ตอนก่อนมีลูกก็ตายนะ แต่กลัวแบบกลัวเจ็บ กลัวทรมาน กลัวตายแล้วไม่รู้ไปไหน

พอมีลูกตอนแรกก็ยังไม่คิดหรอก จนเริ่มพูดได้

ลูกพูดว่าไม่อยากโต ไม่อยากให้พ่อแม่แก่ ไม่อยากให้พ่อแม่ตาย

หรือ

พอลูกโตนะ พ่อกับแม่ก็แก่น่อยนะ ก็ไม่ตาย แก่มากก็ไม่ตายนะ

หรือ

ทำไมตอนนี้พ่อกับแม่ยังไม่ตายเหรอ ยังดูแลหนูอยู่เหรอ

มันเศร้าบอกไม่ถูกเลยค่ะ และทำให้เรามาคิดถความตายแบบลึกซึ้งขึ้น

ลองคิดดูว่าถ้าจ้องตายเตรียมอะไรไว้บ้าง แค่คิดว่าเราตายไปแล้วลูกจะร้องไห้ขนาดไกนเราก็เสียใจทุกที

และคำพูดของลูกยังเตือนให้เราระลึกถพ่อกับแม่ด้วย ว่าเออเนอะท่านก็แก่แล้ว ก็ยังไม่ค่อยได้ตอบแทนบุญคุณ ทำผิดต่อท่านก็หลายครั้ง ขอใช้เวลาที่เลือทำให้ดีที่สุดแล้วกัน

แต่ใจก็หวิวๆ ทุกครั้งที่นึกถึงการจากลาตลอดไปไ ว่าจะ พ่อแม่หรือลูก