เรื่องมีอยู่ว่า ผมได้เคยคบผู้หญิงคนหนึ่งเมื่อหลายปีมาแล้ว ช่วงนั้นเรียนอยู่ชั้น ปวช.
เราคบกัน สามปี และวันนึงผมได้ทิ้งเธอไปด้วยเหตุผลที่ว่าผมมีคนอื่น
ผมเห็นเธอเศร้ามาก เธอบอกเธอเกลียดผม เธอบอกเธอไม่อยากเจอผม
น้ำตาเธอไหลไม่หยุด ผมยังจำใบหน้าของเธอได้ดี
ผมใช้เวลาตัดสินใจแค่ 5 นาทีเพื่อบอกเลิกเธอ ผมไม่ควรทิ้งเธอไปเลย

หลายปีผ่านไปจนถึงปัจจุบัน ผมได้มาเจอเธออีกครั้ง ภาพเก่าๆ มันมาวนอยู่ในหัวผม
หัวใจผมกระวนกระวายเมื่อได้เห็นเธอ เธอสวยกว่าเดิมมาก ผมดีใจที่ได้เจอเธอ
ผมพยายามทำใจไม่ให้คิดถึงเธอแต่ก็ทำไม่ได้ ทุกครั้งที่ผมคิดถึงเธอ ผมจะนอนไม่หลับ
ผมเสียใจทุกครั้งที่นึกถึงใบหน้าเธอ ผมไม่กล้าแม้จะเอ่ยปากคุยกับเธอ ผมไม่กล้าแม้จะทักทายเธอ
ผมไม่กล้าแม้จะสบตากับเธอ ความรู้สึกของผมตอนนี้ เรียกได้ว่าแย่มากๆ
หนึ่งความคิดที่ผมมั้งคิดอยู่เสมอ "ผมไม่ควรทิ้งเธอไปเลย.."


::ผมอยากจะฝากเพื่อนๆที่ได้อ่านข้อความของผมนะครับ

"จงดูแลคนที่คุณรักให้นานที่สุด จงเก็บความทรงจำไว้ให้นานที่สุด
เพราะไม่มีใครพรากมันไปจากคุณได้นอกจากคุณทิ้งมันไปเอง"

ปัจจุบันผมมีแฟนแล้วครับ แต่ก็ยังคงทำใจไม่ให้คิดถึงเธอคนนั้นอยู่
เหมือนเป็นตราบาปติดตัวไปจนวันตาย ขณะผมเขียนข้อความนี้ ผมหวังได้แต่ว่าจะมีโอกาศคุยกับเธออีกครั้ง.... ขอบคุณครับ