ตามหัวข้อเลยครับ อยู่กรุงเทพมาได้ 7 ปีแล้ว ตั้งแต่สมัยเรียนมหาวิทยาลัย จนตอนนี้เรียนจบทำงานมาได้หลายปีแล้ว บางครั้งก็รู้สึกนะ รู้สึกเหงาว้าเหว่ เพื่อนที่มีก็อยู่ตามชานเมืองหรือไม่ก็กลับไปทำงานต่างจังหวัดซะส่วนใหญ่ เพื่อนในสมัยมหาวิทยาลัยที่สนิทๆ ก็มีสัก 4-5 คนก็มีครอบครัวกันหมด นานๆ ทีจะได้เจอได้สังสรรค์กัน ส่วนตัวเป็นคนรักความสันโดษ โลกส่วนตัวสูงแต่ไม่หยิ่งนะครับ คือชอบเดินห้างคนเดียว ดูหนังคนเดียว บางครั้งก็นั่งรถเมล์เล่นไปในที่ที่ไม่เคยไปในกรุงเทพ หลงไม่เป็นไรครับหาทางกลับได้ บางครั้งก็เหงานะแต่พยายามคิดบวกให้มีแรงฮึดสูั้้้ว่า เราต้องอดทน เราต้องมีหน้าที่การงานดี มีเงินส่งให้แม่เยอะๆ สร้างบ้านสวยๆ ให้ท่านให้ท่านไปคุยกะเพือนบ้านได้ว่าลูกของท่านก็เอาดีได้ แต่บางครั้งความเหงา ความคิดถึงบ้านมันก็พยายามคืบคลานเข้ามาบั่นทอนกำลังใจผม ไม่รู้ซินะ เมื่อก่อนตอนสมัยมัธยม พยายามมาก พยามที่จะหาหนทางเข้ามาเรียนมาทำงาน มาเจอความเจริญในเมืองกรุง แต่พอได้เข้ามาอยู่จริงๆ ด้วยวัยที่เปลี่ยน มันทำให้แนวความคิดมันเปลี่ยน มทุกครั้งที่กลับบ้านที่ต่างจังหวัด พยายายามซึมซับเอาภาพบรรยากาส ท้องนาสีเขียว ต้นไม้ปกคลุมหลังคาบ้าน เสียงนกเจื้อยแจ้ว แม่นั่งเปิดวิทยุนั่งหาเห็บให้หมา มันทำให้เราไม่อยากกลับมาทำงานต่อเลย แต่ชีวิตต้องดำเนินต่อไป ทุกวันนี้พยายามหาหนทางเพื่อที่จะกลับสู่บ้านเกิด คิดถึงบ้าน คิดถึงแม่ คิดถึงคนที่เรารัก อยากใช้เวลาอยู่กับท่านให้มากที่สุด จังหวัดผมเป็นจังหวัดเล็กๆ เพราะฉะนั้นงานบริษัทจะหายากมาก แทบจะไม่มี มีก็ไม่ค่อยตรงสาย จะมีแต่ก็พวก อบต อบจ แต่กลัวว่าทำไปแล้วเป็นงานที่ไม่ถนัด แต่มันคงจะเป็นการดีกว่าใช่มั้ย ที่จะต้องเดินคนเดียว นอนคนเดียว ตื่นตั้งแต่ตี 5 อาบน้ำแต่งตัวเข้างานก่อน 8.00 โมง ตกเย็นเลิกงงาน ซื้อข้าว 1 กล่อง+ผลไม้ 1 ถุง หิ้วหน้ามันกลับไปกินที่ห้อง เสร็จก็นอน ก็ตื่นมาวนเวียนอยู่อย่างนี้


ไม่ได้มีอะไรมากหรอกครับ แค่อยากจะระบาย ข้อความดูยาว รกตาไปหน่อยนะครับ คือไม่รู้จะจัดระเบียบตัวอักษรอย่างไง แต่ความรู้สึกมันพรั่งพรูออกมา ก็เลยรีบพิมพ์(เดี๋ยวลืม) ขอเป็นหนึ่งแรงใจให้เด็กบ้านนอกในเมืองกรุงทุกคนนะครับ ซึ่งบางคนอาจจะตัวคนเดียวเหมือนผม ก่อนจะทำอะไร คิดให้เยอะๆเอาไว้ในครับ อย่าหุนหันพลันแล่น ต้องเซฟตัวเองไว้ก่อน จะข้ามถนนก็ดูรถราให้ดี ที่บ้านจะได้ไม่ต้องเป็นห่วง  ส่วนคนที่มีครอบครัวแล้ว ก็ขอให้ครอบครัวของคุณอบอุ่นมีความสุข ถ้ามีโอกาสก็กลับไปหาคนที่เรารักที่บ้านนอกบ้าง บายครับ