ย้อนไปเมื่อ 15 ปีที่แล้ว
          หน่วยสืบราชการลับแห่งสภาความมั่นคงแห่งชาติ ได้มีการจัดตั้งหน่วยงาน MIS เพื่อพัฒนาศักยภาพของสายลับที่ต้อง
เข้ามาปฏิบัติการในอนาคต หน่วยงานนี้ได้มีการคัดสรรเด็กขึ้นมา 12 คน จากสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า เด็กทั้ง 12 คน ถูกลบประวัติทั้งหมด
นับตั้งแต่เข้ามาอยู่ในหน่วยงาน เด็ก 12 คน ถูกฝึกฝนมาอย่างหนัก ทั้งภาคปฏิบัติ และ ทฤษฏี ทั้ง 12 คน รักกันและผูกพันธ์กันมาก
สิ่งที่ หัวหน้า กังวลใจมากที่สุด คือ ความรักที่ลึกซึ้งเกินกว่าคำว่าเพื่อนเพราะอาจจะทำให้ 12 คนเกิดการขัดแย้งกัน

15 ปีผ่านไป
          ทั้ง 12 คน บรรลุนิติภาวะกันหมดแล้ว การฝึกครั้งสุดท้าย หัวหน้าให้ทั้ง 12 คนได้มีโอกาสให้เลือกก่อนที่จะฝึก เพราะการฝึกครั้ง
สุดท้ายนี้โหดมาก คือ ภารกิจ "ระวังหลัง" นั่นหมายความว่า ตัวเราต้องยอมตายได้ เพื่อให้คนที่เรา "ระวังหลัง" นั้นรอด ทั้ง 12 คน
มองหน้ากัน และเลือกที่จะฝึกภารกิจนี้ด้วยความเต็มใจ หัวหน้า รู้สึกภูมิใจเป็นอย่างมาก ที่เห็นทั้ง 12 คน เป็นน้ำหนึ่งใจเดียวกัน

          จนเมื่อภารกิจเสร็จสิ้น หัวหน้า ได้ประกาศให้ทั้ง 12 คน ผ่านการทดสอบ และเริ่มทำงานทันที
ทั้ง 12 คน ไม่มีชื่อจริง ไม่มีนามสกุล ไม่มีครอบครัว และไม่มีแม้กระทั่งประวัติ มีแต่ชื่อเรียกกันในนาม ของ
"กลุ่ม 12 เดือน"
คือ
มกรา (ชาย) = ถนัดด้านแม่นปืน
กุมภา(หญิง) = ถนัดด้านเทคโนโลยี
มีนา (หญิง) = Spy 1 หัวหน้ากลุ่ม - นางเอก
เมษา (ชาย) = ถนัดด้านการสืบสวนคดี
พฤษ (ชาย) = แพทย์ประจำกลุ่ม
มิถุนา (ชาย) = ถนัดด้านแม่นปืน
กรกฏา(หญิง) = แพทย์หญิง
สิงหา (ชาย) = Spy 3 รองหัวหน้ากลุ่ม - แอบรักนางเอก ผ่านการฝึก "ระวังหลัง" ให้นางเอก
กันยา (หญิง) = นักวางแผน ผู้ทรยศและออกจากกลุ่มเป็นคนแรก
ตุลา (ชาย) = ถนัดด้านเทคโนโลยี
พฤจิกา (หญิง) = ถนัดด้านการสืบสวนคดี -หลงรักพระเอก - เพื่อนรักนางเอก - ผ่านการฝึก "ระวังหลัง" ให้พระเอก
ธันวา (ชาย) = Spy 2 รองหัวหน้ากลุ่ม - พระเอก -ปกป้องนางเอกทุกอย่างถึงแม้จะมีความผิดก็ตาม

SPY TEAM (Series) โดย Na Patchara #1  http://ppantip.com/topic/30720874
SPY TEAM (Series) โดย Na Patchara #2  http://ppantip.com/topic/30730969
SPY TEAM (Series) โดย Na Patchara #3  http://ppantip.com/topic/30748380

SPY TEAM (Series) โดย Na Patchara #4

           SPY1 ฟื้นขึ้นมา เธอมองไปรอบๆ ที่ที่เธออยู่เหมือนโกดังร้างที่ไหนสักแห่ง เธอลองขยับตัวก็รู้สึกเจ็บที่ขา
เพราะกระสุนยังคงฝังอยู่เหมือนเดิม เธอมองไปรอบๆอีกครั้ง เพื่อหาอะไรที่พอจะช่วยตัวเองได้บ้างในตอนนี้ แต่ก็ไม่มีเลย
"ว่าไง SPY1 คนเก่ง" กันยา เดินเข้ามาพร้อมกับลูกน้องประมาณหนึ่ง
"คนทรยศ"
"อ๊ะ อ๊ะ อย่าว่าตัวเองอย่างนั้นสิ เพราะตัวเธอเองก็ไม่ต่างอะไรจากฉัน" กันยา บอกพร้อมกับ ส่งหมายจับให้ SPY1 ดู
"บ้าเอ้ย" SPY1 ร้องออกมาอย่างเจ็บใจ
"ที่นี้เป็นไง จากคนที่หน่วยต้องการมากที่สุด กลายเป็นคนเจ็บที่ไร้ค่าคนหนึ่ง คงเจ็บที่ใจ มากกว่าแผลตรงนี้สินะ"
กันยา ไม่พูด เปล่า เธอใช้มือกดไปที่แผลของ SPY1
SPY1 ได้แต่กัดฟันแน่นเพื่อข่มความเจ็บปวดและไม่ให้ตัวเองเผลอร้องออกมา
"อึดดีจังนะ" กันยาพูดเยาะเย้ย ก่อนจะส่งสัญญาณให้ลูกน้องคนหนึ่งเข้ามาผ่าเอากระสุนออกให้ SPY1
"ต้องขอโทษนะ พอดีอย่าชามันหมด" กันยาบอก พร้อมกับยิ้มอย่างสะใจ ที่คราวนี้เธอถือไพ่ที่เหนือกว่า
SPY1 สลบไปอีกครั้งตัวพิษบาดแผล และร่างกายของเธออ่อนแอ เพราะเสียเลือดไปมากเหลือเกิน
  
           SPY1 ฟื้นขึ้นมาอีกทีก็พบว่าเธอถูกพามายังห้องแห่งหนึ่งที่อยู่บนตึกสูง
ลูกน้องของกันยา ที่เฝ้าอยู่ รีบออกไปรายงานหัวหน้า ว่าSPY1 ฟื้นแล้ว
ไม่นานนัก ชายวัยกลางคนแต่งตัวดูภูมิฐาน เดินเข้ามาพร้อมกับลูกน้องกลุ่มใหญ่ รวมไปถึง กันยา ด้วย
"ฮังหลง" SPY1 อุธานออกมาเมื่อได้เห็นหน้าอีกฝ่ายชัดๆ
"แหมจำกันได้ด้วยนะ SPY1 ยอดฝีมือของกลุ่ม 12 เดือน" ฮังหลง บอกพร้อมกับเดินเข้ามาใกล้ๆ
SPY1 จะเตรียมตัวตั้งรับ แต่กระบอกปืน ก็จ่อมาที่เธอหลายกระบอกเหลือเกิน จนเธอต้องอยู่นิ่งๆก่อน
"จะฆ่าทิ้งก็น่าเสียดายฝีมือนะ ฉันว่าฉันพอจะมีทางเลือกให้เธอ" ฮังหลงมอง SPY1 อย่างมีเลศนัย
        

  ฮังหลง ยื่นขอเสนอให้ SPY1 ทำงานเป็นลูกน้องของเขา เหมือน กันยา ไม่อย่างนั้นแล้ว มีอีกทางเลือกเดียว
คือ เธอ ต้องถูกฆ่าทิ้ง แต่ ฮังหลง ก็ยังให้โอกาศเธอเลือก ว่าจะ "ฆ่าตัวตาย" หรือจะ "ถูกฆ่าตาย"

           SPY1 มองหน้า "ฮังหลง" เธอเข้าใจดีว่า เขาต้องการเธอเป็นแค่ "เหยื่อ" ของเกมส์นี้เท่านั้น
"ฉันปวดหัวมาก คิดอะไรไม่ออก ขอเวลาฉันหน่อย" SPY1 ก่อนจะเบือนหน้าหนีไปทางอื่น
"เรื่องมากนัก มักจะไม่ตายดีหรอก" กันยา บอกอย่างหมั่นไส้
ฮังหลง ส่งสายตาให้เงียบ
"ได้ แต่แค่คืนนี้คืนเดียวนะ" ฮังหลงบอก ก่อนจะออกจากห้องไป
SPY1 ให้มือกุมศีรษะ เธอปวดหัวจริงๆก็คราวนี้

           SPY2 และ SPY3  ไปห้องพิสูจน์หลักฐานด้วยกัน หลักฐานทุกอย่างของ SPY1 วางอยู่บนโต๊ะ
รวมถึงปืนที่เธอใช้ยิงลูกน้องของ ฮังหลง ที่ถูกห่อไว้อย่างดี
ทั้งคู่ต่างใช้ความคิดว่าจะช่วยเหลือ SPY1 ได้อย่างไร
"ฉันว่า ฉันโทรไปถามอาการของ กรกฎา ก่อนดีกว่า เพราะถ้าฟื้นคงให้ปากคำได้มากขึ้น" SPY3 ออกความเห็น
เมื่อ SPY3 กดสัญญาณโทรศัพท์ ไม่ทันที่อีกฝ่ายจะรับสาย เสียงปืนก็ดังขึ้น 1 นัด
"เฮ้ย" SPY2 ร้องเสียงหลง เพราะพลาดเป้าไปนิดเดียว SPY3 รีบกดวางสาย และมองไปรอบๆห้อง สิ่งผิดปกติเดียว
ที่พวกเค้ามองเห็น คือ รอยรูกระสุนจากถุงห่อปืนของ SPY1
"ปืนสั่งการโดยคลื่นสัญญาณโทรศัพท์" SPY2 บอก ทั้งคู่มองหน้ากัน โอกาสช่วย SPY1 เริ่มมองเห็นทางแล้ว

          SPY 2 และ SPY3 เข้าประชุมกับทางหัวหน้าทันที ทั้งคู่แค่ต้องการคำสั่งจากผู้ใหญ่ ขอแค่ "สั่งการ" ทีมช่วยเหลือ
SPY1 จะเริ่มทันที  การรอคอยทำให้ทั้งคู่ "หวั่นใจ" แต่ก็จะไม่มีทางถอยเด็ดขาด

          SPY1 ใช้เทคนิคที่ฝึกฝน ทำให้เธอหลุดจากรังโจรได้ไม่ยาก เธอกลับไปที่ ที่พักของกลุ่ม 12 เดือน

          หลังจาก SPY2 รอฟังคำสั่งจากผู้ใหญ่อยู่นาน แต่ก็ยังไม่ได้รับคำตอบใดๆ กว่าเขาจะกลับเข้าที่พัก ก็ดึกมากแล้ว
พฤจิกา ดักรอ พร้อมกับนมอุ่นๆที่ถืออยู่ในมือ
"อาจจะช่วยให้ดีขึ้น" พฤจิกา ส่งให้ SPY2  อีกฝ่ายลังเลใจ ก่อนจะตัดสินใจรับไว้เพราะไม่อยากให้เสียน้ำใจ
"ขอบใจนะ ที่ครั้งนี้ คุณไม่ปฎิเสธฉัน"  
"เราเป็นเพื่อนกันนี่" SPY2 บอกทั้งที่ยังรู้สึกผิดที่มีอะไรกับเธอเพราะความมึนเมาของเขา
"มันไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงคุณได้เลยใช้มั้ย" พฤจิกาตัดสินใจถาม
"ใช่ ผมรักมีนา รักที่เป็นเค้า ไม่ใช่การเป็น SPY1" SPY2 ตอบอย่างหนักแน่น พฤจิกา ถึงกับน้ำตาซึม
"ทั้งที่ฉันเป็นของคุณ คุณเคยคิดมั้ย ว่าฉันไม่อาจเป็นของใครได้อีก นอกจากคุณ" พฤจิกา บอกทั้งน้ำตา
         SPY2 เข้าใจความเจ็บปวดนี้ของ พฤจิกา สิ่งที่เธอสูญเสียไม่อาจถูกเรียกกลับคืนมาได้อีก เขาตัดสินใจวางแก้วนมลงแล้วกอดเธอไว้
"ผมขอโทษ ผมเสียใจ" SPY2 บอกด้วยความรู้สึกนี้จริงๆ พฤจิกา ซบลงที่หน้าอกอันอบอุ่นของเขา นั่นคือสิ่งที่เธอต้องการมาโดยตลอด
SPY2 ใช้มือของเขาเช็ดน้ำให้กับเธออย่างอ่อนโยน
         SPY1 ที่แอบยืนดูอยู่ห่างๆ ได้แต่มองภาพนั้นทั้งน้ำตา ภาพความทรงจำดีๆระหว่างเธอกับ SPY2 วนเวียนเข้ามาจนไม่อาจทน
ฝืนความอ่อนแอที่มีอยู่ในใจของตัวเองไว้ได้ ความเจ็บปวดที่ยิ่งกว่าการโดยกระสุนฝังใน คงเป็นอย่างนี้ แค่เห็นแค่นี้ ก็แทบหยุดหายใจ
SPY1 ตัดสินใจทิ้งทุกอย่างไว้ที่นี่ เพราะที่หน่วยคงไม่มีพื้นที่ให้เธอได้ยืนอีกต่อไปแล้ว ยิ่งพื้นที่ในใจนั้นมันก็ได้ตายจากเธอไปด้วย

         ที่รังโจร ที่พักที่ SPY1 หนีมา กำลังวุ่นวายเรื่องการหายตัวไปของ SPY1
"หัวหน้าฆ่าตายแน่ๆ คราวนี้" หนึ่งในลูกน้องบ่นออกมา
SPY1 ปีนกลับมาที่ตึกอย่างช่ำชอง แต่แผลที่ขาของเธอยังไม่หายดี ทำให้แผลของเธอฉีดขาด SPY1 มองเลือดที่ขาของเธออย่างด้านชา
"เฮ้ย กลับมาแล้ว" ลูกน้องอีกคนเดินเข้ามาเห็น SPY1 อยู่ที่เตียงเหมือนเดิม
"มาได้ไงวะ" ลูกน้องบ่นด้วยความงง    SPY1 เหนื่อยใจจะพูดอะไรตอนนี้ ได้แต่นอนลง อย่างคนที่ "ตายได้คงตายไปนานแล้ว"

         เช้าวันรุ่งขึ้น SPY1 ได้เข้าเรียนรู้งาน เพื่อเป็นลูกน้องของ "ฮังหลง" อย่างเต็มตัว SPY1 รู้ดีว่า "ฮังหลง" ใช้เธอเป็นตัวล่อ
ของทีม 12 เดือน เพราะเธอน่าจะรู้ดีที่สุดถึงการทำงานของ อดีตลูกทีมของเธอ
SPY1 ได้รู้ถึงการทำงานของ "ลูกน้องของฮังหลง" การเป็นผู้ร้ายสากล เค้าเป็นกันแบบแยบยล อย่างนี้สินะ
ฮังหลงได้เตรียมการไว้ เพราะเขารู้ดีว่า เขาไม่สามารถ "เชื่อใจ" SPY1 ได้ เขาจึงกำหนดเงื่อนไข
"ถ้าเธอทำงานพลาดระเบิดที่ชุกไว้ตามชุมชนจะระเบิดทันที" นั่นก็หมายความว่า จะมีประชาชนบริสุทธิ์ ตายเพราะเธอ
"แล้วถ้าฉันไม่พลาดหละ" SPY1 ถาม
"เธอก็จะได้ในสิ่งที่ลูกน้องฉันสมควรได้ไงหละ เงิน และ อำนาจ" ฮังหลง บอกก่อนที่จะส่งลูกน้องให้ทำงานร่วมกับเธอประมาณหนึ่ง

         ที่หน่วยบัญชาการของทีม กลุ่ม 12 เดือนซึ่งตอนนี้จะเหลือเพียงแค่ 10 คนเท่านั้น
SPY2 และ SPY3 รอผลมติของหัวหน้าอย่างใจจดใจจ่อ เมื่อหัวหน้ามาถึง SPY2 สังเกตุได้ว่าต้องเป็นข่าวดีแน่นอน
แต่ก่อนที่หัวหน้าจะพูดอะไร เมษา นักสืบสวนของกลุ่มก็เข้ามาขัดจังหวะเสียก่อน
เมษาได้ยื่นซองเอกสารให้กับหัวหน้า หัวหน้าได้เห็นแล้วก็ทำหน้าเครียดขึ้นมาทันที
หัวหน้าส่งเอกสารไปให้ SPY2
"คงไม่มีการพูดเรื่องนี้ขึ้นมาอีก เพราะถึงเธอมีอีกสักกี่ร้อยตำแหน่ง ก็เอามาเป็นประกัน เรื่องของ SPY1 ไม่ได้อีก" หัวหน้าบอกอย่างชัดเจน
"เตรียมทีมให้พร้อมกับภารกิจที่จะเกิดขึ้นในไม่ช้า" หัวหน้าบอกอย่างหนักแน่นก่อนที่จะเดินออกจากห้องประชุมไป

       SPY2 อ่านรายงานที่ส่งมาอย่างมือสั่น ตอนนี้ SPY1 เป็นหัวหน้าทีมลูกน้องของ "ฮังหลง" สายบูรพา ไปเสียแล้ว
"ไม่จริง เป็นไปไม่ได้" SPY2 บอกอย่างไม่เชื่อในสิ่งที่เกิดขึ้น
"เราต้องสืบหาความจริงกันอย่างลับๆ" SPY3 กระซิบบอกเพราะเขาไม่เชื่อในรายงานนี้เช่นเดียวกัน

          พวกเราจะเรียกหัวหน้าว่าอะไร หนึ่งในลูกน้องของ ฮังหลง ถาม
"มีนา เรียกฉันว่า มีนาก็พอ" มีนาบอกอย่างตัดใจในตำแหน่ง ไม่ง่ายเลยจริงๆ กว่าจะฝึกและได้มันมา ยิ่งการฝึก ครั้งสุดท้าย
ภารกิจ "ระวังหลัง" เพื่อทดสอบความเป็นเพื่อนที่สามารถตายแทนกันได้ ยิ่งเธอนึกถึง ก็อดรู้สึกผิดกับมันทุกครั้ง
         ในระหว่างกลับที่พัก รถของมีนาถูกโจมตี เธอยังคงนั่งอยู่ในรถ มองลูกน้องที่ถูกจัดการสลบไปที่ละคน แค่แวบเดียวเธอก็จำได้ทันที
ว่าเป็นฝีมือของ SPY2
มีนา ลงมาจากรถและตบมือให้ อย่างประชดและชื่นชม
"ยังเก่งเหมือนเดิมนะ SPY2 ฉันก็กะแล้วว่าคุณจะสืบเรื่องของฉันได้ไม่ยาก" มีนาเป็นฝ่ายชิงพูดขึ้นมาก่อน
"ผมมาเพื่อฟังคำอธิบายจากปากของคุณ" SPY2 บอกพร้อมกับมองหน้าเธอเพื่อค้นหาความจริง
"ฉันเป็นลูกน้องของ ฮังหลง ที่สามารถ ฆ่าคุณให้ตายได้อย่างไร้ร่องรอย ถ้ารู้แล้วก็กลับไปซะ วันนี้ฉันไม่อยากฆ่าใคร" มีนาบอกเชิงขู่
"SPY1 คนที่ซื่อสัตย์ต่อหน่วยงานยิ่งชีพ หายไปไหน"
"ตายไปนานแล้ว แล้วอย่าเรียกฉันว่า SPY1 อีก" มีนาบอกอย่างเด็ดขาด
"ถ้าคุณทำแบบนี้คุณอาจถูกจับ อาจไม่ใช่ทีมเรา แต่เป็นฝ่ายของกรมตำรวจ" SPY2 บอกเพื่อเตือนสติ
"งั้นก็ออกหมายจับมา" มีนา ตอบกับอย่างไม่เกรงกลัวอะไร
         SPY2 มองเธอตั้งแต่หัวจรดเท้า ไม่เชื่อสิ่งที่เขาได้เห็นในวันนี้ คนที่เขารักมาตลอด ทำไมถึงเปลี่ยนแปลงได้ขนาดนี้
"ผมผิดหวังในตัวคุณจริงๆ" SPY2 บอกเธอตามตรงอย่างเสียใจ มีนาเองก็เสียใจไม่แพ้กัน ได้แต่ข่มใจไว้ทำเป็นเข้มแข็ง
"คุณเตรียมตัวไว้ให้ดีก็แล้วกัน เพราะทางเราไม่ปล่อยคุณไว้แน่" SPY2 กลั้นใจบอก
         SPY3 ส่งสัญญาณเรื่องลูกน้องของมีนา เริ่มตามมาสมทบ
"ฉันจะรอวันนั้น" มีนาย้อน ทั้งคู่มองหน้ากันในฐานะ "ศัตรูจริงๆก็คราวนี้"