ผมอายุ 24 ครับ พ่ออายุ 51 แม่อายุ 50 วันๆคุยกันไม่ค่อยจะได้เลยครับ เป็นอันต้องพาเข้าเรื่องความทุกข์หรือไม่ก็ชวนทะเลาะกันตลอด ล่าสุด เมื่อวานพ่อผมเค้ากำลังซ่อมพัดลมอยู่ เค้าหาหัวน๊อตไม่เจอ ทั้งๆที่เค้าวางไว้บนโต๊ะเองแท้ๆ พื้นฐานนิสัยเดิมก็คือชอบโวยวาย เกเร พาลคนอื่น เวลาหาของไม่เจอ ก็เลยโวยวายจนน้อง กับ แม่ รำคาญมีปากเสียงกัน ผมเอาคอมลงมาวางบนโต๊ะเล่นข้างล่าง เค้าก็เตือนว่าอย่าไปโดนพัดลมที่รื้อไว้ ผมก็เลยตั้งโต๊ะคอมห่างๆ ไม่ให้ไปยุ่งกับของๆเค้า เพราะรู้นิสัย แต่ก็ไม่รอดครับ สุดท้ายมาลงกับผม โวยวายไม่จบสิ้น กล่าวหาว่าผมอ่ะ เอาโต๊ะมาวางทับและดันอะไหล่พัดลมเค้ากระเด็นไปไหนก็ไม่รู้ เค้าเห็นกับตา (ซึ่งแท้จริงพาล) ผมก็เถียงว่าไม่ได้อยู่ใกล้เลย ไม่อยากแตะเลย รำคาญ จนเค้าเงียบ สุดท้ายเค้าเขวี้ยงไฟฉาย มาให้ผมช่วยหาอะไหล่ ผมก็เริ่มของขึ้นแระ แต่ผมจำใจช่วยหาของอยู่แป๊บนึง แต่ยังไงๆก็หาไม่เจอ(มันอยู่บนโต๊ะ พ่อเป็นคนวางไว้) ผมก็บอกว่าหาไม่เจอ เค้าก็บอกว่า "ไม่คิดจะช่วยใช่มั้ย เลี้ยงมาตั้งแต่เล็กจนโต เลี้ยงเสียข้าวสุก ไอ้ สอ-อะ-door..." ผมก็ไม่รู้จะทำยังไง เดินหนีขึ้นมาบนบ้าน ใจนึงก็แค้น เห็นถึงความเป็นพ่อ สุดท้ายแม่เป็นคนหาน๊อตตัวนั้นเจอ เพราะพ่อเอาไปวางไว้ พ่อก็เลยเงียบ ผ่านมาวันนี้พ่อก็ยังไม่พูดกับผมเลย ไม่รู้ว่าเค้ากลัวเสียหน้า กลัวความผิด หรือแค้นผมที่ไม่ช่วยหาก็ไม่ทราบ เหอๆ นอกจากเรื่องนี้ก็มีเรื่องอื่นให้ชวนปวดหัวทุกๆวัน ทั้งพ่อและแม่นิสัยแทบไม่ต่างอะไรกันเลย เวลาผมถามอะไร ผมอยากรู้แค่ในส่วนที่อยากจะรู้ แต่พวกเค้าก็อารัมภบทออกไปในเรื่องความลำเค็ญของตัวพวกเค้าหรือไม่ก็แช่งชักหักกระดูกศัตรูคู่แค้น เวลาผมโดนพ่อด่า แม่บอกว่าอย่าไปถือสาเลย เค้าแก่แล้ว แต่ความรู้สึกผม อายุ 50-51 นี่บางคน เค้าก็ยังทำตัวให้มันสร้างสรรค์อะไรได้อีกเยอะนะ แต่ผมก็ไม่รู้จะไปแก้ไขที่ตัวเค้ายังไง วันๆกลับจากทำงานผมแทบไม่อยากคุยกับคนที่บ้านเลย เลยไม่รู้จะทำยังไง อยากขอคำแนะนำหรือคำปรึกษาครับ