=> ทำไมผมไม่ลืมเธอสักที ทั้งที่มีคนผ่านเข้ามามากมาย แต่ก็ไม่เปิดรับใครเลย ได้แต่หวังว่าสักวัน เธอจะกลับมา ทั้งที่รู้ว่าไม่มีโอกาศ..........
ความรักเป็นสิ่งที่สวยงาม มันเปลี่ยนได้ทุกอย่าง แต่ในทางตรงกันข้ามมันสามารถทำให้คนๆนึงเหมือนตายทั้งเป็น เดียวดาย โดดเดียว เป็นระยะเวลาหลายปี เพียงเพื่อหวังว่าสักวันเธอจะกลับมา....
(มีคนเคยพูดว่าความรักของ ผช. เริ่มจาก 100 แล้วลดลงเรื่อยๆ แต่ความรักของ ผญ. เริ่มจาก 0 แล้วเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ) แต่สำหรับผมแล้วความรักที่ผมมีให้กับเธอ มันเป็นความรักที่เริ่มจาก 0 แล้วมันก็เพิ่มขึ้นเรื่อยๆ ผมรักเธอมาก แต่ก็ไม่รู้จะพูดให้เธอรับรู้ถึงความรู้สึกนั้นได้ยังไง เราอยู่ไกลกัน และวันนี้ผมไม่มีเธอแล้ว
-ผมผิดเองที่ผมทำมันไม่ดีพอ รักษาเธอคนนั้น ช่วงเวลานั้น ไว้ได้ไม่ดีพอ ผมปล่อยปะละเลย ในสิ่งที่ผมคิดว่ามันอาจจะเป็นเรื่องเล็กๆน้อยๆ โดยที่ผมลืมนึกไปว่า บางครั้งเรื่องเล็กๆน้อยๆเหล่านั้นมันอาจจะเป็นเรื่องใหญ่ หรือเรื่องสำคัญสำหรับเธอก็เป็นได้ ซึ่งมันก็เป็นแบบนั้น
ผมไม่รู้ว่าการคุยโทรศัพท์แบบไหน ต้องน้ำเสียงแบบไหน เพื่อให้เธอรู้ และเข้าใจว่าผมอยากจะคุยกับเธอตลอดเวลา ถึงแม้ผมจะไม่ได้เป็นฝ่ายพูดก็ตาม ทุกครั้งผมจะเป็นฝ่ายฟังเธอพูด โดยที่เธอจะบอกว่าเหมือนผมไม่อยากคุยด้วย โดยที่เธอไม่รู้เลยว่าการได้เงียบฟังเธอพูดในสิ่งที่อยากพูด ฟังเธอเล่าชีวิตในแต่ละวันของเธอ มันคือความสุขที่สุดของผมที่ได้รับรู้ว่าคนที่ผมรัก ผมห่วง ทำอะไรบ้าง
เรามีโอกาศเจอกันน้อยมาก เราต่างคนต่างเข้าไม่ถึงอีกคน ซึ่งผมเข้าใจว่าเธอมีเหตุผลของเธอ และผมก็มีเหตุผลของผม ทุกครั้งที่เราได้เจอกัน ผมมีความสุขมาก ไม่เคยมีใครเลยที่ผมอยู่ด้วยแล้วผมมีความสุขเท่านี้มาก่อน เวลาผมอยู่กับเธอ ผมเป็นตัวของตัวเองมาก ไม่ต้องคอยจัดฟอร์มตัวเอง ไม่เฟค เฮฮา ซึ่งเธอก็คงเป็นอย่างที่ผมเป็น ผมรักในแบบที่เธอเป็นเธอ ตรงไปตรงมา คงไม่มีอะไรที่ทำให้คนๆนึงมีความสุขมากเท่ากับการได้อยู่กับคนที่เวลาเราอยู่ด้วยแล้วเป็นตัวของตัวเองที่สุด แต่ผมก็รักษาเธอไว้ไม่ได้
นี่ก็ผ่านมา 2 ปี แล้ว ผมไม่เคยลืมเธอเลย มีคนเคยบอกผมว่า "ถ้าเราต้องการลืมใครสักคน ให้เรานึกถึงสิ่งแย่ๆของคนๆนั้น ช่วงเวลาแย่ๆที่อยู่ด้วยกัน มันจะทำให้เราลืมคนๆนั้นได้ง่ายขึ้น" แล้วผมจะลืมเธอได้ยังไง ในเมื่อไม่เคยมีสิ่งเหล่านั้นเลย T_T
ทุกวันนี้มีคนเข้ามาในชีวิตมากมาย แต่ผมไม่เคยเปิดรับใครเข้ามาเลย เพียงเพื่อหวังว่าสักวันเธอจะกลับมา ทั้งที่ทุกวันนี้ผมไม่มีแม้กระทั่ง "โอกาศ" ที่จะได้แก้ตัว
ผมรู้ดีว่าคงไม่มีหวังที่เธอจะกลับมา แค่อยากให้เธอรู้ไว้ว่า ผมยังรักเธอเหมือนเดิม ไม่เคยเปลี่ยน อะไรก็ตามที่จะทำให้รู้ว่าเธอเป็นยังไงบ้าง เป็นอยู่ยังไง ผมทำมันหมด ไม่ว่าจะเป็น FB ซึ่งผมไม่ได้เป็น Friend เธอแล้ว (ผมเป็นคน Unfriend เอง เพียงเพราะความคิดโง่ๆว่าจะทำให้ผมลืมเธอได้ โง่ขนาดที่คิดไม่ได้ว่า เธออยู่ในใจ ไม่ได้อยู่ใน FB สักหน่อย)
แค่อยากให้เธอรู้ว่า เสื้อตัวนั้น ที่เราเคยบอกว่าเราไม่กล้าแม้กระทั่งจะหยิบขึ้นมาใส่ เพราะกลัวมันเก่า ทุกวันนี้ก็ไม่กล้าเอามาใส่เหมือนเดิม กลัวรอยยิ้มบนอกที่ปักด้วยไหมพรมสีชมพู มันจะจางไป
แค่อยากให้เธอรู้ว่า ไอ้หัวฟู มันยังสบายดีนะ เราดูแลมันอย่างดี
แค่อยากให้รู้ว่า เทียนอายุ ที่ให้ในวันเกิด มันยังอยู่นะ อยากจะจุดมันมาดูอีกครั้ง แต่ก็กลัวมันจะละลายหายไป
แค่อยากให้มีคนมาบังคับให้กินเค้กให้หมดอีกครั้ง ถึงแม้จะอิ่มมากก็ตาม
แค่อยากให้รู้ว่ายังรัก ยังหวังดี
แค่.....แค่นั้นจริงๆ
ทำไมผมไม่ลืมเธอสักที ทั้งที่มีคนผ่านเข้ามามากมาย ได้แต่หวังว่าสักวัน เธอจะกลับมา...
ความรักเป็นสิ่งที่สวยงาม มันเปลี่ยนได้ทุกอย่าง แต่ในทางตรงกันข้ามมันสามารถทำให้คนๆนึงเหมือนตายทั้งเป็น เดียวดาย โดดเดียว เป็นระยะเวลาหลายปี เพียงเพื่อหวังว่าสักวันเธอจะกลับมา....
(มีคนเคยพูดว่าความรักของ ผช. เริ่มจาก 100 แล้วลดลงเรื่อยๆ แต่ความรักของ ผญ. เริ่มจาก 0 แล้วเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ) แต่สำหรับผมแล้วความรักที่ผมมีให้กับเธอ มันเป็นความรักที่เริ่มจาก 0 แล้วมันก็เพิ่มขึ้นเรื่อยๆ ผมรักเธอมาก แต่ก็ไม่รู้จะพูดให้เธอรับรู้ถึงความรู้สึกนั้นได้ยังไง เราอยู่ไกลกัน และวันนี้ผมไม่มีเธอแล้ว
-ผมผิดเองที่ผมทำมันไม่ดีพอ รักษาเธอคนนั้น ช่วงเวลานั้น ไว้ได้ไม่ดีพอ ผมปล่อยปะละเลย ในสิ่งที่ผมคิดว่ามันอาจจะเป็นเรื่องเล็กๆน้อยๆ โดยที่ผมลืมนึกไปว่า บางครั้งเรื่องเล็กๆน้อยๆเหล่านั้นมันอาจจะเป็นเรื่องใหญ่ หรือเรื่องสำคัญสำหรับเธอก็เป็นได้ ซึ่งมันก็เป็นแบบนั้น
ผมไม่รู้ว่าการคุยโทรศัพท์แบบไหน ต้องน้ำเสียงแบบไหน เพื่อให้เธอรู้ และเข้าใจว่าผมอยากจะคุยกับเธอตลอดเวลา ถึงแม้ผมจะไม่ได้เป็นฝ่ายพูดก็ตาม ทุกครั้งผมจะเป็นฝ่ายฟังเธอพูด โดยที่เธอจะบอกว่าเหมือนผมไม่อยากคุยด้วย โดยที่เธอไม่รู้เลยว่าการได้เงียบฟังเธอพูดในสิ่งที่อยากพูด ฟังเธอเล่าชีวิตในแต่ละวันของเธอ มันคือความสุขที่สุดของผมที่ได้รับรู้ว่าคนที่ผมรัก ผมห่วง ทำอะไรบ้าง
เรามีโอกาศเจอกันน้อยมาก เราต่างคนต่างเข้าไม่ถึงอีกคน ซึ่งผมเข้าใจว่าเธอมีเหตุผลของเธอ และผมก็มีเหตุผลของผม ทุกครั้งที่เราได้เจอกัน ผมมีความสุขมาก ไม่เคยมีใครเลยที่ผมอยู่ด้วยแล้วผมมีความสุขเท่านี้มาก่อน เวลาผมอยู่กับเธอ ผมเป็นตัวของตัวเองมาก ไม่ต้องคอยจัดฟอร์มตัวเอง ไม่เฟค เฮฮา ซึ่งเธอก็คงเป็นอย่างที่ผมเป็น ผมรักในแบบที่เธอเป็นเธอ ตรงไปตรงมา คงไม่มีอะไรที่ทำให้คนๆนึงมีความสุขมากเท่ากับการได้อยู่กับคนที่เวลาเราอยู่ด้วยแล้วเป็นตัวของตัวเองที่สุด แต่ผมก็รักษาเธอไว้ไม่ได้
นี่ก็ผ่านมา 2 ปี แล้ว ผมไม่เคยลืมเธอเลย มีคนเคยบอกผมว่า "ถ้าเราต้องการลืมใครสักคน ให้เรานึกถึงสิ่งแย่ๆของคนๆนั้น ช่วงเวลาแย่ๆที่อยู่ด้วยกัน มันจะทำให้เราลืมคนๆนั้นได้ง่ายขึ้น" แล้วผมจะลืมเธอได้ยังไง ในเมื่อไม่เคยมีสิ่งเหล่านั้นเลย T_T
ทุกวันนี้มีคนเข้ามาในชีวิตมากมาย แต่ผมไม่เคยเปิดรับใครเข้ามาเลย เพียงเพื่อหวังว่าสักวันเธอจะกลับมา ทั้งที่ทุกวันนี้ผมไม่มีแม้กระทั่ง "โอกาศ" ที่จะได้แก้ตัว
ผมรู้ดีว่าคงไม่มีหวังที่เธอจะกลับมา แค่อยากให้เธอรู้ไว้ว่า ผมยังรักเธอเหมือนเดิม ไม่เคยเปลี่ยน อะไรก็ตามที่จะทำให้รู้ว่าเธอเป็นยังไงบ้าง เป็นอยู่ยังไง ผมทำมันหมด ไม่ว่าจะเป็น FB ซึ่งผมไม่ได้เป็น Friend เธอแล้ว (ผมเป็นคน Unfriend เอง เพียงเพราะความคิดโง่ๆว่าจะทำให้ผมลืมเธอได้ โง่ขนาดที่คิดไม่ได้ว่า เธออยู่ในใจ ไม่ได้อยู่ใน FB สักหน่อย)
แค่อยากให้เธอรู้ว่า เสื้อตัวนั้น ที่เราเคยบอกว่าเราไม่กล้าแม้กระทั่งจะหยิบขึ้นมาใส่ เพราะกลัวมันเก่า ทุกวันนี้ก็ไม่กล้าเอามาใส่เหมือนเดิม กลัวรอยยิ้มบนอกที่ปักด้วยไหมพรมสีชมพู มันจะจางไป
แค่อยากให้เธอรู้ว่า ไอ้หัวฟู มันยังสบายดีนะ เราดูแลมันอย่างดี
แค่อยากให้รู้ว่า เทียนอายุ ที่ให้ในวันเกิด มันยังอยู่นะ อยากจะจุดมันมาดูอีกครั้ง แต่ก็กลัวมันจะละลายหายไป
แค่อยากให้มีคนมาบังคับให้กินเค้กให้หมดอีกครั้ง ถึงแม้จะอิ่มมากก็ตาม
แค่อยากให้รู้ว่ายังรัก ยังหวังดี
แค่.....แค่นั้นจริงๆ