สวัสดีค่ะ !!ช่วงนี้นอนไม่ค่อยหลับเลยค่ะ..นอนดิ้นไปดิ้นมาจนถึงเช้าพยายามนอนก็นอนไม่หลับ
เรียนภาควันอาทิตย์แต่พอไปนั่งเรียนไม่ไหวจริงๆค่ะ**พอกลับมาก่อนเวลากลับบ้านมา..
ก็รู้สึกหดหู่ใจไปถึง3-4วัน ซึมเศร้าร้องไห้บางครั้งหนูเหมือนคนจะเป็นประสาทเลยค่ะ
เพราะก่อนหน้านี้หนูเคยดร๊อปเรียนมาแล้วมา2 ปีแล้ว..(ตอนนี้เลยเริ่มขี้เกรียจแล้วมั๊งค่ะ)
แต่ตายายกับแม่อยากให้เรียนให้จบสูงๆอยากให้ทำงานมียศมีตำแหน่ง..แต่หนูก็เคยไป
ฝึกงานหน่วยงานราชการที่1แถวมิตรไมรตรี..แต่รู้สึกไม่ชอบและนี้ไม่ใช่งานที่ทำแน่ๆค่ะ
ที่เป็นแบบนี้คงเป็นเพราะความกดดัน..ความกลัวรู้สึกผิดกับครอบครัวอ่ะค่ะ..กลัวเค้า
จะเสียใจผิดหวังในตัวเราแต่งานแบบนั้นหนูคงทำไม่ได้**แต่สิ่งนึงที่หนูคิดว่าหนูทำได้ดี
และดีมากสำหรับอายุ 21 และหนูทำมาตั้งแต่อายุ 16 คือหนูรักครอบครัวหนูมีเงินส่งให้
ตากับยายได้ให้พ่อแม่ได้มีน้อยก็ให้น้อยมีมากก็ให้มาก สามารถพาพ่อแม่ พี่ชายตายาย
ไปกินข้าวนอกบ้านได้ ส่งเงินกลับต่างจังหวัดต่อเติมบ้านมีรถขับเริ่มรับผิดชอบชีวีตตัวเอง
มาตั้งแต่ 15 16 ไม่เคยอยากได้อะไรจากพ่อแม่เลย ตายายพ่อแม่อยากได้อะไรสร้อย
แหวนนาฬิกาโทศัพท์..ซื้อให้ตลอด **แต่พี่ชายหนูยังเรียนอยู่ค่ะ ตายายพ่อแม่ส่งเรียนค่ะ
อยากได้อะไรพ่อแม่ตายายหาให้ทุกอย่างพี่ชายอายุ 22ข้าวแม่ยังหาให้กินอยู่เลยทอย่าง^^
บางครั้งหนูท้อ..หนูเหนื่อยเสียใจ..ผิดหวัง..กับความห่วงใยจากครอบครัวมากๆเลย..
บางครั้งมีความทุกข์ลำบากครอบครัวโทรมาไม่เคยถามเลยว่าช่วงนี้เป็นไง
เล่าเรื่องพี่ชายบ่นเรื่องพี่ให้ฟังอย่างเดียว..เป็นแบบนี้มาตลอดตั้งแต่เด็กจนโต..
และเมื่อที่ผ่านมาแม่โทรมาบอกพี่ชายโกรธไม่ยอมมากินข้าวหลายวันแล้ว
จะลาออกจากมหาลัย จะออกจากบ้านไปอยู่กับเพื่อน เพียงแค่แม่ไม่ซื้ิอทองให้..
ทั้งแม่ทั้งยายกระหน่ำโทรหาหนู..ให้หนูโทรไปคุยไปค่อยๆปลอบพี่หน่อย..
สุดท้ายแม่ก็ซื้อให้ **แม่พ่อแล้วที่หนูเคยถอดจากมือให้แม่ล่ะขายแล้วเพราะ
จ่ายค่าห้องพักให้พี่ตอนพี่ติดผู้หญิงไปเช่าไม่มีตังค์ไปจ่ายเค้าเลยขายไป
(แหวน2วงที่ถอดให้คือแฟนหนูซื้ิอให้ กลับบ้านถอดล้างจานเห็นแม่มาลองๆใส่
เลยถามแม่แม่อยากได้หรองั้นหนูให้แม่น่ะ)แต่ได้ยินบอกจะขายแล้วเสียใจมากค่ะ
ชีวิตหนู..มันเป็นยังไงไม่รู้ค่ะเริ่มโตขึ้นเริ่มสับสน..เหนื่อยท้อแท้..ภาระหน้าที่คือ
ของหนูทุกอย่างความรักความเป็นห่วงเป็นใยหนูไม่มีเลย..โทรไปก็คุยแต่เรื่องพี่
บางครั้งเคยคิดอยากตาย TT และถ้าอาทิตย์หน้าหนูจะไม่ไปเรียนแล้ว..
หนูจะผิดจะเลวไหมค่ะเพราะยังไงหนูก็ไม่ทำงานมนุษย์้เงินเดือนแน่นอนค่ะ
เสียดายเวลาไหม..เพราะถึงหนูจะจบแค่ ปวช.ความดีความช่วยเหลือครอบครัว
มาตลอดมันเทียบไม่ได้หรอค่ะกับการศึกษา ธุรกิจที่หนูอยากทำและทำเป็นไปเรียนมา
ช่วงดร๊อปเรียน คือ เพ้นเล็บ เสริมสวย นวดสปา อีกอย่างที่แฟนมองไว้คาร์แคร์และจะ
เปิดในเร็วๆนี้..หนูควรจะทำยังไงดีค่ะกับเรื่องเรียนและเรื่ิองที่เกิดขึ้นรู้สึกหดหู่เป็นทุกข์
มากเลยค่ะ..บางครั้งซึมเศร้า..นอนไม่หลับ..เหม่อลอย..หนูต้องรู้สึกผิดหวังกับ
ตัวเองมากๆ..ผิดหวังที่เรียนจบให้ไม่ได้..แต่หนูก็สามารถมีทุกอย่างช่วยเหลือครอบ
ครัวได้..หนูจะอธิบายเริ่มต้นยังไงดีให้เค้าเข้าใจค่ะ และตัวหนูควรจะยึดหลักการ
ยังไงดีหนูกว่าความรู้สึกของตัวเองอ่ะค่ะความรู้สึกมันอ่อนไหวมีอิทธิพลมากๆ
เป็นคนชอบคิดมาก วิตกกังวน กับทุกเรื่ิอง TT
ขอบคุณทุกๆท่านนะค่ะ ที่รับฟังปัญหาชีวิตของเด็กคนนึง ^|^
การศึกษาสามารถวัดคุณภาพชีวิตของคนได้จริงหรือ
เรียนภาควันอาทิตย์แต่พอไปนั่งเรียนไม่ไหวจริงๆค่ะ**พอกลับมาก่อนเวลากลับบ้านมา..
ก็รู้สึกหดหู่ใจไปถึง3-4วัน ซึมเศร้าร้องไห้บางครั้งหนูเหมือนคนจะเป็นประสาทเลยค่ะ
เพราะก่อนหน้านี้หนูเคยดร๊อปเรียนมาแล้วมา2 ปีแล้ว..(ตอนนี้เลยเริ่มขี้เกรียจแล้วมั๊งค่ะ)
แต่ตายายกับแม่อยากให้เรียนให้จบสูงๆอยากให้ทำงานมียศมีตำแหน่ง..แต่หนูก็เคยไป
ฝึกงานหน่วยงานราชการที่1แถวมิตรไมรตรี..แต่รู้สึกไม่ชอบและนี้ไม่ใช่งานที่ทำแน่ๆค่ะ
ที่เป็นแบบนี้คงเป็นเพราะความกดดัน..ความกลัวรู้สึกผิดกับครอบครัวอ่ะค่ะ..กลัวเค้า
จะเสียใจผิดหวังในตัวเราแต่งานแบบนั้นหนูคงทำไม่ได้**แต่สิ่งนึงที่หนูคิดว่าหนูทำได้ดี
และดีมากสำหรับอายุ 21 และหนูทำมาตั้งแต่อายุ 16 คือหนูรักครอบครัวหนูมีเงินส่งให้
ตากับยายได้ให้พ่อแม่ได้มีน้อยก็ให้น้อยมีมากก็ให้มาก สามารถพาพ่อแม่ พี่ชายตายาย
ไปกินข้าวนอกบ้านได้ ส่งเงินกลับต่างจังหวัดต่อเติมบ้านมีรถขับเริ่มรับผิดชอบชีวีตตัวเอง
มาตั้งแต่ 15 16 ไม่เคยอยากได้อะไรจากพ่อแม่เลย ตายายพ่อแม่อยากได้อะไรสร้อย
แหวนนาฬิกาโทศัพท์..ซื้อให้ตลอด **แต่พี่ชายหนูยังเรียนอยู่ค่ะ ตายายพ่อแม่ส่งเรียนค่ะ
อยากได้อะไรพ่อแม่ตายายหาให้ทุกอย่างพี่ชายอายุ 22ข้าวแม่ยังหาให้กินอยู่เลยทอย่าง^^
บางครั้งหนูท้อ..หนูเหนื่อยเสียใจ..ผิดหวัง..กับความห่วงใยจากครอบครัวมากๆเลย..
บางครั้งมีความทุกข์ลำบากครอบครัวโทรมาไม่เคยถามเลยว่าช่วงนี้เป็นไง
เล่าเรื่องพี่ชายบ่นเรื่องพี่ให้ฟังอย่างเดียว..เป็นแบบนี้มาตลอดตั้งแต่เด็กจนโต..
และเมื่อที่ผ่านมาแม่โทรมาบอกพี่ชายโกรธไม่ยอมมากินข้าวหลายวันแล้ว
จะลาออกจากมหาลัย จะออกจากบ้านไปอยู่กับเพื่อน เพียงแค่แม่ไม่ซื้ิอทองให้..
ทั้งแม่ทั้งยายกระหน่ำโทรหาหนู..ให้หนูโทรไปคุยไปค่อยๆปลอบพี่หน่อย..
สุดท้ายแม่ก็ซื้อให้ **แม่พ่อแล้วที่หนูเคยถอดจากมือให้แม่ล่ะขายแล้วเพราะ
จ่ายค่าห้องพักให้พี่ตอนพี่ติดผู้หญิงไปเช่าไม่มีตังค์ไปจ่ายเค้าเลยขายไป
(แหวน2วงที่ถอดให้คือแฟนหนูซื้ิอให้ กลับบ้านถอดล้างจานเห็นแม่มาลองๆใส่
เลยถามแม่แม่อยากได้หรองั้นหนูให้แม่น่ะ)แต่ได้ยินบอกจะขายแล้วเสียใจมากค่ะ
ชีวิตหนู..มันเป็นยังไงไม่รู้ค่ะเริ่มโตขึ้นเริ่มสับสน..เหนื่อยท้อแท้..ภาระหน้าที่คือ
ของหนูทุกอย่างความรักความเป็นห่วงเป็นใยหนูไม่มีเลย..โทรไปก็คุยแต่เรื่องพี่
บางครั้งเคยคิดอยากตาย TT และถ้าอาทิตย์หน้าหนูจะไม่ไปเรียนแล้ว..
หนูจะผิดจะเลวไหมค่ะเพราะยังไงหนูก็ไม่ทำงานมนุษย์้เงินเดือนแน่นอนค่ะ
เสียดายเวลาไหม..เพราะถึงหนูจะจบแค่ ปวช.ความดีความช่วยเหลือครอบครัว
มาตลอดมันเทียบไม่ได้หรอค่ะกับการศึกษา ธุรกิจที่หนูอยากทำและทำเป็นไปเรียนมา
ช่วงดร๊อปเรียน คือ เพ้นเล็บ เสริมสวย นวดสปา อีกอย่างที่แฟนมองไว้คาร์แคร์และจะ
เปิดในเร็วๆนี้..หนูควรจะทำยังไงดีค่ะกับเรื่องเรียนและเรื่ิองที่เกิดขึ้นรู้สึกหดหู่เป็นทุกข์
มากเลยค่ะ..บางครั้งซึมเศร้า..นอนไม่หลับ..เหม่อลอย..หนูต้องรู้สึกผิดหวังกับ
ตัวเองมากๆ..ผิดหวังที่เรียนจบให้ไม่ได้..แต่หนูก็สามารถมีทุกอย่างช่วยเหลือครอบ
ครัวได้..หนูจะอธิบายเริ่มต้นยังไงดีให้เค้าเข้าใจค่ะ และตัวหนูควรจะยึดหลักการ
ยังไงดีหนูกว่าความรู้สึกของตัวเองอ่ะค่ะความรู้สึกมันอ่อนไหวมีอิทธิพลมากๆ
เป็นคนชอบคิดมาก วิตกกังวน กับทุกเรื่ิอง TT
ขอบคุณทุกๆท่านนะค่ะ ที่รับฟังปัญหาชีวิตของเด็กคนนึง ^|^