ความเดิมจากตอนที่แล้ว....
http://ppantip.com/topic/30798109

EP: 1 Welcome Party (2)

เมธาวีลืมตาตื่นตอนแปดโมงครึ่ง แต่เพราะฤทธิ์สุราที่ทำให้ไม่สามารถยกหัวออกจากหมอนได้ เธอจึงนอนดิ้นไปมาด้วยความรู้สึกปวดหัว ทรมาน และพะอืดพะอม แม้ทุกครั้งที่เมธาวีมีอาการเช่นนี้ในตอนเช้าหลังจากดื่มหนักๆ จนรู้สึกว่าทรมานสุดจะทนจนไม่คิดว่าจะดื่มอีก...แต่ไม่กี่วันถัดมา ก็มีเหตุให้ดื่มจนได้
เพียงชั่วครู่เมธาวีก็ลุกปรื๊ดออกจากเตียงเพื่ออาเจียน...
จนเมื่อรู้สึกดีขึ้น จึงสามารถมองเห็นสิ่งรอบๆตัวได้เต็มตา ห้องน้ำที่ดูสกปรกโสโครกคละคลุ้งด้วยกลิ่นปัสสาวะ คงเพราะไม่ได้ทำความสะอาดมาหลายเดือน ห้องนอนรกไปด้วยเสื้อผ้าใส่แล้วกองล้นตะกร้า บ้างก็วางแขวนไว้ตามที่เก้าอี้ หัวเตียง โต๊ะเครื่องแป้งโล่งๆ มีแค่สเปร์ยและแวกซ์จัดผม แต่ยังมีครีมเก่าๆของผู้หญิงที่เคยอยู่ด้วยวางอยู่...

เสียงแว่วๆ ดังจากชั้นล่าง ให้พอได้ยิน
“โหย...ขวดเบียร์เต็มบ้านเลย พี่โด่ง”
“ตายแล้ว อาโด่ง ลื้อนี่นะ...เมื่อไหร่จะเลิกกินเหล้าซักทีน้า เดี๊ยวตับแข็งตายก่องม้า แล้วใครจะดูแลม้าเนี่ย”
“เดี๋ยวหวานดูแลม้าเองค่ะ”
“อาหวาน ลื้อนี่น่ารักจิงๆ”
โด่งงัวๆ เงียๆ ได้แต่นั่งยิ้ม เพราะพูดไม่ทันสาวๆ
เมื่อได้ยินดังนี้ เมธาวีรู้ดีว่า ในสถานการณ์เช่นนี้ เธอควรกลับอพาร์ทเมนต์ดีกว่า
“เฮ้ย โด่ง...เรากลับละนะ” เมเดินลงจากห้องนอนชั้นบน ผ่านห้องรับแขกที่มีแม่ น้อง และแขก ของเพื่อนยืนอยู่ จึงไม่ลืมยกมือไหว้ก่อนลาจาก “ลานะคะ...หวัดดีค่ะ”
“เฮ้ย! เม เราไปส่ง” โด่งกระโดดขึ้นรถเม พร้อมคะยั้นคะยอให้เมออกรถไป “ไป ไป”
ท่ามกลางบรรยากาศตกตะลึงของแม่โด่ง น้องสาว และหญิงผู้ติดตามที่เห็นหญิงสาวอยู่ในบ้านชายหนุ่มสองต่อสอง ตามด้วยปฏิกิริยาหุนหันพลันแล่นออกจากบ้านของโด่งที่ตามหญิงสาวคนนั้นออกไป
ดาวแอบยิ้มด้วยความซะใจ...
ดาวน้องสาวโด่ง ซึ่งเคยเห็นเมธาวีในเฟสบุ๊คของพี่ชายมาแล้ว จากการสนทนาผ่านเฟสบุ๊คนั้นก็แสดงถึงความเป็นเพื่อนกันอย่างชัดเจนแบบไม่ต้องสงสัย
“อะไรเนี่ย หมดจากยัยเกดแล้วยังมีใครเนี่ย...” หวานบ่นพึงพำ พร้อมทำหน้าเซ็งๆ
“ผู้หญิงหยำฉ่า มานอนค้างอ้างแรมบ้านผู้ชายหน้าตาเฉย เมาด้วยรึเปล่าเนี่ย...ผู้หญิงสมัยนี้ใจง่ายกันจริงๆ” แม่ของโด่ง บ่นพึงพำด้วยความไม่พอใจ
“เค้าอาจไม่ได้หยำฉ่าก็ได้นะแม่...” ดาวพยายามพูดเพื่อให้บรรยากาศที่ดูตึงเครียดดีขึ้น
“ไม่หยำฉ่าอะไร มานอนบ้านผู้ชาย กลิ่นเหล้าคลุ้งขนาดนี้…ไม่สงวนเนื้อ สงวนตัว” แม่ไม่ลดละ
“งี้พี่โด่งต้องรับผิดชอบนะคะ” ดาวต่อปากต่อคำ
“ส่ำส่อนขนาดนี้...เสร็จใครต่อใครมาเยอะแล้วมั้ง จะต้องรับผิดชอบทำไม” หวานพูดลอยๆ อย่างเหยียดๆ
ดาวมองหน้าหวานอย่างตะลึง เพราะไม่คิดว่าหญิงสาวที่สร้างภาพลักษณ์ว่าเป็นคนดี เรียบร้อย จะพูดคำนี้ออกมาได้

%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%

“นายออกมาแบบนี้ แม่นายไม่โกรธเหรอ” เมขับรถ พร้อมถามโด่งอย่างสงสัย
“ค่อยซื้อน้ำปั่น ขนมเค้ก ไปอ้อน เดี๊ยวก็หาย...เม แวะร้านกาแฟข้างหน้าให้หน่อยนะ”
“สั่งแวะนี่...มีตังค์ซื้อเหรอ”
“เอ่อ...ไม่ได้หยิบมา ยืมหน่อย สามร้อย”
ในช่วงที่เปอร์เซ็นต์แอลกอฮอล์ในเส้นเลือดสูง จนทำให้มึนหัวเช่นนี้...น้ำปั่น น่าจะช่วยให้รู้สึกดีขึ้นบ้าง
เมธาวีสั่ง ‘ชานมปั่นใส่เฉาก๊วย’ ซึ่งเป็นเมนูโปรดของเธอ ชานมสีส้มปั่นเมื่อดูดแรงๆ ทำให้สมองโล่งไม่น้อย ทั้งมีเฉาก๋วยหั่นชิ้นเล็กๆ ให้ได้เคี้ยวอย่างเอร็ดอร่อย  
ส่วนโด่งสั่ง ‘ลาเต้เย็น’ แก้ง่วง กาแฟรสกลางๆ ส่งกลิ่นหอมเตะจมูก กับความมันนมสดที่กลมกล่อมอยู่ในปาก
“เม ไม่กินกาแฟเหรอ” โด่งถาม
“ไม่อะ...จะกลับไปนอน นายอะ กินกาแฟ ตาค้าง กลับไปนอนไม่หลับนะเฟร้ย” เมตอบกวนๆ
“คงไม่ได้หลับอะ แม่ กับน้อง แล้วก็...อืมนั้นแหละ ต้องพาไปนั้นไปนี่ทั้งวันอะ” โด่งตอบด้วยสีหน้าเนือยๆ
“เอ่อ ว่าแต่...ใครอะ” เมถามอย่าสงสัย
“แม่กับน้องเราไง” โด่งตอบเบี่ยงๆ
“เอ่อ...แม่กับน้องนายเรารู้ เคยเจอตอนมหาลัย ความจำไม่สั้นน่า จำได้” เมตอบทันควัน “แต่สวยๆ อีกคนอะ ใคร?”
“เด็กแถวบ้านอะ...สวยตรงไหน?” โด่งตอบปัดๆ
“สวยนา...คู่หมั้นป๊ะเนี่ย” เมยังถามไม่เลิก
“ไม่ใช่ ไม่ใช่...แค่แม่อยากได้เป็นลูกสะไภ้” โด่งตอบ แต่สีหน้าเซ็งยังไม่หายไป
“จัดเลย!!!” เมยุส่ง
“บ้า...”
“อะไรเนี่ย ก็จัดเล้ย...ตามใจแม่ ลูกกตัญญู” เมยุส่งไม่ยั้ง “อย่าบอกนะว่ายังไม่เคย...ผมยังจิ้นอยู่ ถ้ามีอะไรกันจะมีเลือดไหลออกมา....” เมเย้ยหยั่น
“ม่ายช้ายยยย...ก็แค่ไม่ชอบให้ใครมาบังคับ เราไม่ใช่ ช่วง-ช่วง นะ ที่จะต้องรอให้ใครมาหาเมียให้ รอผสมพันธ์กัน แล้วก็มีลูกออกมา....” โด่งตอบยวนๆกลับ
“ไป๊ๆ เราต้องกลับไปเอ็นเตอร์เทนแม่กับน้องอีก” โด่งตัดบท ก่อนยกถุงใส่น้ำปั่น และเค้ก เดินนำหน้าเมไป
“โห เอ็นเตอร์เทนเลยเหรอ...นายเป็นหม่ำจ๊กหม๊กป๊ะเนี่ย ขอหนึ่งมุขสิ”
“บ้า...” โด่งค้อนขวับ “ไปส่งด้วยนะ...”
“เฮ้ย...ไม่เอา กลัว” เมบอกปัดอย่างไม่ใยดี
“เอ่อน่า...ไปส่งใกล้ๆ ก็ได้ เด๊วเราเดินต่อไปเอง” โด่งคะยั้นคะยอ
“แทนที่จะได้กลับไปหลับไปนอน...” เมตอบค้อนๆ แต่ก็ไปส่งเพื่อนรักอยู่ดี
“เอ่อน่า...เมื่อคืนอุตส่าห์ให้ยึดห้อง เดี๊ยวก็เก็บค่าแอร์ซะหรอก”

%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%


ภาพจาก Cafe' Kantary Rayong


ผู้แต่ง: จัณฑ์นิทาน