ก่อนคืนอื่นนี้เป็นกระทู้แรกของผมครับหลังจากตามอ่านเรื่องราวของคนอื่นๆในพันทิปมานานมากจนวันนี้ผมสมัครสมาชิกเพื่อจะแชร์เรื่องของผมในคนอื่นๆรู้
"ผมแอบชอบผู้หญิงคนนึงครับ" ประโยคบอกเล่นสั้นๆที่แฝงไปด้วยคำถาม คือตัวผมเองเป็นมนุษย์เงินเดือนครับทำงานบริษัทเอกชน บริษัทนึงซึ่งผมเพิ่งเริ่มงานกับที่นี้ได้เดือนกว่าๆ ผมต้องนั่งรถเมลล์จากที่พักมาต่อ BTS ที่พระขโนงแบบนี้ทุกวัน ฟังดูมันอาจจะน่าเบื่อเพราะมันก็คงเหมือนชีวิตใครหลายๆคนในนี้ แต่ที่มันพิเศษกว่าคนอื่น ซึ่งผมรู้สึกอย่างนั้น ผมเจอเธอเกือบทุกเช้า ครั้งแรกที่เจอในสายตาผมเธอดูธรรมดามากผมก็ไม่ได้สนใจ จนกระทั่งเดินลงจากรถเมล์เพื่อไปต่อ BTS ระหว่างทางเธอเดินยิ้มท่าเดินเธอเหมือนหลุดมาจากการ์ตูนดูแล้วน่ารักดีนั้นเป็นแว๊ปแรกที่ผมเริ่มรู้สึกอยากรู้จักเธอ หลังจากนั้นผมก็ได้แต่แอบมองเดินตามไปขึ้นรถไฟฟ้าแล้วแอบยิ้มกับตัวเองทุกครั้งที่เจอเธอ จนผมเริ่มสังเกตเห็นว่าเธอใช้ภาษาจีนใน facebook เวลาที่เธอเล่นโทรศัพท์ตอนอยู่บนรถเมล์ผมก็เริ่มสงสัยว่าเธอจะ เรียนเอกจีน ทำงานกับคนจีน หรือว่าเป็นคนจีน
สรุปเธอเป็นคนจีนครับ ผมไม่รู้จะเริ่มต้นทักทายยังไง จนกระทั่งเมื่อสองอาทิตย์ก่อนเกิดเหตุการณ์ไม่คลาดฝันขณะที่รถเมลล์กำลังจะถึงแยกพระขโนง มีผู้โดยสารวัยกลางคน 2 คนต่อยกันรถเมลล์หยุด คนขับรถเข้าไปช่วยเคลียดูเธอตกใจนิดหน่อย ตอนนั้นเธอยืนอยู่ข้างๆผม พอเหตุการณ์สงบชาย 2 คนลงไปฟัดกันต่อข้างล่าง คนขับรถเมล์รีบออกตัวเพราะตอนนั้นรถเริ่มติดเพราะรถเมลล์คันนี้แหละ เลยออกตัวด้วยความเร็วรถเลยกระชากเธอหาที่จับไม่ทัน เธอเลยล้มลงจังหวะผมคว้าตัวเธอได้พอดีเธอไม่เป็นไร แล้วก็หันกับมายิ้มให้ผม ตัวผมเองก็แอบยิ้มอยู่ในใจ จนลงรถเมลล์มาต่อ BTS ปกติผมจะรีบรอขบวนที่พอจะขึ้นไปได้ถึงจะขึ้น ทุกครั้งเธอก็จะไปก่อนผมทุกที แต่วันนั้นผมตัดสินใจเดินตามเธอขึ้นไปด้วยไปยืนข้างๆเธอ ผมก็ได้แต่มองเธอแล้วก็ยิ้มจนถึงช่วงพร้อมพงษ์ไปอโศกช่วงนี้ใครที่ขึ้นรถไฟฟ้าจะรู้ดีว่าถ้าไม่จับราวไว้มีเซแน่ ตอนนั้นเธอเล่นโทรศัพท์แล้วเธอก็เซมาทางผม ผมพยุงเธออีกครั้งแต่ครั้งนี้ผมหลุดพูดออกว่า "ผมตามไปพยุงคุณไม่ได้ทุกที่นะครับ" พอสิ้นประโยคเธอก็ยิ้มให้ผมเหมือนเดิน ผมก็ได้แต่ถามตัวเองว่าเธอจะฟังกูรู้เรื่องเหรอว่ะ ตอนนั้นผมไม่รู้ รู้แต่ว่าวันนั้นผมยิ้มทั้งวัน แล้วเหมือนมันก็ค่อยๆนิ่งๆลงผมเจอเธอบ้างในบางวันเราได้แต่ยิ้มให้กันเฉยๆผมไม่รู้จะเริ่มยังไง
จนเมื่อวันศุกร์ที่ผ่านมาผมเจอเธออีกบนรถเมลล์แต่วันนี้รถติดมาก เราติดอยู่ในรถเกือบชั่วโมงแต่รถเพิ่งเลยปากซอยห้องผมไปไม่ถึง 100 เมตรเลยผมสังเกตเธอเริ่มร้อน ผมไม่รู้จะทำไงตอนนั้นก็คิดว่ากูจะไปทำงานทันมั้ยว่ะแล้วเธอจะไปทันมั้ย ตอนนั้นผมกะจะชวนเธอไปนั่งวินมอร์ไซค์ตรงปากซอยแถวๆนั้นเผื่อไปต่อ BTS กันจากตรงที่ผมอยู่มันนั่งวินทะลุไป BTS อ่อนนุชได้ พอสักพักเธอก็ตัดสินใจเดินลงจากรถ ผมเดินตามหลังเธอลงมากะว่าจังหวะนี้แหละว๊ะ แต่เธอเดินขึ้นสะพานลอยไปอีกฝั่งผมจะตะโกนเรียกเธอไปด้วยกันแต่ก็ไม่รู้จะพูดว่าอะไรจะชวนเธอไง ภาษาอังกฤษผมก็งูๆปลาๆ ภาษาจีนยิ่งแล้วใหญ่ ตอนที่กำลังคิดว่าจะเริ่มพูดกับเธอยังไง เธอก็เดินไปฝั่งตรงข้ามซะแล้ว ผมก็เลยนั่งมอร์ไซค์มาคนเดียวพร้อมกับอารมณ์เสียดายโอกาส ทั้งๆที่มีจังหวะจะเริ่มพูดคุยกันแต่ผมทำไม่ได้ แต่ไม่เป็นไรผมบอกกับตัวเองแบบนั้น
สุดท้ายก็ไม่มีอะไรครับผมแค่อยากเล่าให้คนอื่นฟังว่าการแอบชอบใครสักคนมันก็มีความสุขดีนะ แล้วก็ถ้าคุณมีโอกาสอย่าปล่อยมันหลุดมือไป ส่วนตัวผมเองตอนนี้ก็มีความสุขที่ได้แอบมองเธอแบบนี้ ผมคิดว่าแค่นี้ก็คงมีความสุขแล้ว
ไม่ได้แอบชอบใครแบบนี้มานานแล้ว
"ผมแอบชอบผู้หญิงคนนึงครับ" ประโยคบอกเล่นสั้นๆที่แฝงไปด้วยคำถาม คือตัวผมเองเป็นมนุษย์เงินเดือนครับทำงานบริษัทเอกชน บริษัทนึงซึ่งผมเพิ่งเริ่มงานกับที่นี้ได้เดือนกว่าๆ ผมต้องนั่งรถเมลล์จากที่พักมาต่อ BTS ที่พระขโนงแบบนี้ทุกวัน ฟังดูมันอาจจะน่าเบื่อเพราะมันก็คงเหมือนชีวิตใครหลายๆคนในนี้ แต่ที่มันพิเศษกว่าคนอื่น ซึ่งผมรู้สึกอย่างนั้น ผมเจอเธอเกือบทุกเช้า ครั้งแรกที่เจอในสายตาผมเธอดูธรรมดามากผมก็ไม่ได้สนใจ จนกระทั่งเดินลงจากรถเมล์เพื่อไปต่อ BTS ระหว่างทางเธอเดินยิ้มท่าเดินเธอเหมือนหลุดมาจากการ์ตูนดูแล้วน่ารักดีนั้นเป็นแว๊ปแรกที่ผมเริ่มรู้สึกอยากรู้จักเธอ หลังจากนั้นผมก็ได้แต่แอบมองเดินตามไปขึ้นรถไฟฟ้าแล้วแอบยิ้มกับตัวเองทุกครั้งที่เจอเธอ จนผมเริ่มสังเกตเห็นว่าเธอใช้ภาษาจีนใน facebook เวลาที่เธอเล่นโทรศัพท์ตอนอยู่บนรถเมล์ผมก็เริ่มสงสัยว่าเธอจะ เรียนเอกจีน ทำงานกับคนจีน หรือว่าเป็นคนจีน
สรุปเธอเป็นคนจีนครับ ผมไม่รู้จะเริ่มต้นทักทายยังไง จนกระทั่งเมื่อสองอาทิตย์ก่อนเกิดเหตุการณ์ไม่คลาดฝันขณะที่รถเมลล์กำลังจะถึงแยกพระขโนง มีผู้โดยสารวัยกลางคน 2 คนต่อยกันรถเมลล์หยุด คนขับรถเข้าไปช่วยเคลียดูเธอตกใจนิดหน่อย ตอนนั้นเธอยืนอยู่ข้างๆผม พอเหตุการณ์สงบชาย 2 คนลงไปฟัดกันต่อข้างล่าง คนขับรถเมล์รีบออกตัวเพราะตอนนั้นรถเริ่มติดเพราะรถเมลล์คันนี้แหละ เลยออกตัวด้วยความเร็วรถเลยกระชากเธอหาที่จับไม่ทัน เธอเลยล้มลงจังหวะผมคว้าตัวเธอได้พอดีเธอไม่เป็นไร แล้วก็หันกับมายิ้มให้ผม ตัวผมเองก็แอบยิ้มอยู่ในใจ จนลงรถเมลล์มาต่อ BTS ปกติผมจะรีบรอขบวนที่พอจะขึ้นไปได้ถึงจะขึ้น ทุกครั้งเธอก็จะไปก่อนผมทุกที แต่วันนั้นผมตัดสินใจเดินตามเธอขึ้นไปด้วยไปยืนข้างๆเธอ ผมก็ได้แต่มองเธอแล้วก็ยิ้มจนถึงช่วงพร้อมพงษ์ไปอโศกช่วงนี้ใครที่ขึ้นรถไฟฟ้าจะรู้ดีว่าถ้าไม่จับราวไว้มีเซแน่ ตอนนั้นเธอเล่นโทรศัพท์แล้วเธอก็เซมาทางผม ผมพยุงเธออีกครั้งแต่ครั้งนี้ผมหลุดพูดออกว่า "ผมตามไปพยุงคุณไม่ได้ทุกที่นะครับ" พอสิ้นประโยคเธอก็ยิ้มให้ผมเหมือนเดิน ผมก็ได้แต่ถามตัวเองว่าเธอจะฟังกูรู้เรื่องเหรอว่ะ ตอนนั้นผมไม่รู้ รู้แต่ว่าวันนั้นผมยิ้มทั้งวัน แล้วเหมือนมันก็ค่อยๆนิ่งๆลงผมเจอเธอบ้างในบางวันเราได้แต่ยิ้มให้กันเฉยๆผมไม่รู้จะเริ่มยังไง
จนเมื่อวันศุกร์ที่ผ่านมาผมเจอเธออีกบนรถเมลล์แต่วันนี้รถติดมาก เราติดอยู่ในรถเกือบชั่วโมงแต่รถเพิ่งเลยปากซอยห้องผมไปไม่ถึง 100 เมตรเลยผมสังเกตเธอเริ่มร้อน ผมไม่รู้จะทำไงตอนนั้นก็คิดว่ากูจะไปทำงานทันมั้ยว่ะแล้วเธอจะไปทันมั้ย ตอนนั้นผมกะจะชวนเธอไปนั่งวินมอร์ไซค์ตรงปากซอยแถวๆนั้นเผื่อไปต่อ BTS กันจากตรงที่ผมอยู่มันนั่งวินทะลุไป BTS อ่อนนุชได้ พอสักพักเธอก็ตัดสินใจเดินลงจากรถ ผมเดินตามหลังเธอลงมากะว่าจังหวะนี้แหละว๊ะ แต่เธอเดินขึ้นสะพานลอยไปอีกฝั่งผมจะตะโกนเรียกเธอไปด้วยกันแต่ก็ไม่รู้จะพูดว่าอะไรจะชวนเธอไง ภาษาอังกฤษผมก็งูๆปลาๆ ภาษาจีนยิ่งแล้วใหญ่ ตอนที่กำลังคิดว่าจะเริ่มพูดกับเธอยังไง เธอก็เดินไปฝั่งตรงข้ามซะแล้ว ผมก็เลยนั่งมอร์ไซค์มาคนเดียวพร้อมกับอารมณ์เสียดายโอกาส ทั้งๆที่มีจังหวะจะเริ่มพูดคุยกันแต่ผมทำไม่ได้ แต่ไม่เป็นไรผมบอกกับตัวเองแบบนั้น
สุดท้ายก็ไม่มีอะไรครับผมแค่อยากเล่าให้คนอื่นฟังว่าการแอบชอบใครสักคนมันก็มีความสุขดีนะ แล้วก็ถ้าคุณมีโอกาสอย่าปล่อยมันหลุดมือไป ส่วนตัวผมเองตอนนี้ก็มีความสุขที่ได้แอบมองเธอแบบนี้ ผมคิดว่าแค่นี้ก็คงมีความสุขแล้ว