EP: 2 Angel in Routine Day (2)

เมธาวีฝืนนั่งทำงานในตอนเช้าวันจันทร์ที่สมองยังไม่ตื่นเนื่องจากฤทธิ์ยานอนหลับ 4 เม็ดที่กินเข้าไปในคืนที่ผ่านมา....

แม้เธอรู้ดีว่าโรคนอนไม่หลับนั้นเกิดจากการดื่มแอลกอฮอร์ที่มากเกินไปจนทำลายระบบประสาท แต่บางครั้งความเครียดและความเหงาที่รุมเร้าจากหน้าที่การงานและความโสด การหาความสุขที่อยู่ตรงหน้าก็เป็นน้ำเลี้ยงชะโลมจิตใจให้มีความสุขไปในแต่ละวัน


ทรงเกียรติ หัวหน้างานของเมธาวีที่มักจะมาตามงานลูกน้องมือขวาในช่วงเช้า เพราะรู้ดีว่าหากไม่ตามงานแล้ว งานของเขาอาจเสร็จไม่ทันเวลา ไม่ใช่เพราะบุคลิกที่ดูเหมือนจะเมาค้างจากสุราหรือเพราะยานอนหลับของลูกน้องตัวแสบ แต่เพราะคุณเธอคือ Process Engineer คนเดียวของแผนก จึงค่อนข้างเนื้อหอมมากกกก ใครต่อใครก็เรียกร้องจะใช้งานเธอ

แต่ไม่ว่าเธอจะเมาค้าง งานเยอะ หรือติดประชุมอะไรก็ตาม หากเธอรับปากว่าจะทำงานให้ นั้นหมายความว่า งานชิ้นนั้นจะเสร็จลุล่วงแน่นอน แต่จะเร็วจะช้านั้น อยู่ที่ความสามารถของผู้ตามงาน

“เมรี่เป็นไง...หลับสบายไหม๊” ทรงเกียรติเดินมาทักทายลูกน้องแต่เช้า เพราะรู้ดีว่า เช้าวันจันทร์เช่นนี้ ลูกน้องสุดรักมักมีปัญหาเรื่องการนอนไม่หลับอย่างแน่นอน “โห...ตาบวมเลยนะ ไหวป๊ะเนี่ย”

“ไหวพี่...No Problem!” เมธาวีพูดพร้อมส่ายหัวไปมา เนื่องจากติดอาการมาจาก Vendor สัญชาติอินเดียที่เธอไปประชุมด้วยบ่อยๆ

“ดีแหละ...อย่าลืมงานพี่นะ คอมเมนต์ PID อะ” ทรงเกียรติเริ่มทวงงาน “เยอะไหม๊ ไม่เยอะก็ปล่อยเลย” ทรงเกียรติเร่งเพื่อให้งานเป็นไปตามแผน

“เพียบพี่ ปล่อยไม่ได้...ขืนปล่อยไป HAZOP ไม่ผ่าน ได้แก้เยอะแน่” เมธาวียืนยัน

หาก Process Engineer มือหนึ่ง(คนเดียว)ของแผนกยืนยันเช่นนี้ ทรงเกียรติคงไม่สามารถเถียงได้ “อืม...งั้นเร็วหน่อยละกัน วันนี้ทันป่าว”

“ถ้าไม่มีประชุมบ้าๆ บอๆ ก็เสร็จทัน” เมธาวีตอบปัดๆ แต่ยังไม่ทันขาดคำ สายตาสาวก็หยุดชะงักที่หนุ่มตี๋ ร่างสูงโปร่งที่เดินเข้ามา “นั่นไง...พูดถึงก็มาเลย”

ฉัตรชัย หัวหน้าแผนกสารสนเทศ หนุ่มใหญ่วัยสี่สิบต้น แต่ความใสของใบหน้าที่แหลมยาวทำให้เขาดูอ่อนกว่าวัยมาก จมูกโด่งเข้ากับริมฝีปากบางยิ่งเสริมให้หน้าดูคมบาดใจ ตาชั้นเดียวภายใต้แว่นทรงใหญ่แต่มิอาจบดบังตาดำใสปิ้งดั่งลูกแก้วที่ชวนให้เคลิบเคลิ้มนั้นได้ ความนิ่งเนิบยามพูดคุยกับแววตาสดใสดั่งเด็กน้อย ที่ไม่อาจทำให้สาวๆคุมสมาธิตัวเองยามพูดคุยได้เกินไปกว่า 5 นาที

“น้องเมครับ...เดียวเข้าประชุมโปรแกรมที่จะใช้จัดส่งเอกสารให้ลูกค้าด้วยนะครับ” เสียงโทนต่ำนุ่มละมุน ทำให้เมธาวีหัวใจเต้นรัว แค่เห็นหน้าและได้ยินเสียง ก็ทำให้เธอตื่นโดยที่ไม่ต้องดื่มกาแฟ

“ค่ะ” เมธาวีตอบรับสั้นๆ ด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม

ชายหนุ่มตัวสูงหยุดยืนหน้าโต๊ะเมธาวี เขาจะรู้ไหมนะว่าเธอไม่อยากให้เขามายืนตรงนี้เลย เพราะมันทำให้เธอหวั่นไหว จนไม่เป็นตัวของตัวเอง...

สมองที่ชาจากฤทธิ์ยานอนหลับ แต่ตอนนี้ปลอดโปร่งเพราะเลือดที่สูบฉีดอย่างรวดเร็ว เมธาวีหลบสายตาจากแววตาอันอบอุ่นคู่นั้นลงมามองจอคอมพิวเตอร์เพื่อทำงานต่อ แต่ความสูงของชายหนุ่ม ทำให้เธอมองเห็นสิ่งที่ไม่ควรมอง ‘กางเกงมันตัวเล็ก หรือพี่เค้าก้นใหญ่วะ...ชัดมากกก’ เมธาวีได้แต่นึกในใจ และรีบละสายตาจากจุดที่ไม่ควรมองของชายหนุ่มเพื่อจดจ่อสมาธิอยู่หน้าจอคอมพิวเตอร์

ชายหนุ่มมิได้สังเกตความผิดปกติของหญิงสาวแต่อย่างใด “น้องเมครับ เดี๊ยวช่วยส่งข้อมูลให้พี่ด้วยนะครับว่าจะต้องส่งเอกสารตัวไหน ให้ Discipline ไหนบ้าง”

“ค่ะ...” เมธาวีสบตารับคำ แต่หน้าแดงโดยไม่รู้ตัว

ร่างสูงโปร่งจึงเดินนำเข้าไปเข้าห้องประชุม ปล่อยให้เมธาวีได้แต่นั่งยิ้มและมองตาม....

ท่าทีที่ชวนฝันนั้น ทำให้ทรงเกียรติที่ยืนเหมือนเป็นอากาศรู้สึกหมั่นไส้ “เคลิ้มเชียวนะ...ไม่ต้องเข้าหรอกมั้ง เห็นคุยตั้งหลายรอบแล้วไม่จบสักที” ทรงเกียรติแซวลูกน้องตัวดี

“เข้านิดนึงน่า...เค้าอุตสาห์มาตาม” เมธาวีตอบปัดๆ ก่อนเตรียมเอกสารเพื่อเข้าประชุม

“ไหนบอกประชุมบ้าๆบอๆ” ทรงเกียรติยังแซวไม่เลิก

“เอ่อน่า เดี๊ยวเอาคอมเข้าไปทำงานด้วย...เสร็จทันแน่ บ่นจริ๊ง!” เมธาวีแซวลูกพี่กลับพร้อมทำเสียงแหลมปรี๊ด ชวนให้น่ารำคาญ ก่อนยกคอมเดินตามหนุ่มหล่อเข้าห้องประชุมไป

ทรงเกียรติได้แต่ปล่อยลูกน้องสาวให้เพ้อไป เพราะอย่างน้อยหนุ่มหน้าหล่อคนนี้ ก็ทำให้ลูกน้องสาวกระปรี้กระเปร่าตื่นจากภวังค์ และพร้อมที่จะทำงานให้เขาได้

%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%


ภาพจาก เฟสบุ๊คพี่บุรินทร์ (น่าลั๊กอ่า!!!)


เรื่องโดย: จัณฑ์นิทาน