สวัสดีค่ะ ขอยืมแอคเค้าเพื่อน มาปรึกษาหน่อยค่ะ ปรึกษาเพื่อนแล้ว เพื่อนก็ไม่รู้จะช่วยยังไง
ก็ไม่รู้ว่าการมาตั้งคำถามแบบนี้จะดูไม่ดีหรือเปล่า แต่เรารู้สึกเครียดมากๆ
เราอายุ 25 มีหน้าที่การงานที่ดีในระดับหนึ่ง
เราพยามปรับเปลี่ยนบางอย่าง แต่ดูเหมือนจะไม่มีอะไรดีขึ้นเลย
คือพ่อแม่เรา เขาก็ก้าวเข้าสู่วัย 50-60 กันแล้ว เราไม่ค่อยเข้าใจ แต่ก็พยาม จะทำความเข้าใจ
ว่าทำไม เขาถึงชอบที่จะพูดระบายอารมณ์ ด่าว่าโลก ด่าว่าโชคชะตา ด่าว่าเวรกรรม ด่าว่าใครก็ตาม
แสดงออกหน้าตาท่าทาง คือ เอะอะโผงผางเต็มที่ เอาแต่พูดๆ ว่านี่คือสิ่งที่ถูกต้อง ต้องแบบนี้แบบนั้น
แต่ก็ไม่ได้นึกถึงว่านั่นเป็นการเสียมารยาทหรือเปล่า กับอะไรก็ตามที่มาทำผิดแปลกไม่เป็นอย่างที่ใจเขาคิด
แล้วแต่ละคำที่พูดกันออกมา คือ ทิ่มแทง คำหยาบๆ แย่ๆ มากๆ ถึงมากที่สุด
โดยที่ไม่ได้กังวลว่าใครจะรู้สึกยังไง หรือ ผลกระทบอะไรที่จะตามมาในอนาคต TT^TT
คือเราก็แบบ คอยพยามเบรค ว่าอย่าพูดแบบนี้เลย ทำไมต้องพูดแบบนี้ ทำไมต้องแสดงออกแบบนี้
พยามชี้ให้เขาคิดกันว่ามันไม่ดีเลยที่ทำไปแบบนั้น กลายเป็นเราที่โดยว่ากลับ ว่า เป็นแม่เขาหรอ มาสั่งสอนเขา เห้ออ
สิ่งที่เรากังวลมากคือ พฤติกรรมเลียนแบบ ในบางครั้งที่เราหงุดหงิด หรือ โมโห
เราแอบหลุดพฤติกรรม ภาพจำจากสิ่งที่พ่อแม่เราทำ
เราพูดจาร้ายๆ เราแสดงออกไม่ดี จนบางทีแอบไปนั่งร้องไห้กับสิ่งไม่ดีที่ทำลงไป
เราติดเราเผลอทำตัวในแบบที่คนที่บ้านทำกับคนข้างนอก
ถ้าเผลอไปแสดงออกกับแฟน หรือ กลุ่มเพื่อน เราคิดว่าก็คงไม่มีใครรับได้
ยิ่งทำให้เราต้อง ฝืน อดทน ข่มใจ ไม่ว่าเกิดอะไรขึ้นก็ตาม จะไม่ทำพฤติกรรมไม่ดีให้ใครว่าได้ ว่าถูกเลี้ยงดูมายังไง
เครียดนะคะ บางทีก็เก็บตัว เพราะกลัวตัวเองจะเผลอแสดงอะไรไม่ดีออกไป ทั้งๆ ที่รู้ว่าไม่ควรทำ
ไม่เข้าใจว่าทำไมเขาถึง พูดดี คิดดี วางตัวดีๆ ไม่ได้กันแล้ว
และเราก็ไม่กล้าพาพ่อแม่ไปไหน เพราะเรากลัวเขาไปทำให้เราต้องขายหน้าใครต่อใคร
พ่อเราแค่ขับมอร์ไซต์ในซอยบ้าน ใครแซง หรือ ทำขัดหูขัดตาเขา ก็ด่าเขา ไอเ_ี้ย ค_ยหมา สารพัด
ด้วยเสียงที่ดังมาก จนไม่รู้วันไหน อาจจะโดนถีบรถล้ม หรือ โดนทำร้ายอะไรไม่ดี
ส่วนแม่เรา เขาไม่ค่อยด่าว่าคนนอกบ้าน แต่เขาจะด่าสาดเสียเทเสียคนในบ้าน บางทีก็รู้สึดหดหู่
ว่าเกิดอะไรขึ้นทำไมชีวิตต้องเจออะไรแบบนี้ เราอยากอยู่บ้านที่สบายใจ คนในบ้านคิดบวก ทำบวก
ไม่เครียด ไม่กดดัน หัวใจไม่เต้นแรง สมองไม่เต้นตุบๆ
เราคงแยกตัวออกไปอยู่ข้างนอกไม่ได้ ถ้าไปเขาคงสาปแช่ง ให้ชีวิตไม่เจริญแน่นอน แล้วเราก็กลัว
กระทบภาพลักษณ์ของเราในการทำงาน ในการมีสังคม ว่าทิ้งพ่อทิ้งแม่ แต่เราก็บอกใครไม่ได้ว่าพ่อแม่เราเป็นยังไง
มีวิธีแก้ปัญหาอะไรแนะนำได้บ้างไหมคะ TT^TT
บ้านไหนเจอปัญหา พ่อแม่ อารมณ์ร้าย พูดจาหยาบคาย บ้างคะ แก้ปัญหากันยังไง
ก็ไม่รู้ว่าการมาตั้งคำถามแบบนี้จะดูไม่ดีหรือเปล่า แต่เรารู้สึกเครียดมากๆ
เราอายุ 25 มีหน้าที่การงานที่ดีในระดับหนึ่ง
เราพยามปรับเปลี่ยนบางอย่าง แต่ดูเหมือนจะไม่มีอะไรดีขึ้นเลย
คือพ่อแม่เรา เขาก็ก้าวเข้าสู่วัย 50-60 กันแล้ว เราไม่ค่อยเข้าใจ แต่ก็พยาม จะทำความเข้าใจ
ว่าทำไม เขาถึงชอบที่จะพูดระบายอารมณ์ ด่าว่าโลก ด่าว่าโชคชะตา ด่าว่าเวรกรรม ด่าว่าใครก็ตาม
แสดงออกหน้าตาท่าทาง คือ เอะอะโผงผางเต็มที่ เอาแต่พูดๆ ว่านี่คือสิ่งที่ถูกต้อง ต้องแบบนี้แบบนั้น
แต่ก็ไม่ได้นึกถึงว่านั่นเป็นการเสียมารยาทหรือเปล่า กับอะไรก็ตามที่มาทำผิดแปลกไม่เป็นอย่างที่ใจเขาคิด
แล้วแต่ละคำที่พูดกันออกมา คือ ทิ่มแทง คำหยาบๆ แย่ๆ มากๆ ถึงมากที่สุด
โดยที่ไม่ได้กังวลว่าใครจะรู้สึกยังไง หรือ ผลกระทบอะไรที่จะตามมาในอนาคต TT^TT
คือเราก็แบบ คอยพยามเบรค ว่าอย่าพูดแบบนี้เลย ทำไมต้องพูดแบบนี้ ทำไมต้องแสดงออกแบบนี้
พยามชี้ให้เขาคิดกันว่ามันไม่ดีเลยที่ทำไปแบบนั้น กลายเป็นเราที่โดยว่ากลับ ว่า เป็นแม่เขาหรอ มาสั่งสอนเขา เห้ออ
สิ่งที่เรากังวลมากคือ พฤติกรรมเลียนแบบ ในบางครั้งที่เราหงุดหงิด หรือ โมโห
เราแอบหลุดพฤติกรรม ภาพจำจากสิ่งที่พ่อแม่เราทำ
เราพูดจาร้ายๆ เราแสดงออกไม่ดี จนบางทีแอบไปนั่งร้องไห้กับสิ่งไม่ดีที่ทำลงไป
เราติดเราเผลอทำตัวในแบบที่คนที่บ้านทำกับคนข้างนอก
ถ้าเผลอไปแสดงออกกับแฟน หรือ กลุ่มเพื่อน เราคิดว่าก็คงไม่มีใครรับได้
ยิ่งทำให้เราต้อง ฝืน อดทน ข่มใจ ไม่ว่าเกิดอะไรขึ้นก็ตาม จะไม่ทำพฤติกรรมไม่ดีให้ใครว่าได้ ว่าถูกเลี้ยงดูมายังไง
เครียดนะคะ บางทีก็เก็บตัว เพราะกลัวตัวเองจะเผลอแสดงอะไรไม่ดีออกไป ทั้งๆ ที่รู้ว่าไม่ควรทำ
ไม่เข้าใจว่าทำไมเขาถึง พูดดี คิดดี วางตัวดีๆ ไม่ได้กันแล้ว
และเราก็ไม่กล้าพาพ่อแม่ไปไหน เพราะเรากลัวเขาไปทำให้เราต้องขายหน้าใครต่อใคร
พ่อเราแค่ขับมอร์ไซต์ในซอยบ้าน ใครแซง หรือ ทำขัดหูขัดตาเขา ก็ด่าเขา ไอเ_ี้ย ค_ยหมา สารพัด
ด้วยเสียงที่ดังมาก จนไม่รู้วันไหน อาจจะโดนถีบรถล้ม หรือ โดนทำร้ายอะไรไม่ดี
ส่วนแม่เรา เขาไม่ค่อยด่าว่าคนนอกบ้าน แต่เขาจะด่าสาดเสียเทเสียคนในบ้าน บางทีก็รู้สึดหดหู่
ว่าเกิดอะไรขึ้นทำไมชีวิตต้องเจออะไรแบบนี้ เราอยากอยู่บ้านที่สบายใจ คนในบ้านคิดบวก ทำบวก
ไม่เครียด ไม่กดดัน หัวใจไม่เต้นแรง สมองไม่เต้นตุบๆ
เราคงแยกตัวออกไปอยู่ข้างนอกไม่ได้ ถ้าไปเขาคงสาปแช่ง ให้ชีวิตไม่เจริญแน่นอน แล้วเราก็กลัว
กระทบภาพลักษณ์ของเราในการทำงาน ในการมีสังคม ว่าทิ้งพ่อทิ้งแม่ แต่เราก็บอกใครไม่ได้ว่าพ่อแม่เราเป็นยังไง
มีวิธีแก้ปัญหาอะไรแนะนำได้บ้างไหมคะ TT^TT