วันนี้มีเรื่องเล่าขำๆ (รึเปล่า) มาเล่าสู่กันฟังครับเกี่ยวกับเพื่อนผมเอง

คือก่อนอื่นเลยต้องบอกก่อนว่า ตอนนี้ผมอยู่ที่แคลิฟอร์เนีย อเมริกาครับ อยู่มาได้จะ 5 ปีแล้ว แต่ก็ยังคงติดตามห้องก้นครัวอยู่เรื่อยๆ

ผมพบว่าตอนนี้ "อาหารจากต่างประเทศ" มีอิทธิพลต่อคนไทยมากทั้ง อาหารฝรั่ง ญี่ปุ่น เกาหลี อาจจะด้วยเหตุใดก็ตามแต่ แต่ก็ได้ทำให้

หลายๆคน"ลืมคุณค่าของอาหารไทยไป"

เหมือนเพื่อนผมคนนี้ครับ

คือเพื่อนผมคนนี้เนี่ยมัน"บ้า"อาหารต่างประเทศมาก อาหารฝรั่ง ญี่ปุ่น เกาหลี และอื่นๆ มันกินหมด

น้อยครั้งมากที่จะกินอาหารไทย นอกจากคุณแม่มันทำให้กิน

และเพื่อนผมคนนี้มักจะคุยกับผมอยู่เสมอเรื่องชีวิตความเป็นอยู่และ"อาหารการกิน"ที่อเมริกา

เพื่อนผมจะถามว่า "อยู่ที่เมกาเมริงกินไรวะ"

ผมตอบว่า"ตรูกินอาหารไทย ที่ร้านอาหารไทยบ้าง ทำเองบ้างถ้ามีเวลาและไม่ขี้เกียจ"

"โหหหหห ไรว้าาาาาาาา อยู่ตั้งเมกา จะ"ดอ-แ-ก" ไมว้า อาหารไทย"

"เป็นตรูนะ จะกิน เบอร์เกอร์ พิซซ่า ทั้งปีเลยเมริง" เพื่อนผมพูดใส่หน้าผม (ทางสไกป์)

ผมไม่ตอบได้แต่หัวเราะเบาๆ พลางคิดในใจว่า "ทั้งปีเหรอ ตรูให้เมริง 2 อาทิตย์"

และแล้ววันนั้นก็มาถึง

เพื่อนผมมีโปรแกรมเรียนภาษา 6 เดือนที่อเมริกา โดยผมเป็นคนติดต่อจัดการทำเรื่องให้ และให้มันมาอยู่ที่บ้านเช่าของผม

ผมไปรับมันที่สนามบิน คำแรกที่มันบอกผมคือ "ตรูหิว พาไปกินเบอร์เกอร์หน่อย ไม่เอานะเว้ยอาหารไทย"

ผมก็ขับรถพามันไปว่าจะเอาร้านไหน เช่น คาล'ส  จูเนียร์, แจ๊ค อิน เดอะ บ็อกซ, อิน แอนด์ เอ้าท์, ซับเวย์ และอีกหลายที่

มันเห็นร้านเบอร์เกอร์มากมายขนาดนี้ มันหันหน้ามาบอกว่า "ตรูเกิดมาเพื่อสิ่งนี้"

ผมคิดในใจ "เดี๋ยวเมริงก้อรู้ เหอ เหอ"

อาทิตย์แรกที่มันมาอยู่กับผม มันกิน เบอร์เกอร์ กับพิซซ่า ทุกวัน วันละ 5 มื้อ ครับ

และมันถึงขนาด ไปซื้อพิซซ่าและเฟรน ฟรายน์แช่แข็งที่ "คอสโก้" (คล้ายๆ แมคโครเมืองไทย) มาตุนในห้อง "เป็นกระสอบ เยอะมากกก"

และมันบอกกับผมว่า "ตรูว่ามันยังน้อยเกินไปนะ เพราะตรูกะจะกินตลอด 6 เดือนนี้" ที่สำคัญมันบอกผมว่า "ตรูไม่แบ่งเมริงนะเว้ย"

ผมคิดในใจอีกว่า " อาทิตย์แรกมันแค่น้ำจิ้ม ต่อไปต่างหาก คือ ของจริง"

เหมือนฟ้าจะได้รับรู้ความคิดผม ผ่านไปประมาณวันที่ 10 ในขณะที่ผมทำต้มโคล้งปลากรอบอยู่ มันทำหน้าเบื่อๆ และถามผมว่า

" ทำไรอะ " ผมตอบว่า "ต้มโคล้งปลากรอบ"  และมันถามผมด้วยประโยค (ที่ไม่น่าเชื่อ) นี้ว่า

"กลิ่นหอมดีนะ กินด้วยได้ป่ะ"

ผมแทบจะวางทัพพีและหัวเราะมันตรงนั้นเลยครับ แต่วางฟอร์มและตอบว่า "อะไร อาหารเมริงมีอยู่เต็มตู้ ไปกินของเมริงเลย"

มันมองหน้าผมด้วยความเศร้า และเดินไปเปิดตู้เย็น หยิบพิซซ่ามาเวฟกินด้วยสีหน้า "เบื่อโลก" อย่างเห็นได้ชัด

วันต่อมาประมาณวันที่ 12 ยังไม่ถึงสองอาทิตย์ ผมทำ "ต้มยำไก่น้ำใส กับ ผัดกระเพาหมูสับ" เพื่อเป็นอาหารเช้า

เพื่อนผมมันตื่นขึ้นมา ล้างหน้าแปรงฟันเสร็จ เดินมาที่ครัว แทนที่มันจะไปเปิดตู้เย็นเพื่อนกินอาหารของมัน

" มันกลับไปตักข้าวใส่ชามเบ้อเริ่ม แล้วมากินต้มยำกับผัดกระเพาของผม เหมือนตายอดตายอยากมานาน"

มันกินไปสักพัก มันอุทานออกมาว่า "อาหารไทยอร่อยที่สุดเว้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย"

"ตรูไม่ด่งไม่ดอ-แ-กมันแล้ว อาหารฝรั่ง ตรูเบื่ออออออออออออออออออออออออออออออ"

เชื่อมั้ยครับ ผมไม่ได้กินข้าวเลยตอนนั้น เพราะผมหัวเราะเยี่ยวเล็ดเลยครับ

ผมบอกไปว่า "ตรูเคยผ่านประสบการณ์มาแล้ว ตรูกินเบอร์เกอร์ได้แค่ 4 วันก็เอียนจะแย่แล้ว"

เพื่อนผมมันสารภาพว่า "ตอนอยู่เมืองไทย เพราะอาหารไทยเป็นของหาง่าย ทำให้ตรูเบื่อ เมื่อมีอาหารต่างประเทศเข้ามา ตรูคิดว่ามันแปลกใหม่ก็เลยชอบกินน่ะ แต่พอมาตอนนี้ตรูรู้แล้วว่า อาหารไทยเจ๋งสุดแล้ว"

ผมฟังเสร็จผมก็เลยถามต่อว่า "แล้วอาหารในตู้เย็นเมริงจะทำไง"

มันบอกว่า "ตรูจะไปเทให้หมากิน"          

ผมหัวเราะชักเลย

นี่ก้อเป็นเรื่องขำๆเล่าสู่กันฟังนะครับ ขอบพระคุณทุกท่านที่ให้เกียรติอ่านจนจบ

ขอบพระคุณทุกท่านครับ

ปล. ล่าสุดเมื่อเดือนก่อน ผมคุยกับมันถามว่ายังกินเบอร์เกอร์อยู่มั๊ย มันตอบว่า "ตรูเลิก ดอ-แ-ก เป็นปีแล้ว"