เป็นเหมือนเราเลย  คุณพ่อ เอาแต่ใจตัวเอง โมโห อารมณ์ร้ายชอบพูดเสียงดัง ดุด่า ประจำแล้วชอบคิดว่าตัวเองเป็นพระเจ้าถูกอยู่คนเดียวไม่เคยเข้าใจวัยรุ่น  แต่พ่อไม่เคยตบตีแม่นะค่ะ  แต่จะพังทำลายข้าวของพินาศเลย ทาครีมทาแป้งให้พ่อเห็นก็ไม่ได้หาว่ากระแดะรุ่นพ่อไม่เห็นต้องใช้เลย ใช้ช้อนส้อมกินข้าวก็หาว่าลืมกำพืด(ยังจำได้ฝังใจเลย) ต้องใช้ช้อนตักแกงแบบบ้านนอกใช้กัน  แต่เรากับน้องชายเป็นเด็กเรียนดีทั้งคู่ ไม่เกเร  พอเราไปเรียนมหาลัย ก็เหลือน้องชายคนเดียวที่ต้องคอยแบกอารมณ์พ่อ น้องเราก็อดทน(ทำให้น้องชายไม่ค่อยถูกกับพ่อเท่าไหร่)อดทนทั้งทั้งน้องและแม่  ทีนี้ พอน้องชายเอ็นท์ติดซะไกลบ้านเลยแล้วน้องก็ไปแบบปีหนึ่งกลับบ้านครั้งหนึ่ง  เหลือแค่2ตายาย ทีนี้เหงากันล่ะสิ  มีครั้งหนึ่งน้องชายเรียนอยู่ปี 2 เป็นทอมซิลอักเสบป่วยต้องเข้าโรงพยาบาล พอพ่อทราบข่าว พ่อก็นั่งรถโดยสารจากบ้าน(ยโสธร) ไป สกลนคร  ไปเองเลยช่วงนั้นพ่อน่าจะอายุ 62 ปี แต่ท่านยังแข็งแรงมากไปเฝ้าน้องชายอยู่ที่โรงพยาบาล 1 อาทิตย์ คนไม่ค่อยถูกกันเนี่ยแหล่ะไปนั่งเฝ้ากัน เฝ้ากันก็ไม่คุยไรกันเลยพ่อก็ตัดพ้อเล็กๆว่าลูกชายไม่กลับบ้าน ติดเที่ยวติดสาวหรือเปล่า น้องชายก็บอกกับพ่อตรงๆเลยว่ากลับบ้านไม่มีความสุข พ่อชอบตะโดน ตวาด ชอบด่า ทำอะไรก็ว่าๆๆ น้องชายยังพูดกับพ่ออีกว่า " คนเราจะตายวันตายพรุ่งไม่รู้ ผมอยากให้พ่อพูดกับผมดีๆบ้าง "  ตั้งแต่นั้นมาพ่อก็เปลี่ยนไป อาจจะด้วยแก่ตัวขึ้นด้วย ฮอร์โมนลดหล่ะ กลายเป็นคุณพ่ออารมณ์ดีไปเลย อาจจะไม่ได้ช่วยอะไรเจ้าของกระทู้เลย แต่ลองคุยกับคุณพ่อได้ไหมค่ะ