เพราะต้องวิ่งวุ่นดูแลเกตุแก้วและเคลียร์ปัญหากับทางครอบครัวของภคพรทำให้ประพนธ์รู้สึกเหนื่อยล้า
และนอนหลับเป็นตายโดยไม่ขยับเขยื้อนตลอดทั้งสายและกว่าเขาจะรู้ตัวอีกทีภคพรก็หายออกไปจากบ้านแล้ว
“ยายตัวแสบ”
ประพนธ์กำหมัดแน่น โกรธจนเลือดขึ้นหน้า หลังจากพยายามตามหาภคพรจนแทบพลิกแผ่นดินหนีแต่ก็หาเธอไม่เจอ
แต่โชคดียังเป็นของเขาที่เธอไม่สามารถเอากระเป๋าเงินกับกุญแจรถออกไปจากกระเป๋ากางเกงของเขาได้

        ภคพรพยายามตลอดทั้งบ่ายเพื่อหาทางกลับบ้านแต่ก็ไม่เป็นผล เพราะท่าทางเลิศๆเชิดๆของเธอ
ทำให้ไม่มีใครกล้าเข้ามาตอแย
“หิวจะตายอยู่แล้ว”
ภคพรเอามือลูบท้อง เดินอยู่บนถนนสายศิวิไลซ์ ที่มองไปทางไหนก็มีแต่ร้านเบียร์ ร้านเหล้า
มีแต่โคโยตี้สาวสวยเต้นรูดเสา ยั่วยวนเรียกลูกค้าละลานตาไปหมด
“เพราะนายคนเดียว นายประพนธ์ ไอ้บ้า ไอ้ผู้ชายเฮงซวย”
ภคพรร้องด่าประพนธ์ ก้มหน้าก้มตาเดินด้วยหน้าตาบึ้งตึงไม่เป็นมิตรกับใคร
“ว้าย”
ภคพรเซถลาล้มลงเพราะแรงประทะ ชายหนุ่มร่างใหญ่ยืนหน้าตาบึ้งตึงอยู่ตรงหน้าเธอกับชายฉกรรจ์อีกสองสามคน
“ตาบอดหรือไง ไม่เห็นคนหรอ”
ชายหนุ่มร่างยักษ์หันมาตะวาดภคพร
“แกสิตาบอด ถ้าฉันตาบอด ฉันคงมองไม่เห็นควายยักษ์ ดำทมิฬ ปากหม...ที่ยืนอยู่ตรงหน้าฉันหรอกย่ะ”
ภคพรปากกล้าตามประสาคนที่เคยแต่โดนเอาใจ
“พูดแบบนี้เดี๋ยวแม่...ตบคว่ำเลย”
ชายหนุ่มร่างยักษ์เงื้อมือจะตบภคพรแต่เธอชิงตบหน้าเขาซะก่อน
“เพี๊ยะ/เพี๊ยะ”
ทันทีที่ฝ่ามือเรียวบางของหญิงสาวตบลงบนหน้าของชายหนุ่มร่างยักษ์ ใบหน้าของเธอก็หันไปตามแรงตบของเขาเช่นกัน
“แก แกกล้าตบฉันหรอ”
ภคพรของขึ้น กรีดร้องสุดเสียง ก่อนจะกระโจนเข้าใส่โชคแมงดาหนุ่มร่างยักษ์และตบตีเขาด้วยพละกำลังทั้งหมดที่เธอมี
อย่างไม่กลัวเกรง แต่ไม่ถึงนาที ร่างบางของเธอก็ถูกเหวี่ยงลงกับพื้นล้มคว่ำไม่เป็นท่า
“อีนี่มันอยากลองของ รากมันเข้าไป จับมาเป็นกะหรี่ซะให้เข็ด ฤทธิ์เยอะดีนัก”
โชคร้องคำราม มองดูภคพรถูกรากเข้าไปในร้านด้วยความสะใจ

        ประไพรและพิภพเริ่มว้าวุ่นใจกับเหตุการณ์เลวร้ายที่ลูกๆของพวกเขากำลังถลำลึก แต่ปัญหาทุกอย่าง
มันก็ผูกเป็นปมแน่นและยากเกินกว่าจะแก้ไขได้ง่ายๆโดยที่ไม่ต้องมีใครเจ็บปวดและทุกข์ทรมาน
“ทำแบบนี้จะดีหรอครับคุณภค ผม...”
พิภพกังวลใจ
“อย่าห่วงเลยครับคุณพิภพ คุณก็แค่ไหลตามน้ำไปกับเกมของพวกเขาก่อน ผมอยากจะรู้จริงๆว่าลูกชายของคุณ
จะทำกับบริษัทของผมยังไง”
นวภคอมยิ้ม กว่าเขาจะมาถึงจุดนี้ได้มันไม่ใช่เรื่องง่าย อำนาจทุกอย่างที่เขามีล้วนได้มาด้วยความยากลำบาก
และแรงกายแรงใจที่เขาทุ่มเท เขาไม่เคยคิดถึงจุดจบเพราะเขาคิดอยู่เสมอว่ามันจะไม่มีวันเกิดขึ้น
และนั่นทำให้เขาไม่เคยกลัวในสิ่งที่กันย์และประพนธ์พยายามที่จะทำเลย
“ลูกชายของฉันเขาจำเป็นต้องทำค่ะ”
ประไพรยังคงแก้ต่างให้ลูกชายหัวแก้วหัวแหวนของเธอ
“คุณไพรคะ เรื่องมันมาถึงขั้นนี้แล้ว เราอย่ามาใช้อารมณ์กันอีกเลยค่ะ ไม่ว่าเรื่องราวมันจะออกมาในรูปแบบไหน
เราต่างฝ่ายต่างก็เจ็บด้วยกันทั้งคู่ ดิฉันไม่สามารถเปลี่ยนใจลูกสาวให้เลิกเป็นคนเจ้าคิดเจ้าแค้นพวกคุณได้
ดิฉันคงทำได้แค่ประคับประคองให้เรื่องราวทุกอย่างมันไม่เลวร้ายมากไปกว่านี้ก็เท่านั้นแหละค่ะ”
เพียงพรมีท่าทีเศร้าสร้อยขึ้นมาอย่างเห็นได้ชัดเจน
“นี่เป็นโอกาสสุดท้ายของพวกเราแล้ว ที่จะทำทุกอย่างให้มันดีขึ้น ถ้ามันเป็นเพราะโชคชะตากำหนด
ความรู้สึกของพวกเขาอาจจะเปลี่ยนแปลงเพราะเหตุการณ์ครั้งนี้ก็ได้ แต่ถ้าไม่ พ่อแม่อย่างพวกเราก็คงทำได้แค่ภาวนา
ให้เรื่องร้ายๆพวกนี้ผ่านพ้นไปซะที”
นวภคพูดด้วยสีหน้าหวั่นวิตก เขาไม่แน่ใจเลยว่าการซ้อนแผนในครั้งนี้ผลจะออกมาเป็นเช่นไร

         ภคพรถูกซ้อมจนสะบักสะบอมและถูกจับขังไว้ในโรงแรมม่านรูดเล็กๆแห่งหนึ่ง เธอไม่มีทางดิ้นรนขัดขืนอะไรได้เลย
ความโหดร้าย ป่าเถื่อนของพวกแมงดาที่จับตัวเธอมาทำให้เธอขวัญผวา
“พ่อแม่ ช่วยหนูด้วย ช่วยหนูด้วย”
ภคพรร้องไห้โฮ ตัวสั่นเทาด้วยความกลัว ผมเผ้ายุ่งเหยิง มีเลือดเกรอะกังอยู่ตามลำแขนและใบหน้า
“แอ๊ด”ประตูถูกเปิดออก พร้อมกับแสงไฟที่สว่างจ้าขึ้น ชายหนุ่มหน้าตาดีรูปร่างสูงใหญ่เดินเข้ามาด้วยท่าทางที่แสนเลือดเย็น
เขาปิดประตูลงและล็อคทันที
“....”ชายหนุ่มร่างใหญ่เดินเข้ามาหาหญิงสาวที่นั่งตัวสั่นเทาอยู่ปลายเตียง
สายตาหื่นกระหายที่เขามองจ้องเธอทำให้เธอขวัญผวา
“อย่าเข้ามานะ ฉันกลัวแล้ว กลัวแล้ว อย่าทำอะไรฉันเลยนะ ฮือๆๆๆๆ”
ภคพรตัวสั่นเทา หวาดกลัวที่สุดในชีวิต
“อย่ามาทำเป็นเล่นตัว”
ท๊อป หนุ่มน้อยหน้าตาดี ลูกชายนักการเมืองชื่อดัง จับภคพรเหวี่ยงขึ้นมาบนเตียงนอน
“ฉันถูกหลอกมาขายตัว ฉันไม่ได้เต็มใจมา อย่าทำอะไรฉันเลยนะ ฉันกลัวแล้วๆๆๆ”
ภคพรยกมือขึ้นไหว้วอนร้องขอความเมตตา ไม่สามารถเก็บกลั้นความกลัวเอาไว้ได้
“อย่ามาตอแห.... ถอดเสื้อผ้าออกซะ ก่อนที่ฉันจะหมดอารมณ์”
ท๊อปมองจ้องหญิงสาวและตะวาดใส่เธอ
“ฉันไม่ยอม ช่วยด้วยๆ”
ภคพรร้องเสียงดังลั่นห้อง วิ่งหนีชายหนุ่มดุดันตรงหน้า แต่ก็ถูกเขาจับเหวี่ยงกลับมาที่เดิม
พร้อมกับร่างกำยำของเขาที่ทับลงมาบนร่างของเธออย่างหมดหนทางขัดขืน
มือทั้งสองข้างของเขาตรึงมือของเธอเอาไว้กับเตียงนอน
“ช่วยด้วยๆๆ ปล่อยฉันนะ ปล่อย...ช่วย....”
ภคพรดิ้นรนขัดขืนเต็มกำลัง กรีดร้องดิ้นรนอยู่ในอ้อมแขนของท๊อป ก่อนที่จะต้องหยุดทุกการเคลื่อนไหว
เมื่อริมฝีปากบางของชายหนุ่มบดขยี้ลงมาบนริมฝีปากชมพูระเรื่อของเธอ
“ปั้ง”บานประตูกระแทกฝาผนังอย่างแรง พร้อมกับการปรากฏตัวของประพนธ์
ชายหนุ่มคว้าแจกันที่อยู่ใกล้มือฟาดไปเต็มแรงบนศีรษะของท๊อป จนเขาสลบไป
“คุณเป็นอะไรหรือเปล่า”
ประพนธ์วิ่งเข้ามาหาภคพรที่ยังคงนอนแน่นิ่ง ตกตะลึง
“คุณ..”
ประพนธ์ฉุดร่างบางของภคพรให้ลุกขึ้น ในขณะที่เธอยังติดอยู่ในภวังค์แห่งฝันร้ายที่เพิ่งผ่านพ้นไป
“ฮือๆๆๆๆๆๆๆ”
ภคพรร้องไห้โฮถาโถมร่างกายเธอเข้าหาประพนธ์และกอดเขาเอาไว้แน่นในอ้อมแขน การมาของประพนธ์
ทำให้เธอรู้สึกว่าตัวเองปลอดภัย
“ฮือๆๆๆ”
ภคพรซบหน้าร้องไห้ลงบนอกกว้างของชายหนุ่มด้วยอาการขวัญผวา ร่างของเธอสั่นไหวอยู่ในอ้อมแขนของชายหนุ่ม
ประพนธ์ค่อยๆยกมือขึ้นตบหลังเธอเบาๆเพื่อปลอบใจ
“ไปคุณ อยู่ที่นี่ไม่ได้แล้ว”
ประพนธ์คลายกอดและกุมมือของหญิงสาว ออกจากโรงแรมม่านรูดด้วยความร้อนใจ



          ประพนธ์พาภคพรย้อนกลับมาที่บ้านพักของเขา ร่างของเธอนอนเหมือนไร้วิญญาณอยู่บนเตียงนอนอันเดิม
เธอยังคงขวัญผวาและหวาดกลัวกับสิ่งที่เธอเพิ่งพบเจอมา
“คุณเป็นอะไรมากหรือเปล่า”
ประพนธ์ลุกขึ้นนั่งตามภคพรที่ผุดลุกผุดนั่งเหมือนคนเสียสติ
“ฉันกลัว”
ภคพรเสียงสั่น น้ำตาคลอ ภาพที่เธอถูกทำร้ายตามมาหลอกหลอน
“ผม..เอ่อ..”
ประพนธ์พูดไม่ออก ขาได้แต่มองจ้องหน้าเธอ
“คุณหิวไหม ผมไปหาอะไรมาให้ทานนะ”
ประพนธ์ลุกขึ้นจากเตียง แต่ถูกภคพรคว้าแขนเอาไว้
“โอ๊ย”
ภคพรร้องออกมาเสียงแผ่วเบา แค่เธอขยับตัวก็รู้สึกเจ็บไปหมดทั้งร่างกายเพราะบาดแผลที่เพิ่งถูกทำร้าย
“คุณเป็นอะไร/โอ๊ย”
ประพนธ์หันขวับมาจับแขนภคพรและเปิดแขนเสื้อนอนตัวยาวที่เธอใส่อยู่ รอยฟกช้ำดำเขียวของเธอทำให้เขาใจหาย
“พวกมันซ้อมคุณขนาดนี้เลยหรอ ผมจะไปรากคอพวกมันเข้าคุกให้หมด”
ประพนธ์เลือดขึ้นหน้า
“อย่าไปนะ”
ภคพรคว้ามือชายหนุ่ม มองเขาด้วยน้ำตานองหน้า
“คุณ...”
ประพนธ์หันมาเผชิญหน้ากับภคพรด้วยความรู้สึกวาบหวามในใจ
ดวงตาของเธอตอนนี้ไม่ว่าเป็นผู้ชายคนไหนก็คงจะไม่จากเธอไป
“ฉันกลัว”
ภคพรอ้อนวอน
“คุณนอนเถอะ ผมไม่ไปไหนหรอก”
ประพนธ์ล้มตัวลงนอนหันหลังให้ภคพร หญิงสาวล้มตัวลงนอนตาม แต่มือทั้งสองข้างยังคงกำชายเสื้อของเขาเอาไว้แน่นหน้า
เหตุการณ์ในวันนี้ทำให้ความรู้สึกของประพนธ์ที่มีต่อภคพรเปลี่ยนไป เขาเริ่มรู้สึกเกลียดเธอน้อยลงและไม่รู้สึกหงุดหงิด
และอึดอัดเวลาที่ได้เห็นหน้าเธออีกแล้ว




“คุณทำอาหารอร่อยนะ อร่อยทุกอย่างเลย”
กันย์พูดสบายๆกับนวพรรษแบบที่ไม่เคยพูดกับผู้หญิงคนไหนนอกจากเกตุแก้ว
“ขอบคุณค่ะ ฉันไม่ค่อยฉลาด แล้วก็ทำงานไม่เก่งเหมือนพี่เนย์ ก็เลยคิดว่ามาเอาดีทางด้านงานบ้านงานเรือนคงจะดีกว่า”
นวพรรษกล่าวด้วยรอยยิ้มบางๆ
“คุณธาวินเขาดีกับคุณหรือเปล่า”
กันย์พูดขึ้นมาลอยๆ
“เขาดีกับฉันทุกอย่าง ดีซะจนฉันรู้สึกแย่เลยด้วยซ้ำ”
นวพรรษเริ่มยิ้มไม่ออกอีกครั้ง
“เปิดใจรับเขาเข้ามาเถอะ คุณจะได้มีความสุขกับเขาซะที ผมอยากเห็นคุณมีความสุข
ผมรู้สึกแบบนั้นตั้งแต่เมื่อไหร่ผมไม่รู้ แต่ว่าผมรู้สึกแบบนั้นจริงๆ”
กันย์มองจ้องหน้านวพรรษเพื่อแสดงความจริงใจต่อเธอ
“ก่อนหน้านี้ชีวิตของฉันเคยมีแต่ความสุข แต่พอได้พบคุณ ฉันก็ไม่เคยได้รู้จักกับคำนั้นอีกเลย”
นวพรรษเริ่มไม่อาจกลั้นน้ำตา ความอ่อนไหวเข้ามาเกาะกุมทุกพื้นที่ในหัวใจ
“ชีวิตของฉันมันจะมีความสุขได้ยังไง ในเมื่อคนที่บอกว่าอยากให้ฉันมีความสุข
เฝ้าคอยแต่จะทำร้ายจิตใจฉันอยู่ตลอดเวลาแบบนี้ ไม่มีใครทำให้ฉันร้องไห้ นอกจากคุณ  
ความทุกข์ทั้งหมดที่ฉันมีอยู่ตอนนี้ก็เพราะคุณ คุณเป็นคนเอาความสุขทั้งชีวิตของฉันไป”
“แค่คุณเลิกรักผม ความรู้สึกพวกนี้มันก็จะหายไป”
กันย์ยังคงเลือดเย็น เขาเลือกที่จะเดินหนีจากความจริงที่เขาไม่อยากรับรู้
“แค่คุณรักฉัน ความรู้สึกพวกนี้มันก็จะหายไปเหมือนกัน”
นวพรรษน้ำตานองหน้า ลุกขึ้นเดินกลับไปที่เตียงนอนเงียบๆอย่างหมดสิ้นความหวัง
กันย์เองก็เดินตามเธอไปเงียบๆอย่างหมดคำพูดเช่นกัน ทั้งๆที่เขาไม่เคยทำอะไรที่ดีๆให้นวพรรษเลย
แต่เธอก็ยังยืนยันที่จะรักเขาแบบนี้ต่อไป ความเจ็บปวดของเธอเป็นสิ่งที่เขาไม่อยากเห็น
เขาอยากเห็นเธอมีความสุขและดำเนินชีวิตต่อไปโดยไม่ทุกข์ทรมานเพราะเขาเป็นต้นเหตุอีกแล้ว

             ประพนธ์นอนหลับตาพริ้มอยู่บนเตียงนอนอันเดิม บ้านหลังเดิม ทุกอย่างยังคงเหมือนเดิม
ยกเว้นความรู้สึกของพวกเขาที่เปลี่ยนไป
“โอ๊ยย”
ภคพรลุกขึ้นนั่งด้วยหัวใจที่สงบและเบาสบายไม่หนักอึ้งเหมือนเมื่อวาน รู้สึกเจ็บและระบมไปทั้งร่างกาย
ก่อนจะหันไปมองหน้าประพนธ์โดยไม่ได้ตั้งใจ
“......”
หญิงสาวหยุดและพิจารณาส่วนต่างๆบนใบหน้าของเขาด้วยความรู้สึกที่ต่างออกไป วันนี้เธอรู้สึกว่าเขาหล่อกว่าทุกๆวัน
“......”
ภคพรหัวใจเต้นรัวไม่เป็นส่ำ มองดูริมฝีปากบางระเรื่อของชายหนุ่มด้วยอุณหภูมิร่างกายที่ร้อนผ่าว
ก่อนจะค่อยๆเขยิบลงไปใกล้ริมฝีปากของเขาจนแทบจะชิดติดกัน
“...”
ประพนธ์ลืมตาโพลงขึ้นด้วยความรู้สึกบางอย่าง ก่อนจะต้องตกใจซ้ำอีกรอบเมื่อเห็นภคพรพลัดตกจากเตียงลงไป
“โอ๊ยย”
ภคพรหวีดร้องโอดโอย นอนนิ่งไม่ขยับเขยื้อน
“เป็นอะไรมากหรือเปล่าคุณ”
ประพนธ์โดดลงจากเตียง ถลาเข้ามาประคองร่างของหญิงสาวที่นอนมองหน้าเขาตาแป๋ว จนชายหนุ่มรู้สึกเขินขึ้นมา
“ไม่เป็นไรแล้ว ผมไปแปลงฟันก่อนนะ”
ประพนธ์เขินจนหน้าแดงกร่ำและเดินหนีหายเข้าห้องน้ำไปเพื่อสงบสติอารมณ์ตัวเองไม่ให้ตรเลิดไปไกล