เคยมีเรื่องหนึ่งว่า

               อุบาสกท่านหนึ่งได้ตั้งใจถวายสังฆทานจึงได้นิมนต์พระภิกขุทั้งหมดในวัด มารับทานนี้  และในวัดนี้มีภิกขุทุสีลรูปหนึ่งอยู่
และมาด้วย  ท่านรู้ว่าเป็นรูปใด แต่ก็ไม่ได้แสดงความรังเกียจแต่อย่างใด จนถวายทานเสร็จแล้ว พระภิกขุทั้งหมดกลับวัดหมดแล้ว

              ฝ่ายพระภิกขุผู้ทุสีลรูปนั้น คิดว่า อุบาสกผู้นี้ไม่รู้ความประพฤติเรา และไม่รังเกียจในตัวเรา  คิดได้ดังนี้จึงเข้าไปหาอุบาสกท่านนั้น

แล้วกล่าวขอสิ่งของ จากอุบาสก  

             ฝ่ายอุบาสก แลเห็นพระภิกขุรูปนั้นหน่อยหนึ่งแล้ว เอาเท้าเขี่ยให้แก่พระภิกขุผู้ทุสีลนั้น.....

              พระภิกขุผู้ทุสีล เห็นดังนั้น จึงถามว่า  อุบาสกเมื่อเช้าท่านยังถวายทานด้วยความเคารพ แล้วไง บัดนี้ จึงให้ทานด้วยอาการไม่เคารพ  ท่านอุบาสกจึงกล่าวว่า

             "เมื่อเช้ากระผมได้ตั้งใจถวายสังฆทาน ไม่เจาะจง จึงให้ด้วยความเคารพ  แต่บัดนี้ ท่านเป็นภิกขุผู้ทุสีล มาขอเรา ด้วยความไม่ละอายใจ  จะมีประโยชน์อันใดในผู้ทุสีลเช่นกับท่านเล่า..."

             สรุปว่า   หากพระโสดาบันเห็นพระภิกขุผู้ทุสีล ท่านจะนิ่ง และไม่ให้ทานใด ๆ  เลย  หากยังขืืนไปต่อแย้ท่าน ท่านจะตำหนิตรง ๆ
ไม่อ้อมค้อมแน่นอน...