จะมาเล่ากล่าวเรื่องราวยาจก            ชายวณิพกยากจนหนักหนา
ร้องเพลงขอทานตามย่านมรรคา        ใครเขาเมตตาก็โยนสตางค์  .......

เที่ยวจรนอนดินหากินตามจน            ด้วยความอดทนไม่อางขนาง
ยึดมั่นศรัทธาบูชาพุทธางค์               ไม่เคยเว้นวางแม้ยามจะนอน  .......

จำเนียรนานมาเทวาทั้งมวล              ครุ่นคิดใคร่ครวญชวนให้สังหรณ์
เห็นเขาเคร่งครัดถือสัตย์สังวร            ควรจักอวยพรให้เขาสุขใจ  .......

จากนั้นเทวาปลอมมาพบชาย            เทพท่านบรรยายจนจิตเลื่อมใส
มอบพระปฏิมาให้ยาจกไป                กำชับกราบไหว้อย่าได้ลืมหลง  .......

แม้หวังสิ่งใดตั้งใจบูชา                    ทรัพย์สินนานาได้ดั่งประสงค์
เจ้าจงตั้งใจอย่าได้พะวง                  ขอเพียงดำรงตรงคำสัญญา  ........

ยาจกดีใจหาไหนจักเท่า                  แบมือรับเอาองค์พระปฏิมา
พอกลับถึงบ้านตั้งร้านบูชา                มุ่งใจปรารถนาขอเงินและทอง  .......

พอรุ่งอรุณด้วยบุญบำเพ็ญ                มองไหนก็เห็นทรัพย์สินก่ายกอง
จึงนำทรัพย์ไปใช้จ่ายซื้อของ             เรือนชานบ้านช่องใหญ่โตโสภา  .......

ตั้งแต่วันนั้นสวรรค์ยาจก                   ไม่ติดวิตกดั่งเคยเป็นมา
เพื่อนหญิงก็หลายเพื่อนชายมากหน้า   ต่างเข้าคบหาแสนสุขสำราญ ......

ครั้นเพื่อนชักชวนยั่วยวนทางชั่ว         จงหลงลืมตัวปรากฏสันดาน
สุรานารีไม่มีกิจการ                         เกษมสำราญจนลืมสวดมนต์  .......

ออกเที่ยวเตรดเตร่เสเพลจับจ่าย         สุรุ่ยสุร่ายไม่กลัวขัดสน
หลงสุขสำราญลืมบ้านของตน            ไหว้พระสวดมนต์ไม่คิดนำพา  .......

โมหะความเขลาแม้นเข้าสิงใคร           เปรียบได้ดังไฟประลัยกัลป์หนา
เหมือนจักษุบอดเฝ้ากอดกามา            มิได้รู้ว่าทางทุกข์อนันต์  .......

ยาจกเที่ยวเพลินหลงเดินทางผิด         เมื่อรู้นิมิตสุดที่จะหัน
เพื่อนฝูงมากมายแยกย้ายจากพลัน      เพราะยาจกนั้นเขากลับยากจน  .......

เงินทองใช้บ่อยร่อยหรอหมดไป          ไม่มีเพิ่มใหม่จึงให้ขัดสน
หวนนึกขึ้นได้กราบไหว้ทศพล             ท่านก็ล่องหนไม่เหลือเยื่อใย  ......

ทำผิดสัญญาเทวาท่านโกรธ               จึงได้รับโทษไม่มีอภัย
เพราะความประมาทผิดพลาดหลงใหล   จำต้องทุกข์ใจต่อไปนั้นแล  ..................  ทำนองแหล่นะคร๊าบ  คริคริ