เทวทูตที่รัก บทต้น
http://www.bloggang.com/mainblog.php?id=moonyforever&month=21-09-2012&group=24&gblog=1
บทที่ 11 หมอกมรณะ
http://ppantip.com/topic/30464892
บทที่ 12 สำนึกของหัวใจ
คำตอบของเทวดาหนุ่มทำให้น้ำทิพย์สมองชาวาบเหมือนถูกสายฟ้าของลูซิเฟอร์ฟาดเข้าใส่ หญิงสาวนั่งตกตะลึงตัวแข็งในท่าถือกุญแจค้างอยู่อึดใจจึงหลุดคำถามออกมา
“หมายความว่ายังไงที่ว่าทำลาย” เธอมองราฟาเอลและเย็นไปทั้งร่างเมื่อได้ฟังคำตอบ
“พวกเขาจะเผาเมืองนี้ให้มอดไหม้เป็นจุณ เพื่อที่ความชั่วจะได้ไม่ลุกลามไปยังดินแดนอื่น”
น้ำทิพย์มือสั่น ทั้งตระหนกและหวาดกลัวไปพร้อมกัน การปรากฏตัวของลูซิเฟอร์นับเป็นเรื่องเขย่าขวัญแต่คำอธิบายถึงการกระทำของเหล่าเทวดากลับเป็นสิ่งชวนขนหัวลุกมากกว่า
“แต่ไม่ใช่ทุกคนที่ถูกสะกด พวกคุณจะมาเหมารวมฆ่าล้างเมืองไม่ได้”
“มันจำเป็น เพราะเชื้อชั่วเพียงน้อยนิดสามารถสร้างความพินาศให้กับโลกได้มากมาย เพื่อตัดไฟแต่ต้นลม พวกเราจึงจำต้องทำลายต้นตอ แต่ไม่ต้องห่วง ถึงพบพลังมืดของลูซิเฟอร์ มิคาเอลจะยังไม่ลงมือกวาดล้างในทันที หากพบมนุษย์ที่มีหัวใจบริสุทธิ์ปราศจากความชั่วเพียงแค่หนึ่งคนเหล่าเทวดาก็จะใช้พลังชำระล้าง มันอาจจะมีผลลัพท์ที่ไม่ดีนักต่อมนุษย์บางคนแต่เมืองทั้งหมดจะรอดพ้นจากการพิพากษา”
“ถ้าเขาทำเป็นไม่เห็นล่ะ” น้ำทิพย์ถามและเม้มปากแน่นเมื่ออีกฝ่ายมีสีหน้ากลืนไม่เข้าคายไม่ออก เธอจึงเข้าใจในทันทีว่าเขารู้จุดจบของเรื่องทั้งหมด
“คุณรู้อยู่แล้วว่ามันจะต้องลงเอยแบบนั้น” เธอพูดเสียงพร่า ใบหน้าเต็มไปด้วยความผิดหวัง “ทำไมไม่บอกให้รู้กันบ้าง”
“ผมไม่อยากให้คุณกังวล”
“แน่นอนฉันต้องกังวล เมืองที่ฉันอยู่ถูกภูตผีปิศาจลุกขึ้นมาเดินเพ่นพ่านเต็มไปหมด พอมีเทวดาเป็นที่พึ่งกลับกลายเป็นว่าพวกเขาจะลงมาทำลายพวกเราให้พินาศด้วยข้อหาสั้นๆว่า ถูกผีสิง”
ราฟาเอลหลับตาลงอย่างเจ็บปวด เขาระบายลมหายใจออกมายาวๆก่อนจะลืมตาขึ้นมองหญิงตรงหน้า
“ผมก็ไม่อยากให้มิคาเอลรู้”
เขาหยุดคำพูดไว้แค่นั้นและเบือนสายตามองออกไปนอกรถ สีหน้าที่เต็มไปด้วยความหม่นหมองของเขาทำให้น้ำทิพย์ฉุกคิดขึ้นมาได้ว่า นับจากร่วงลงมายังโลกมนุษย์ เธอเคยเห็นราฟาเอลทำท่าเหมือนพยายามติดต่อกับสวรรค์เพียงสองครั้งเท่านั้น แต่พอลูซิเฟอร์ปรากฏตัว เขาก็ยุติการกระทำทั้งหมดและฟื้นฟูพลังด้วยตัวเอง
“ทำไมล่ะ” เธอถามสั้นๆ เทวดาหนุ่ม
“ผมเป็นห่วงคุณ ไม่อยากเห็นคุณเศร้าถ้าเมืองนี้ถูกทำลาย”
คำตอบง่ายๆแต่กลับทำให้น้ำทิพย์ใจเต้น ดวงตาสีฟ้าที่มองเธอเหมือนเน้นย้ำความหมายของประโยคเมื่อครู่ละลายคำตัดพ้อต่อว่าไปจนหมดสิ้น หญิงสาวกำกุญแจรถแน่นก่อนเสียบมันลงไปในช่อง สตาร์ทเครื่องยนต์ แต่ก่อนจะบังคับรถให้วิ่งออกไป เธอเอ่ยปากพูดกับเทวดาหนุ่มโดยไม่มองหน้า
“ถึงพวกเทวดาจะไม่ลงมา เมืองนี้ก็ถูกพวกปิศาจทำลายอยู่ดี”
“ผมไม่ยอมให้เป็นแบบนั้น” ราฟาเอลพูด หญิงสาวเม้มปากน้อยๆเหมือนอยากจะท้วงว่าคงเป็นไปได้ยากเพราะอีกฝ่ายเป็นจอมปิศาจลูซิเฟอร์ ซ้ำร้ายยังมีกฤตชัยคอยให้ความร่วมมือ แน่นอนว่าการกำจัดเขาเป็นเรื่องง่าย แต่ข้อที่ว่าฝ่ายหนึ่งเป็นมนุษย์ทำให้ราฟาเอลลำบากใจ
“ฉันรู้” น้ำทิพย์พูดสั้นๆและเหยียบเร่งให้รถพุ่งออกไป ทั้งสองต่างนั่งเงียบไม่พูดไม่จากันจนกระทั่งถึงทางแยกเข้าหมู่บ้าน แทนที่จะเลี้ยวหญิงสาวกลับขับผ่านเลยไปเหมือนจงใจ เทวดาหนุ่มขมวดคิ้ว
“เลยบ้านแล้วนะทิพย์”
“ฉันรู้”
เธอตอบด้วยคำพูดเดิมและไม่ขยายความอะไรต่อไป เมื่ออีกฝ่ายไม่อยากพูดราฟาเอลจึงจำต้องนั่งนิ่งไม่กล้าเอ่ยปากซักถาม น้ำทิพย์ขับรถด้วยความเร็วดุจติดปีกบินไปตามถนนที่ทอดยาวเหมือนไม่มีสิ้นสุด หลังจากวิ่งไปได้เกือบสองชั่วโมงเธอจึงหยุดพักที่ปั๊มน้ำมันแห่งหนึ่ง เมื่อเติมพลังงานให้กับรถและซื้ออาหารรองท้องแล้วน้ำทิพย์จึงขับรถต่อไป
เทวทูตที่รัก บทที่ 12 สำนึกของหัวใจ
http://www.bloggang.com/mainblog.php?id=moonyforever&month=21-09-2012&group=24&gblog=1
บทที่ 11 หมอกมรณะ
http://ppantip.com/topic/30464892
บทที่ 12 สำนึกของหัวใจ
คำตอบของเทวดาหนุ่มทำให้น้ำทิพย์สมองชาวาบเหมือนถูกสายฟ้าของลูซิเฟอร์ฟาดเข้าใส่ หญิงสาวนั่งตกตะลึงตัวแข็งในท่าถือกุญแจค้างอยู่อึดใจจึงหลุดคำถามออกมา
“หมายความว่ายังไงที่ว่าทำลาย” เธอมองราฟาเอลและเย็นไปทั้งร่างเมื่อได้ฟังคำตอบ
“พวกเขาจะเผาเมืองนี้ให้มอดไหม้เป็นจุณ เพื่อที่ความชั่วจะได้ไม่ลุกลามไปยังดินแดนอื่น”
น้ำทิพย์มือสั่น ทั้งตระหนกและหวาดกลัวไปพร้อมกัน การปรากฏตัวของลูซิเฟอร์นับเป็นเรื่องเขย่าขวัญแต่คำอธิบายถึงการกระทำของเหล่าเทวดากลับเป็นสิ่งชวนขนหัวลุกมากกว่า
“แต่ไม่ใช่ทุกคนที่ถูกสะกด พวกคุณจะมาเหมารวมฆ่าล้างเมืองไม่ได้”
“มันจำเป็น เพราะเชื้อชั่วเพียงน้อยนิดสามารถสร้างความพินาศให้กับโลกได้มากมาย เพื่อตัดไฟแต่ต้นลม พวกเราจึงจำต้องทำลายต้นตอ แต่ไม่ต้องห่วง ถึงพบพลังมืดของลูซิเฟอร์ มิคาเอลจะยังไม่ลงมือกวาดล้างในทันที หากพบมนุษย์ที่มีหัวใจบริสุทธิ์ปราศจากความชั่วเพียงแค่หนึ่งคนเหล่าเทวดาก็จะใช้พลังชำระล้าง มันอาจจะมีผลลัพท์ที่ไม่ดีนักต่อมนุษย์บางคนแต่เมืองทั้งหมดจะรอดพ้นจากการพิพากษา”
“ถ้าเขาทำเป็นไม่เห็นล่ะ” น้ำทิพย์ถามและเม้มปากแน่นเมื่ออีกฝ่ายมีสีหน้ากลืนไม่เข้าคายไม่ออก เธอจึงเข้าใจในทันทีว่าเขารู้จุดจบของเรื่องทั้งหมด
“คุณรู้อยู่แล้วว่ามันจะต้องลงเอยแบบนั้น” เธอพูดเสียงพร่า ใบหน้าเต็มไปด้วยความผิดหวัง “ทำไมไม่บอกให้รู้กันบ้าง”
“ผมไม่อยากให้คุณกังวล”
“แน่นอนฉันต้องกังวล เมืองที่ฉันอยู่ถูกภูตผีปิศาจลุกขึ้นมาเดินเพ่นพ่านเต็มไปหมด พอมีเทวดาเป็นที่พึ่งกลับกลายเป็นว่าพวกเขาจะลงมาทำลายพวกเราให้พินาศด้วยข้อหาสั้นๆว่า ถูกผีสิง”
ราฟาเอลหลับตาลงอย่างเจ็บปวด เขาระบายลมหายใจออกมายาวๆก่อนจะลืมตาขึ้นมองหญิงตรงหน้า
“ผมก็ไม่อยากให้มิคาเอลรู้”
เขาหยุดคำพูดไว้แค่นั้นและเบือนสายตามองออกไปนอกรถ สีหน้าที่เต็มไปด้วยความหม่นหมองของเขาทำให้น้ำทิพย์ฉุกคิดขึ้นมาได้ว่า นับจากร่วงลงมายังโลกมนุษย์ เธอเคยเห็นราฟาเอลทำท่าเหมือนพยายามติดต่อกับสวรรค์เพียงสองครั้งเท่านั้น แต่พอลูซิเฟอร์ปรากฏตัว เขาก็ยุติการกระทำทั้งหมดและฟื้นฟูพลังด้วยตัวเอง
“ทำไมล่ะ” เธอถามสั้นๆ เทวดาหนุ่ม
“ผมเป็นห่วงคุณ ไม่อยากเห็นคุณเศร้าถ้าเมืองนี้ถูกทำลาย”
คำตอบง่ายๆแต่กลับทำให้น้ำทิพย์ใจเต้น ดวงตาสีฟ้าที่มองเธอเหมือนเน้นย้ำความหมายของประโยคเมื่อครู่ละลายคำตัดพ้อต่อว่าไปจนหมดสิ้น หญิงสาวกำกุญแจรถแน่นก่อนเสียบมันลงไปในช่อง สตาร์ทเครื่องยนต์ แต่ก่อนจะบังคับรถให้วิ่งออกไป เธอเอ่ยปากพูดกับเทวดาหนุ่มโดยไม่มองหน้า
“ถึงพวกเทวดาจะไม่ลงมา เมืองนี้ก็ถูกพวกปิศาจทำลายอยู่ดี”
“ผมไม่ยอมให้เป็นแบบนั้น” ราฟาเอลพูด หญิงสาวเม้มปากน้อยๆเหมือนอยากจะท้วงว่าคงเป็นไปได้ยากเพราะอีกฝ่ายเป็นจอมปิศาจลูซิเฟอร์ ซ้ำร้ายยังมีกฤตชัยคอยให้ความร่วมมือ แน่นอนว่าการกำจัดเขาเป็นเรื่องง่าย แต่ข้อที่ว่าฝ่ายหนึ่งเป็นมนุษย์ทำให้ราฟาเอลลำบากใจ
“ฉันรู้” น้ำทิพย์พูดสั้นๆและเหยียบเร่งให้รถพุ่งออกไป ทั้งสองต่างนั่งเงียบไม่พูดไม่จากันจนกระทั่งถึงทางแยกเข้าหมู่บ้าน แทนที่จะเลี้ยวหญิงสาวกลับขับผ่านเลยไปเหมือนจงใจ เทวดาหนุ่มขมวดคิ้ว
“เลยบ้านแล้วนะทิพย์”
“ฉันรู้”
เธอตอบด้วยคำพูดเดิมและไม่ขยายความอะไรต่อไป เมื่ออีกฝ่ายไม่อยากพูดราฟาเอลจึงจำต้องนั่งนิ่งไม่กล้าเอ่ยปากซักถาม น้ำทิพย์ขับรถด้วยความเร็วดุจติดปีกบินไปตามถนนที่ทอดยาวเหมือนไม่มีสิ้นสุด หลังจากวิ่งไปได้เกือบสองชั่วโมงเธอจึงหยุดพักที่ปั๊มน้ำมันแห่งหนึ่ง เมื่อเติมพลังงานให้กับรถและซื้ออาหารรองท้องแล้วน้ำทิพย์จึงขับรถต่อไป