เรื่องราวนี้ ผมเขียนขึ้นจากความต้องการที่อยากจะระบายความคิด และอธิบายบางสิ่งบางอย่างที่เกิดขึ้นกับผมและคนที่ผมรักในชีวิต ที่ทำให้ผมผ่านการเดินทางมาจนเป็นผมในทุกวันนี้  และมันอาจจะเป็นคำสารภาพถึงการกระทำและความคิดของผมในห้วงที่มีค่าที่สุดในชีวิตก็เป็นได้
    ย้อนกลับไปเมื่อสมัยผมในวัยหนุ่ม ผมคบหาผู้หญิงมากมาย โดยที่ไม่ได้มีใจให้ใครจริงจังนัก นั่นคงเป็นแผลมาจากการที่ผมถูกแฟนทิ้งเมื่อประมาณปี 2543 หลังจากนั้นผมก็มีผู้หญิงที่ผ่านเข้ามา แล้วก็ผ่านไป จนผมไม่ได้สนใจนัก จนผมได้มาเจอผู้หญิงคนหนึ่ง ผมจะเรียกเธอว่า ต. เธอเป็นคนที่ผมเคยรู้จักมาก่อน แต่ก็ไม่ได้สนใจนัก เธอเข้ามาในชีวิตผมเฉกเช่นผู้หญิงคนอื่น ๆ  ในตอนนั้นเธอมีแฟนอยู่แล้ว ซึ่งก็ดีกับเธอทุกอย่าง ผมเองก็ไม่ได้ใส่ใจอะไรกับเธอมากมาย ผมคบกับเธอแบบไม่ได้จริงจังอะไรมากมายนัก เพราะเธอเองก็มีแฟนอยู่แล้ว และกำลังจะขอเธอแต่งงาน แต่เธอก็แอบแฟนมาคบกับผม ซึ่งในขณะที่ผมคบเธอ ผมก็ยังมีคนอื่นผ่านเข้ามาและผ่านไป ตามประสาชายโสดที่ไม่เคยยอมรับใครเป็นแฟน แต่แม้ว่า ต.จะรับรู้ถึงคนอื่นที่ผ่านเข้ามา มาตามราวีบ้าง โทรมาแกล้งบ้าง แต่เธอก็ไม่หายไปจากชีวิตผม เธอให้อภัยและอยู่เคียงข้างผมเสมอมา แม้ว่าในตอนนั้น ผมเองก็ยังไม่ได้จริงจังอะไรกับเธอก็ตาม เธอเคยแม้กระทั่งมีคนมีฐานะมาสู่ขอ แต่เธอก็ปฏิเสธ จนในที่สุดแฟนเธอก็ขอให้เธอย้ายไปบ้านแฟนทางภาคใต้ เพื่อไปแต่งงาน ในตอนนั้นผมเองยังเป็นคนไปส่งเธอขึ้นรถ ร่ำลาเธอ ขอให้เธอมีความสุขกับชีวิตครอบครัว ผมช่วยแม้กระทั่งส่งของใช้ สมบัติส่วนตัวทั้งหมดไปบ้านแฟนเธอ เพื่อให้เธอได้ใช้ชีวิตคู่ที่สมบูรณ์ ความรู้สึกในตอนนั้นของผมก็เพียง ผู้หญิงคนนึงที่เคยผ่านเข้ามาแล้วก็คงผ่านไปเหมือนคนอื่น ๆ
    2-3 เดือนผ่านไป ผมพบเธออีกครั้ง เธอกลับมา กทม. เธอบอกผมว่า เธอรักผม เธอยอมทิ้งทุกอย่าง เธอขอกลับมา กทม. มาอยู่ใกล้ๆ ในฐานะอะไรก็ตาม เพราะที่ผ่านมาผมก็ไม่เคยให้ฐานะอะไรกับเธออยู่แล้ว เธอบอกว่า เธอไม่สนว่าผมจะมีใครอยู่ และจะมีใครอีก เธอทิ้งทุกอย่างไว้บ้านแฟนเธอ โดยกลับมาตัวเปล่า นั่นเป็นครั้งแรกที่ผมตระหนักว่า มีผู้หญิงที่ยอมทิ้งทุกอย่างและยอมทุกอย่างเพื่อผม แน่นอน ผมซึ้งใจในการกระทำ และลูกผู้ชายอย่างผม ที่มีความรับผิดชอบเต็มเปี่ยม ผมเปิดใจรับเธอเข้ามาในหัวใจผม
    ถึงแม้ผมจะเปิดรับเธอเข้ามา แต่ผมเองก็ยังไม่ได้ปิดใจที่จะให้กับคนอื่นที่จะพร้อมจะเข้ามาในชีวิตผม และแล้วก็มีผู้หญิงอีกคนก้าวเข้ามาในชีวิตผม ในปี 2547 ประมาณปลายปี ผมจำเหตุการณ์ในวันนั้นได้ดี ในงานที่ผมทำ มีน้องคนนึงเป็นนักแสดงในงานของผม เธอเข้ามาพร้อมปิดหน้าปิดตาเพราะกลัวความร้อนจากแดดจะแผดเผาใบหน้าอันอ่อนเยาว์และไร้เดียงสาของเธอ เธอถามผมว่า พี่ชื่ออะไร อายุเท่าไหร่ ผมเลี่ยงที่จะไม่ตอบเธอ แต่ด้วยความเจ้าชู้ของผมในตอนนั้น ผมได้แต่ทิ้งเบอร์ให้เธอ และบอกเธอว่า อยากรู้ก็โทรมาถามสิคะ ในตอนนั้นผมยังเห็นหน้าเธอไม่ชัดด้วยซ้ำ ผมจำได้แต่รูปร่างของเธอ สะโพกอันโดดเด่นจนเป็นเอกลักษณ์ และลีลาร่ายรำที่ติดตราตรึงใจผม