวมบุพการี 4 คน  ที่ต้องดูแล ก็ โอเค ถ้าเขาไม่จู้จี้จุกจุกเรื่องมาก เป็น perfectionist  ไปหมด  เราถูบ้านก็บอกทำไมไม่งั้นงี้  เราขับรถก็บอกทำไมไม่ขับแบบนี้  ทั้งที่ขับไม่เป็น  สั่งไปหมด เรากินข้าวก็บอกทำไมไม่กินนั่นนี่  เราจะออกจากบ้านที  ต้องบอกว่าไปไหน กับใคร กลับเมื่อไหร่  กินข้าวที่บ้านมั้ย ชีวิตต้องวางแผนทุกเรื่อง แถมต้องมีแผนสำรองอีกต่างหาก ถ้าเราไม่ตอบแกล้งทำหูทวนลมก็ไม่ได้ จะเอาคำตอบ เหนื่อยนะค่ะ มือก็ต้องทำปากก็ต้องตอบ ไม่เข้าใจอธิบายซำ้อีก  เมื่อก่อนโทรจิกๆๆๆถ้ากลับบ้านผิดเวลาแค่ชั่วโมงเดียว ถ้าเราไม่รับ โทรหาญาติจนคนอื่นวุ่นวายไปหมด  เราเลยเรียกมากราบเท้าว่าอย่าทำกับเราแบบนี้ เราเครียด เราเหนื่อยที่ต้องทำตามตารางของเขาตลอดเวลา หายไปได้พักนึง
                    
                     ไปไหนด้วยกันสี่คนไม่ได้ ต้องให้เราไปร่วมสังฆกรรมด้วย แล้วเราก็ต้องฟังคำบ่นอีกแล้ว  ไปไหนเกิน2 ทุ่มไม่ได้ ต้องให้เพื่อนมารับ กลัวกลับคนเดียวดึกอันตราย ถามจริงใครจะมาคบเราค่ะ เอาเปรียบเพื่อนแบบนี้ทุกครั้ง  เราไม่มีเวลาที่เป็นของเราเองเลย ชีวิตต้องรีบ ทำงานของเราให้เสร็จ เพราะคนโน้นจะให้ทำนี่ คนนี่จะให้ไปกินข้าวด้วย คนนั่นให้พาไปหาหมอ เราสรรหางานอดิเรกให้ทำก็ไม่ทำ แต่พอเราทำมายุ่งกับเรา ไปพบเพื่อนก็บ่นจนเพื่อนส่ายหน้า ไปหาจิตแพทย์ก็ไม่รับยากลัวไตเสื่อม ตั้งวงเล่นไพ่ก็ตีก็ด่ากันเอง ไม่ถูกกันอีก  

                       ปรึกษาใครก็บอกวันนึงไม่มีเขาจะรู้สึก. วันนึงแกก็แก่  เราต้องตอบแทนพระคุณ แล้วชีวิตของเราละค่ะ มันไปไหน พวกเขารักเรามากเรารู้ แต่เราทุกข์มากกับความรักที่มากเกินไปจนน่าอึดอัดแบบนี้  เราอยากออกไปทำงานไปช้อปปิ้งด้วยจิตสงบ เชื่อไหมค่ะ ไม่มี วุ่นวาย ถามโน่นนี่ จนเสียรมณ์. 14 ปีแล้วตั้งแต่เรียนจบกลับมา ที่เหมือนอยู่คุกไม่ใช่อยู่บ้าน เราเคยโกรธขนาดแพ็กกระเป๋าจะย้ายออก แต่ใจไม่ถึงยังไงเขาก็เลี้ยงเรามา. พี่น้องเรามีครอบครัวเขาไม่ยุ่งนะ  จัดระเบียบแต่กับชีวิตเรา จนเราเคยถามว่า เราเหลวไหลมากเหรอถึงได้เะป็นแบบนี้กะเรา เขาบอกเปล่า  เราเก่ง ถัาเจอคนดีเราก็อยากแต่งงานไปให้พ้นเหมือนกัน  

                        ตอนนี้เราติดยาคลายเครียดมากเลย หาทางออกไม่เจอ ทำไม เขาก้าวก่ายการดำเนินชีวิต การทำงาน ความคิด  เรานักค่ะทั้งที่เราโตแล้ว พูดอธิบายกี่ครั้งไม่เข้าใจ จะหาพระมาสวด เพราะทะเลาะกันบ่อย เราก็เริ่มแก่  สุขภาพก็เริ่มเสื่อม  จะตามใจเขาหมดเราก็หงุดหงิด โดนว่าอีกอารมณร้อน

                       เราว่าเราปกตินะ ถ้าเขาให้ช่องว่างกับชีวิตเรา ไม่ต้องอธิบายให้เขาฟังทุกเรื่องว่าทำไมเราทำแบบนี้  เราจะไปที่นี่ เราจะกินนี่  บลา บลา บลา ...ทำไมเขาต้องรู้ไปหมดค่ะ เราเหนื่อย  หาหมามาเลี้ยงก็ไม่เอา  ถ้าการตายคือการแก้ปัญหาไปทุกภพชาติกับภาวะน่าอึดอัดแบบนี้ เราขอเลือกตาย แต่บังเอิญคิดว่าไม่ใช่ ทำไงดีค่ะ. พี่น้องเราเขาไม่มาผลัดเวรกับเราหรอกค่ะ ผู้ใหญ่ก็ไม่ก็เอา เกรงใจลูกเขย ลูกสะใภ้