คือเรามีปัญหาร้อนใจมากเลยค่ะ
เราเป็นลูกคนเดียวของบ้าน เรียนจบ และทำงานแล้ว
แม่ก็เริ่มเข้าสู่วัยทอง อายุ 48 ปี
แม่เราเขาเป็นคนอารมณ์ร้อน เอาแต่ใจ ไม่ฟังใคร เตือนอะไรก็ไม่ได้ มาตั้งแต่ไหนแต่ไร
พ่อเราเขาก็ตามใจมาตลอด รวมทั้งเราด้วย เพราะไม่อยากทะเลาะด้วย
ยิ่งช่วงนี้ยิ่งเป็นหนัก ขัดใจอะไรนิดหน่อย ก็เอะอะโวยวายบ้าง งอนบ้าง เหวี่ยงบ้าง
คือแม่เราเขาไม่ได้ทำงานนอกบ้านค่ะ มีแค่เรากับพ่อที่ทำงานนอกบ้าน
แต่แม่เราเขาก็ทำงานในบ้านค่ะ ทำหมดทุกอย่าง เก็บกวาด ปัดถูบ้าน ทำกับข้าว ซักผ้า และก็ดูแลต้นไม้ที่เขาชอบ
ก็ถือว่าเป็นงานที่หนักค่ะ เขาทำงานบ้านแบบฮาร์ดคอร์มากค่ะ
แบบว่า ชอบใช้ชีวิตให้มันลำบาก ที่จริงก็ไม่ได้จะให้ทำขนาดนั้น แต่เขาก็ไม่ฟัง
พอเหนื่อยแล้วก็มาเหวี่ยงพ่อที เราที คือเราก็เข้าใจนะคะว่าเขาเหนื่อย
แต่ตัวเราเองกับพ่อ ก็ทำงานนอกบ้าน กลับมาก็เหนื่อยเหมือนกันค่ะ ยิ่งมาเจอเหวี่ยงแบบนี้ ก็ท้อกันไปเลยค่ะ
เมื่อก่อนแม่ไม่เคยพูดคำที่รุนแรง หรือคำหยาบคายภายในครอบครัวเลย ตอนหลังก็เริ่มมีค่ะ
พอเขาพูดมา เราเป็นคนในครอบครัวเราก็รู้สึกเจ็บจี๊ด.. เหมือนกันนะคะ
"อย่างตอนนั้นที่เรารู้สึกปวดหัวเข่าเพราะเราทำงาน เขาก็บ่นว่าอย่างนั้นอย่างโน้นอย่างนี้
เราก็พยายามอธิบายว่ามันไม่ใช่เพราะอันนั้นนะแม่ เขาก็ไม่ฟัง แล้วเราก็พยายามอธิบาย
เขาก็โมโห แล้วก็ด่าเรา ไอ้ลูกทรพี !! เราพูดไม่ออกเลยค่ะ เดินหนีน้ำตาไหลไม่หยุดเลย เจ็บปวดมากกับคำพูด "
เราเป็นแค่มนุษย์เงินเดือน จบวุติปริญญาตรี ได้เดือนละหมื่นกว่าบาท
ทุกเดือนเราให้เงินแม่เดือนละ 40% ของเงินเดือนทุกเดือน
ไม่รวมค่าของใช้จิปาถะ อื่นๆของแม่อีก
แต่แม่ก็ยังไม่พอใจกับเงินเดือนของเรา บอกว่าทำไมได้แค่นี้ บลาๆๆ
ใจเราก็คิดนะ ว่าได้แค่นี้ มันก็ดีแล้ว คนจบปริญญาตรีเป็นแสนที่ตกงาน
บางทีเราก็น้อยใจนะ ว่าเราพยายามทำทุกอย่างให้ดีที่สุด
แต่ทำเท่าไหร่มันก็ไม่เคยพอในความรู้สึกของแม่เลย
ทุกครั้งที่เราทำงานต่างจังหวัด ก็พยายามหาของที่แม่ชอบซื้อมาเอาใจ
ถามแม่ว่าอยากได้อะไรไหม (เราทำงานต่างจังหวัดบ่อยๆค่ะ)
เราเป็นคนติดคอมฯตั้งแต่ม.1ค่ะ คอมฯอยู่บนห้องชั้น 2 เมื่อก่อนเราก็ชอบทะเลาะกับแม่ว่าเราอยู่แต่หน้าคอมฯ
เราเข้าใจว่าแม่คงเหงาที่เราอยู่แต่บนห้อง เราก็ตัดปัญหาโดย
เราก็ปรับตัว เราลงไปอยู่กับแม่ข้างล่าง ตอนแม่ดูต้นไม้ ปลูกต้นไม้ที่เขาชอบ จนมืด เขาอาบน้ำแล้วเราถึงขึ้นห้อง
ปัญหานี้จบ ปัญหาใหม่ก็ตามมาอีก
ส่วนพ่อเรา เขาทำงานบริษัทค่ะ เป็นหัวหน้า เราเข้าใจว่าเขาเหนื่อยที่ต้องคุมคนเยอะๆ
ลูกน้องเขามีปัญหาตลอด ไหนจะคนที่ตำแหน่งสูงกว่าอีก
พ่อเป็นคนชอบเทคโนโลยีค่ะ ชอบเล่นคอมฯ ลงแอพโทรศัพท์
อะไรที่เขาอยากรู้ เขาจะหาในเน๊ต และจะหมกมุ่นอยู่กับมันจนกว่าเขาจะรู้
อย่างตอนนี้บ้านเรากำลังต่อห้องครัวหลังบ้านจากอิฐประสานด้วยตัวเองค่ะ
พ่อเราก็หมกมุ่นกับมันอยู่หน้าคอมฯ
และก็เป็นอีกครั้งที่แม่เราไม่เข้าใจ และก็หาว่าพ่อมีกิ๊ก มีเมียน้อย
ไม่ว่าพ่อจะพยายามสักแค่ไหน เขาก็ไม่ฟังค่ะ
จนพ่อโมโห ก็เลยว่าแม่ไป ทะเลาะกันสักพัก แล้วแม่ก็ขอหย่าค่ะ
พ่อเราเดินหนีเข้าห้องเลยค่ะ
เรารู้สึกว่าทำไมเราถึงอยู่บ้านตัวเองแล้วเราไม่ค่อยมีความสุขเลย
เราต้องคอยระแวดระวังอยู่ตลอด ว่าวันนี้พายุจะมาไหม
เราอยู่ร่วมกับแม่ ทำไมเราต้องทะเลาะกับแม่ทุกที เราเองก็พยายามปรับตัวแล้ว
แต่เหมือนปรับเท่าไหร่มันก็ยังไม่พอกับความต้องการของแม่สักที
ใครพอมีคำแนะนำ หรือหนทางที่จะปรับนิสัย หรือปรับความเข้าใจของแม่เราบ้างมั๊ยคะ
เรากับพ่อเหนื่อยมากเลยค่ะ...
ทำไงดี แม่เริ่มเข้าสู่วัยทอง บ้านจะแตก !! [แค่อยากระบาย]
เราเป็นลูกคนเดียวของบ้าน เรียนจบ และทำงานแล้ว
แม่ก็เริ่มเข้าสู่วัยทอง อายุ 48 ปี
แม่เราเขาเป็นคนอารมณ์ร้อน เอาแต่ใจ ไม่ฟังใคร เตือนอะไรก็ไม่ได้ มาตั้งแต่ไหนแต่ไร
พ่อเราเขาก็ตามใจมาตลอด รวมทั้งเราด้วย เพราะไม่อยากทะเลาะด้วย
ยิ่งช่วงนี้ยิ่งเป็นหนัก ขัดใจอะไรนิดหน่อย ก็เอะอะโวยวายบ้าง งอนบ้าง เหวี่ยงบ้าง
คือแม่เราเขาไม่ได้ทำงานนอกบ้านค่ะ มีแค่เรากับพ่อที่ทำงานนอกบ้าน
แต่แม่เราเขาก็ทำงานในบ้านค่ะ ทำหมดทุกอย่าง เก็บกวาด ปัดถูบ้าน ทำกับข้าว ซักผ้า และก็ดูแลต้นไม้ที่เขาชอบ
ก็ถือว่าเป็นงานที่หนักค่ะ เขาทำงานบ้านแบบฮาร์ดคอร์มากค่ะ
แบบว่า ชอบใช้ชีวิตให้มันลำบาก ที่จริงก็ไม่ได้จะให้ทำขนาดนั้น แต่เขาก็ไม่ฟัง
พอเหนื่อยแล้วก็มาเหวี่ยงพ่อที เราที คือเราก็เข้าใจนะคะว่าเขาเหนื่อย
แต่ตัวเราเองกับพ่อ ก็ทำงานนอกบ้าน กลับมาก็เหนื่อยเหมือนกันค่ะ ยิ่งมาเจอเหวี่ยงแบบนี้ ก็ท้อกันไปเลยค่ะ
เมื่อก่อนแม่ไม่เคยพูดคำที่รุนแรง หรือคำหยาบคายภายในครอบครัวเลย ตอนหลังก็เริ่มมีค่ะ
พอเขาพูดมา เราเป็นคนในครอบครัวเราก็รู้สึกเจ็บจี๊ด.. เหมือนกันนะคะ
"อย่างตอนนั้นที่เรารู้สึกปวดหัวเข่าเพราะเราทำงาน เขาก็บ่นว่าอย่างนั้นอย่างโน้นอย่างนี้
เราก็พยายามอธิบายว่ามันไม่ใช่เพราะอันนั้นนะแม่ เขาก็ไม่ฟัง แล้วเราก็พยายามอธิบาย
เขาก็โมโห แล้วก็ด่าเรา ไอ้ลูกทรพี !! เราพูดไม่ออกเลยค่ะ เดินหนีน้ำตาไหลไม่หยุดเลย เจ็บปวดมากกับคำพูด "
เราเป็นแค่มนุษย์เงินเดือน จบวุติปริญญาตรี ได้เดือนละหมื่นกว่าบาท
ทุกเดือนเราให้เงินแม่เดือนละ 40% ของเงินเดือนทุกเดือน
ไม่รวมค่าของใช้จิปาถะ อื่นๆของแม่อีก
แต่แม่ก็ยังไม่พอใจกับเงินเดือนของเรา บอกว่าทำไมได้แค่นี้ บลาๆๆ
ใจเราก็คิดนะ ว่าได้แค่นี้ มันก็ดีแล้ว คนจบปริญญาตรีเป็นแสนที่ตกงาน
บางทีเราก็น้อยใจนะ ว่าเราพยายามทำทุกอย่างให้ดีที่สุด
แต่ทำเท่าไหร่มันก็ไม่เคยพอในความรู้สึกของแม่เลย
ทุกครั้งที่เราทำงานต่างจังหวัด ก็พยายามหาของที่แม่ชอบซื้อมาเอาใจ
ถามแม่ว่าอยากได้อะไรไหม (เราทำงานต่างจังหวัดบ่อยๆค่ะ)
เราเป็นคนติดคอมฯตั้งแต่ม.1ค่ะ คอมฯอยู่บนห้องชั้น 2 เมื่อก่อนเราก็ชอบทะเลาะกับแม่ว่าเราอยู่แต่หน้าคอมฯ
เราเข้าใจว่าแม่คงเหงาที่เราอยู่แต่บนห้อง เราก็ตัดปัญหาโดย
เราก็ปรับตัว เราลงไปอยู่กับแม่ข้างล่าง ตอนแม่ดูต้นไม้ ปลูกต้นไม้ที่เขาชอบ จนมืด เขาอาบน้ำแล้วเราถึงขึ้นห้อง
ปัญหานี้จบ ปัญหาใหม่ก็ตามมาอีก
ส่วนพ่อเรา เขาทำงานบริษัทค่ะ เป็นหัวหน้า เราเข้าใจว่าเขาเหนื่อยที่ต้องคุมคนเยอะๆ
ลูกน้องเขามีปัญหาตลอด ไหนจะคนที่ตำแหน่งสูงกว่าอีก
พ่อเป็นคนชอบเทคโนโลยีค่ะ ชอบเล่นคอมฯ ลงแอพโทรศัพท์
อะไรที่เขาอยากรู้ เขาจะหาในเน๊ต และจะหมกมุ่นอยู่กับมันจนกว่าเขาจะรู้
อย่างตอนนี้บ้านเรากำลังต่อห้องครัวหลังบ้านจากอิฐประสานด้วยตัวเองค่ะ
พ่อเราก็หมกมุ่นกับมันอยู่หน้าคอมฯ
และก็เป็นอีกครั้งที่แม่เราไม่เข้าใจ และก็หาว่าพ่อมีกิ๊ก มีเมียน้อย
ไม่ว่าพ่อจะพยายามสักแค่ไหน เขาก็ไม่ฟังค่ะ
จนพ่อโมโห ก็เลยว่าแม่ไป ทะเลาะกันสักพัก แล้วแม่ก็ขอหย่าค่ะ
พ่อเราเดินหนีเข้าห้องเลยค่ะ
เรารู้สึกว่าทำไมเราถึงอยู่บ้านตัวเองแล้วเราไม่ค่อยมีความสุขเลย
เราต้องคอยระแวดระวังอยู่ตลอด ว่าวันนี้พายุจะมาไหม
เราอยู่ร่วมกับแม่ ทำไมเราต้องทะเลาะกับแม่ทุกที เราเองก็พยายามปรับตัวแล้ว
แต่เหมือนปรับเท่าไหร่มันก็ยังไม่พอกับความต้องการของแม่สักที
ใครพอมีคำแนะนำ หรือหนทางที่จะปรับนิสัย หรือปรับความเข้าใจของแม่เราบ้างมั๊ยคะ
เรากับพ่อเหนื่อยมากเลยค่ะ...