เทวทูตที่รัก บทต้น
http://www.bloggang.com/mainblog.php?id=moonyforever&month=21-09-2012&group=24&gblog=1
บทที่ 15 การพิพากษา
http://ppantip.com/topic/30615681
บทที่ 16 เสียงเยาะเย้ยจากจอมปิศาจ
หลังจากประกาศคำประกาศิต มิคาเอลนำเทวดาทั้งหมดกลับขึ้นไปยังแดนสวรรค์ เมื่อไร้ตัวแทนแห่งแสงสว่างเมฆดำจึงเคลื่อนตัวเข้าหากันบีบปล่องแสงจนเล็กลงและหายไปในที่สุด พอปราศจากเทวดา เหล่าปิศาจทั้งหลายจึงปรากฏตัวขึ้นอีกครั้งและบินโฉบร่อนไปมาอย่างเริงร่าคึกคะนอง บางตัวถลาลงไปหามนุษย์ที่ยืนดูอยู่เบื้องล่างแลบลิ้นปลิ้นตาล้อหลอกอย่างสนุกสนานสร้างความตื่นตระหนกอกสั่นขวัญแขวนต่อทุกคนที่ได้พบเห็น ใครขวัญอ่อนก็เป็นลมล้มพับอยู่ตรงนั้นส่วนพวกที่มีสติหน่อยก็วิ่งกระเจิงไปคนละทิศละทาง
เวลานี้น้ำทิพย์ไม่สนใจสิ่งที่เกิดขึ้นเลยสักนิด ไม่ตื่นตระหนกตกใจกับปิศาจบางตัวที่โฉบร่อนลงมาหา อันที่จริงแล้วเธอไม่รู้สึกถึงความหวาดกลัวหรือกังวลกับสิ่งใดเลย
จะต้องกลัวไปทำไม ในเมื่อไม่ช้าทั้งเมืองจะต้องพบจุดจบ เพียงแต่จะด้วยฝีมือของฝูงปิศาจหรือการลงทัณฑ์ของผู่สูงส่งที่เรียกตนเองว่าเป็นเทวดา ซึ่งไม่ว่าจะเป็นฝ่ายใดสุดท้ายมนุษย์ทุกคนก็ต้องลงเอยด้วยความพินาศอันน่าสยองแบบเดียวกัน
น้ำทิพย์กัดริมฝีปากตัวเองด้วยความแค้นใจ ทั้งที่เธอพยายามทำทุกอย่างเพื่อให้มิคาเอลเข้าใจและเล็งเห็นในความดีของมนุษย์ แต่เขากลับไม่สนใจเลยแม้แต่น้อย การตัดสินอย่างไร้เมตตาของอัครเทวดาทำให้เธอแทบจะสิ้นศรัทธาต่อสวรรค์ สิ่งเดียวที่เกี่ยวความหวังและแสงสว่างในหัวใจของเธอเอาไว้คือการเสียสละของราฟาเอล
แต่มันจะอยู่ได้นานแค่ไหน เพราะเทวดาเพียงหนึ่งเดียวคนนี้ไม่ได้เป็นเทวทูตอีกต่อไปแล้ว
น้ำตาไหลพรากอาบแก้ม หญิงสาวกระชับอ้อมแขนแน่นขึ้น ตอนนี้เธออยากให้ตนเองมีพลังวิเศษที่สามารถรักษาอาการบาดเจ็บให้ราฟาเอล แต่จะเป็นไปได้ยังไงเพราะเธอเป็นแค่มนุษย์ธรรมดาคนหนึ่งเท่านั้นเอง
“อย่าคิดมาก”
เสียงนุ่มน่าฟังของราฟาเอลกระซิบข้างหู น้ำทิพย์เช็ดน้ำตาพร้อมกับพูดเสียงเครือ
“จะไม่ให้คิดมากได้ยังไง ก็คุณ”
ความเสียใจกับสิ่งที่เกิดขึ้นกับเทวดาหนุ่มทำให้ลำคอของเธอตีบตันจนพูดอะไรไม่ออก ราฟาเอลจึงแตะแก้มเธออย่างแผ่วเบา
“ไม่ต้องเป็นห่วง ผมไม่เป็นไร” เขาพูดอย่างอ่อนโยนพลางปลดแขนที่โอบรอบตัวออกและดึงหญิงสาวมากอดเสียเอง น้ำทิพย์ส่ายหน้าช้าๆ
“แต่ปีกของคุณ”
“มันก็แค่ปีก” ราฟาเอลพูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบธรรมดา แต่หญิงสาวก็ยังพอจะจับความเสียใจที่เจือเอาไว้ได้ไม่ยากนัก
“คุณเคยบอกว่าปีกคือสิ่งสำคัญสำหรับเทวดา”
“แต่ตอนนี้ผมมีของสำคัญมากกว่า” เทวดาหนุ่มพูดพลางช้อนดวงหน้าของน้ำทิพย์ขึ้น “นั่นก็คือคุณ”
คำพูดที่ไม่คิดว่าจะได้ยินจากปากของคนที่อยู่ตรงหน้าทำให้หญิงสาวนั่งตะลึงนิ่งงัน พวงแก้มเป็นสีแดงระเรื่อด้วยความเขินอาย เธอมองหน้าราฟาเอลอย่างเต็มตื้นในความรู้สึกก่อนจะไล่สายตาลงมาหยุดลงตรงไหล่ หญิงสาวเม้มปากจนแทบจะเป็นเส้นตรงขณะจ้องเถ้าละเอียดสีเทาที่เคยเป็นปีก ความยินดีเมื่อครู่แปรเปลี่ยนเป็นความเสียใจ เธอก้มหน้าลงพร้อมกับพูดอย่างเศร้าสร้อย
“เพราะฉัน คุณถึงกลายเป็นแบบนี้”
“เพราะมีคุณผมถึงกล้าค้านการตัดสินของมิคาเอล” เทวดาหนุ่มพูดพลางเชยคางหญิงสาวขึ้นอีกครั้ง และคงจะจูบเธอหากเสียงเยาะหยัน
ของใครบางคนไม่ขัดขึ้นเสียก่อน
“เป็นภาพที่น่าประทับใจจริงๆ”
ลูซิเฟอร์เหยียดยิ้มอย่างถูกใจเมื่อเห็นราฟาเอลรีบยืนขึ้นและดึงน้ำทิพย์ไปด้านหลัง จอมปิศาจแสร้งทำเป็นมองการตั้งท่ารับของอีกฝ่ายด้วยความหวาดกลัว
“อย่ายิงเพลิงสวรรค์ใส่ข้านะ” ลูซิเฟอร์พูดด้วยท่าทางล้อเลียนและฉีกยิ้มกว้างเหมือนนึกอะไรขึ้นมาได้ “จริงสิข้าลืมไป ผู้ที่จะใช้พลังนี้ได้มีแต่พวกเทวดาเท่านั้น”
ดวงตาสีเขียวทอประกายหยามหยันขณะจ้องคนยืนตรงหน้า
“ซึ่งไม่ใช่เจ้า”
ราฟาเอลไม่สนใจคำพูดเหน็บแนมของจอมปิศาจเลยสักนิด เขายืดตัวขึ้นอย่างองอาจพร้อมกับกล่าว
“ข้าเป็นเทวดา”
ลูซิเฟอร์เอียงหน้าเล็กน้อย
“เคยได้ยินว่าเทวดามีปีก” ดวงตามองไล่ไปทั่วร่างราฟาเอลหนึ่งครั้งก่อนจะยิ้มเยาะ “แต่เจ้าไม่มี”
“จะเอาของแบบนั้นมาตัดสินกันได้ยังไง คุณก็มีปีกเหมือนกันแต่เป็นปิศาจ” น้ำทิพย์ยื่นหน้าออกมาเถียงด้วยความโมโห และรีบหดกลับไปอยู่หลังราฟาเอลทันทีเมื่อลูซิเฟอร์จ้องด้วยดวงตาวาว
“ลืมไปแล้วหรือว่าผมเคยเป็นใครมาก่อน” จอมปิศาจถามเสียงนุ่มพร้อมกับเหยียดรอยยิ้มแบบสุภาพบุรุษ ราฟาเอลจึงพูดเสียงเรียบ
“เจ้าคือคนทรยศ”
รอยยิ้มเมื่อครู่เลือนหายไป ลูซิเฟอร์คำรามในลำคอเบาๆก่อนจะกล่าวเยาะ
“เจ้าเองก็ตกอยู่ในสถานะเดียวกับข้า”
“มันเป็นการเข้าใจผิด ข้าไม่เคยสิ้นความภักดีต่อพระองค์” เทวดาหนุ่มโต้ จอมปิศาจมองเขาอย่างสมเพช
“แล้วผู้สูงส่งของเจ้ารู้ไหม” เขามองราฟาเอลและยิ้มอย่างถูกใจเมื่อเห็นอีกฝ่ายกำหมัดแน่น “จากที่เคยรู้จัก ข้าคิดว่าเขารู้แต่ไม่สน”
“อย่าได้บังอาจกล่าวคำลบหลู่พระเจ้า” เทวดาหนุ่มพูดเสียงลอดไรฟันด้วยความไม่พอใจ แต่ลูซิเฟอร์กลับยักไหล่
“ข้าไม่ได้ลบหลู่ แค่อยากทำอะไรให้มันสะใจนิดหน่อยเท่านั้น”
คำพูดของลูซิเฟอร์ทำให้ราฟาเอลขมวดคิ้วอย่างนึกเอะใจ
“หมายความว่ายังไง” เขาถามพลางจ้องหน้าจอมปิศาจเขม็ง เมื่อเห็นประกายแห่งความยินดีเต้นระริกอยู่ในดวงตาสีเขียวแล้วเทวดาหนุ่มจึงนึกขึ้นได้ “หรือว่า...”
“ถูกแล้วราฟาเอล ทุกอย่างที่เกิดขึ้นกับเจ้า เป็นแผนของข้าเอง”
รอยยิ้มแห่งชัยชนะฉาบฉายอยู่บนใบหน้าหล่อเหลาของลูซิเฟอร์ กับคนทั่วไปมันอาจจะดูงดงามน่ามอง แต่สำหรับราฟาเอลแล้ว รอยยิ้มนี้เปรียบประดุจมีดคมกริบที่สามารถเชือดคนอื่นให้วายปราณ น้ำทิพย์ซึ่งยืนฟังอยู่นานจึงเอ่ยถามด้วยความสงสัย
“แผนอะไร”
“แผนที่ทำให้ผมต้องตกอยู่ในสภาพนี้” เทวดาหนุ่มตอบและจ้องจอมปิศาจอย่างแค้นใจ อีกฝ่ายค้อมตัวลงเล็กน้อยอย่างภาคภูมิ
“ฉลาดมากราฟาเอล”
“แต่ลูซิเฟอร์ต้องการกำจัดคุณไม่ใช่เหรอ” น้ำทิพย์ถามพลางส่งสายตามองข้ามไหล่เทวดาหนุ่มไปยังจอมปิศาจผู้ชั่วร้าย เขาสั่นศีรษะช้าๆ
“ข้าไม่ต้องการกำจัด” ลูซิเฟอร์กล่าว “ความปรารถของข้าก็คือการได้เห็นเทวทูตผู้สูงส่งอย่างราฟาเอลต้องทนทุกข์ทรมานจนแทบขาดใจ"
ดวงตาสีเขียวปีกแมลงทับน่าหลงใหลจ้องเทวดาหนุ่มเขม็ง
“ข้าดีใจจนเนื้อเต้น ตอนที่รู้ว่าเจ้ามีใจให้กับผู้หญิงคนนั้น” ดวงตาเลื่อนไปที่น้ำทิพย์ “เลยวางหมากล่อโดยใช้มนุษย์หน้าโง่เป็นเครื่องมือ”
“กฤตชัย” หญิงสาวพึมพำ ลูซิเฟอร์ก้มศีรษะลงเล็กน้อยเป็นเชิงขอบคุณก่อนจะตวัดสายตากลับไปที่ราฟาเอล
“พอเจ้าเลิกติดต่อกับสวรรค์เพื่ออยู่กับคนรัก ข้าจึงเริ่มแผนการ สิ่งแรกก็คือปล่อยไอมืดสะกดให้มนุษย์ทุกคนกลายเป็นปิศาจเพื่อเรียกมิคาเอล ซึ่งก็ไม่สำเร็จเพราะเจ้าใช้พลังปิดกั้นมันเอาไว้ ข้าจึงต้องใช้แผนขั้นต่อไปก็คือให้เจ้าหน้าโง่นั่นทำลายคนรักของเจ้าซึ่งข้ารู้ดีอยู่แล้วว่าเจ้าต้องไปช่วยนางได้ทันอยู่แล้ว”
“ถ้ารู้แล้วยังดันทุรังทำอีกทำไม” น้ำทิพย์ถามเสียงขุ่น ยิ่งนึกถึงตอนที่ถูกกฤตชัยลวนลามด้วยแล้วเธอยิ่งอยากจะจับลูซิเฟอร์มาซัดสักสองสามหมัดให้หายแค้น แต่คำตอบของจอมปิศาจทำให้ความโมโหทั้งหมดของเธอแปรเปลี่ยนเป็นความตระหนก
“เพราะข้ารู้ถึงสิ่งที่จะตามมา” ลูซิเฟอร์กล่าวด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม “เพื่อลงโทษมนุษย์ใจทรามคนนั้น เขาจะต้องใช้พลังชำระล้างดวงวิญญาณ พลังนี้แหละที่จะเป็นตัวเรียกมิคาเอล”
“แล้วคุณรู้ได้ยังไงว่าราฟาเอลจะถูกลงโทษ” น้ำทิพย์ถาม “มิคาเอลอาจทำลายคุณกับพวกปิศาจก็ได้”
“เพราะผม” ราฟาเอลตอบสั้นๆ หญิงสาวมองเขาอย่างไม่เข้าใจ ลูซิเฟอร์จึงเป็นฝ่ายตอบเสียเอง
“ความรักทำให้เทวทูตบางองค์ขัดขวางการทำลายมนุษย์จากเทวทูตด้วยกัน การกระทำแบบนั้นคือทรยศ โทษของคนทรยศมีเพียงสถานเดียวคือ ถูกขับออกจากการเป็นเทวดา”
จอมปิศาจพูดเสียงเนิบเย็นแต่เน้นย้ำทีละคำเหมือนต้องการเยาะหยันและหยุดเว้นระยะไปเล็กน้อย เขาแสร้งทำเป็นตีสีหน้าเศร้าก่อนจะกล่าวประโยคต่อมา
“น่าเสียดายที่ข้าไม่ได้เป็นคนเด็ดปีกเจ้าด้วยมือของตัวเอง”
ลูซิเฟอร์ก้มหน้าลงด้วยอาการโศกสลดแต่ปากกลับฉีกยิ้มกว้าง ดวงตาเหลือบขึ้นมองราฟาเอลอย่างดุดัน ทั้งที่ไม่ได้ออกคำสั่ง ปิศาจที่กำลังบินฉวัดเฉวียนโดยรอบก็โฉบร่อนลงมาโจมตีคนทั้งสองราวกับรู้ใจผู้เป็นนาย แต่พวกมันต้องหยุดชะงักเมื่อมีแสงสว่างวาบฉายออกมาจากตัวของราฟาเอล แม้จะไม่รุนแรงเท่าเพลิงสวรรค์แต่อำนาจของมันก็สามารถทำลายปิศาจบางตัวจนสลายกลายเป็นผง ดูเหมือนสิ่งที่เกิดขึ้นจะอยู่เหนือความคาดคิดของจอมปิศาจ เขายืนตกตะลึงตาค้างอยู่ครู่หนึ่งจึงคลี่ยิ้มบางๆ
“ยังมีพลังเหลืออยู่นี่ แต่เจ้าจะใช้มันได้นานแค่ไหน”
เทวดาหนุ่มไม่ตอบแต่กลับเรียกเพลิงสีทองอร่ามขึ้นมาไว้ในมือ รอยยิ้มหยามหยันหายไปจากหน้าของลูซิเฟอร์ทันที เขามองการตั้งท่ารับของราฟาเอลอย่างขุ่นเคือง
“พลังแค่นี้จะทำอะไรได้”
จอมปิศาจกล่าวอย่างดูแคลน ราฟาเอลขยับตัวไปข้างหน้าหนึ่งก้าวพร้อมกับพูด
“อยากลองดูไหมล่ะ”
ลูซิเฟอร์ขบกรามแน่น ถึงจะรู้ว่าราฟาเอลสูญเสียพลังไปพร้อมกับปีกและถูกขับออกจากสวรรค์แต่ก็ยังคงเป็นเทวดา หากปะทะกันตอนนี้คงไม่เป็นผลดีต่อตัวเขาสักเท่าไหร่
“อย่าทำเป็นปากดีไปหน่อยเลยราฟาเอล” จอมปิศาจพูดด้วยเสียงคำรามพลางคลี่ปีกออกโบยบินขึ้นไปบนฟ้า “ถึงจะมีพลังแต่ก็คงใช้ได้อีกไม่นาน ระหว่างนี้เชิญสนุกกับบริวารของข้า”
เขาเหลือบมองไปยังน้ำทิพย์ก่อนจะกล่าวเสียงเย็น
“และดูแลคนรักของเจ้าให้ดี”
ดวงตาฉายความมุ่งร้ายอย่างชัดแจ้ง มือข้างหนึ่งยกขึ้นส่งสัญญาณจากนั้นร่างของลูซิเฟอร์ก็เลือนหายไป เหล่าบรรดาปิศาจร้ายเมื่อได้รับคำสั่งจากนายของพวกมันแล้วจึงบินมารวมกลุ่มกันอีกครั้งและพุ่งเข้าโจมตีราฟาเอลทันที แต่พวกมันเองกลับเป็นฝ่ายถูกทำลายจนพินาศ พอรู้ว่าไม่สามารถทำอะไรเทวดาได้ ฝูงปิศาจก็ส่งเสียงกรีดร้องด้วยความโกรธและเปลี่ยนเป้าหมายไปโจมตีมนุษย์ ราฟาเอลจึงจำต้องปลดปล่อยพลังที่มีอยู่ทั้งหมด สร้างคลื่นกระจายออกไปเป็นวงกว้าง ทำลายปิศาจร้ายทุกตัวในบริเวณนั้นจนหมดสิ้น ไม่เหลือรอดแม้แต่ตัวเดียว
เทวทูตที่รัก บทที่ 16 เสียงเยาะเย้ยจากจอมปิศาจ
http://www.bloggang.com/mainblog.php?id=moonyforever&month=21-09-2012&group=24&gblog=1
บทที่ 15 การพิพากษา
http://ppantip.com/topic/30615681
บทที่ 16 เสียงเยาะเย้ยจากจอมปิศาจ
หลังจากประกาศคำประกาศิต มิคาเอลนำเทวดาทั้งหมดกลับขึ้นไปยังแดนสวรรค์ เมื่อไร้ตัวแทนแห่งแสงสว่างเมฆดำจึงเคลื่อนตัวเข้าหากันบีบปล่องแสงจนเล็กลงและหายไปในที่สุด พอปราศจากเทวดา เหล่าปิศาจทั้งหลายจึงปรากฏตัวขึ้นอีกครั้งและบินโฉบร่อนไปมาอย่างเริงร่าคึกคะนอง บางตัวถลาลงไปหามนุษย์ที่ยืนดูอยู่เบื้องล่างแลบลิ้นปลิ้นตาล้อหลอกอย่างสนุกสนานสร้างความตื่นตระหนกอกสั่นขวัญแขวนต่อทุกคนที่ได้พบเห็น ใครขวัญอ่อนก็เป็นลมล้มพับอยู่ตรงนั้นส่วนพวกที่มีสติหน่อยก็วิ่งกระเจิงไปคนละทิศละทาง
เวลานี้น้ำทิพย์ไม่สนใจสิ่งที่เกิดขึ้นเลยสักนิด ไม่ตื่นตระหนกตกใจกับปิศาจบางตัวที่โฉบร่อนลงมาหา อันที่จริงแล้วเธอไม่รู้สึกถึงความหวาดกลัวหรือกังวลกับสิ่งใดเลย
จะต้องกลัวไปทำไม ในเมื่อไม่ช้าทั้งเมืองจะต้องพบจุดจบ เพียงแต่จะด้วยฝีมือของฝูงปิศาจหรือการลงทัณฑ์ของผู่สูงส่งที่เรียกตนเองว่าเป็นเทวดา ซึ่งไม่ว่าจะเป็นฝ่ายใดสุดท้ายมนุษย์ทุกคนก็ต้องลงเอยด้วยความพินาศอันน่าสยองแบบเดียวกัน
น้ำทิพย์กัดริมฝีปากตัวเองด้วยความแค้นใจ ทั้งที่เธอพยายามทำทุกอย่างเพื่อให้มิคาเอลเข้าใจและเล็งเห็นในความดีของมนุษย์ แต่เขากลับไม่สนใจเลยแม้แต่น้อย การตัดสินอย่างไร้เมตตาของอัครเทวดาทำให้เธอแทบจะสิ้นศรัทธาต่อสวรรค์ สิ่งเดียวที่เกี่ยวความหวังและแสงสว่างในหัวใจของเธอเอาไว้คือการเสียสละของราฟาเอล
แต่มันจะอยู่ได้นานแค่ไหน เพราะเทวดาเพียงหนึ่งเดียวคนนี้ไม่ได้เป็นเทวทูตอีกต่อไปแล้ว
น้ำตาไหลพรากอาบแก้ม หญิงสาวกระชับอ้อมแขนแน่นขึ้น ตอนนี้เธออยากให้ตนเองมีพลังวิเศษที่สามารถรักษาอาการบาดเจ็บให้ราฟาเอล แต่จะเป็นไปได้ยังไงเพราะเธอเป็นแค่มนุษย์ธรรมดาคนหนึ่งเท่านั้นเอง
“อย่าคิดมาก”
เสียงนุ่มน่าฟังของราฟาเอลกระซิบข้างหู น้ำทิพย์เช็ดน้ำตาพร้อมกับพูดเสียงเครือ
“จะไม่ให้คิดมากได้ยังไง ก็คุณ”
ความเสียใจกับสิ่งที่เกิดขึ้นกับเทวดาหนุ่มทำให้ลำคอของเธอตีบตันจนพูดอะไรไม่ออก ราฟาเอลจึงแตะแก้มเธออย่างแผ่วเบา
“ไม่ต้องเป็นห่วง ผมไม่เป็นไร” เขาพูดอย่างอ่อนโยนพลางปลดแขนที่โอบรอบตัวออกและดึงหญิงสาวมากอดเสียเอง น้ำทิพย์ส่ายหน้าช้าๆ
“แต่ปีกของคุณ”
“มันก็แค่ปีก” ราฟาเอลพูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบธรรมดา แต่หญิงสาวก็ยังพอจะจับความเสียใจที่เจือเอาไว้ได้ไม่ยากนัก
“คุณเคยบอกว่าปีกคือสิ่งสำคัญสำหรับเทวดา”
“แต่ตอนนี้ผมมีของสำคัญมากกว่า” เทวดาหนุ่มพูดพลางช้อนดวงหน้าของน้ำทิพย์ขึ้น “นั่นก็คือคุณ”
คำพูดที่ไม่คิดว่าจะได้ยินจากปากของคนที่อยู่ตรงหน้าทำให้หญิงสาวนั่งตะลึงนิ่งงัน พวงแก้มเป็นสีแดงระเรื่อด้วยความเขินอาย เธอมองหน้าราฟาเอลอย่างเต็มตื้นในความรู้สึกก่อนจะไล่สายตาลงมาหยุดลงตรงไหล่ หญิงสาวเม้มปากจนแทบจะเป็นเส้นตรงขณะจ้องเถ้าละเอียดสีเทาที่เคยเป็นปีก ความยินดีเมื่อครู่แปรเปลี่ยนเป็นความเสียใจ เธอก้มหน้าลงพร้อมกับพูดอย่างเศร้าสร้อย
“เพราะฉัน คุณถึงกลายเป็นแบบนี้”
“เพราะมีคุณผมถึงกล้าค้านการตัดสินของมิคาเอล” เทวดาหนุ่มพูดพลางเชยคางหญิงสาวขึ้นอีกครั้ง และคงจะจูบเธอหากเสียงเยาะหยัน
ของใครบางคนไม่ขัดขึ้นเสียก่อน
“เป็นภาพที่น่าประทับใจจริงๆ”
ลูซิเฟอร์เหยียดยิ้มอย่างถูกใจเมื่อเห็นราฟาเอลรีบยืนขึ้นและดึงน้ำทิพย์ไปด้านหลัง จอมปิศาจแสร้งทำเป็นมองการตั้งท่ารับของอีกฝ่ายด้วยความหวาดกลัว
“อย่ายิงเพลิงสวรรค์ใส่ข้านะ” ลูซิเฟอร์พูดด้วยท่าทางล้อเลียนและฉีกยิ้มกว้างเหมือนนึกอะไรขึ้นมาได้ “จริงสิข้าลืมไป ผู้ที่จะใช้พลังนี้ได้มีแต่พวกเทวดาเท่านั้น”
ดวงตาสีเขียวทอประกายหยามหยันขณะจ้องคนยืนตรงหน้า
“ซึ่งไม่ใช่เจ้า”
ราฟาเอลไม่สนใจคำพูดเหน็บแนมของจอมปิศาจเลยสักนิด เขายืดตัวขึ้นอย่างองอาจพร้อมกับกล่าว
“ข้าเป็นเทวดา”
ลูซิเฟอร์เอียงหน้าเล็กน้อย
“เคยได้ยินว่าเทวดามีปีก” ดวงตามองไล่ไปทั่วร่างราฟาเอลหนึ่งครั้งก่อนจะยิ้มเยาะ “แต่เจ้าไม่มี”
“จะเอาของแบบนั้นมาตัดสินกันได้ยังไง คุณก็มีปีกเหมือนกันแต่เป็นปิศาจ” น้ำทิพย์ยื่นหน้าออกมาเถียงด้วยความโมโห และรีบหดกลับไปอยู่หลังราฟาเอลทันทีเมื่อลูซิเฟอร์จ้องด้วยดวงตาวาว
“ลืมไปแล้วหรือว่าผมเคยเป็นใครมาก่อน” จอมปิศาจถามเสียงนุ่มพร้อมกับเหยียดรอยยิ้มแบบสุภาพบุรุษ ราฟาเอลจึงพูดเสียงเรียบ
“เจ้าคือคนทรยศ”
รอยยิ้มเมื่อครู่เลือนหายไป ลูซิเฟอร์คำรามในลำคอเบาๆก่อนจะกล่าวเยาะ
“เจ้าเองก็ตกอยู่ในสถานะเดียวกับข้า”
“มันเป็นการเข้าใจผิด ข้าไม่เคยสิ้นความภักดีต่อพระองค์” เทวดาหนุ่มโต้ จอมปิศาจมองเขาอย่างสมเพช
“แล้วผู้สูงส่งของเจ้ารู้ไหม” เขามองราฟาเอลและยิ้มอย่างถูกใจเมื่อเห็นอีกฝ่ายกำหมัดแน่น “จากที่เคยรู้จัก ข้าคิดว่าเขารู้แต่ไม่สน”
“อย่าได้บังอาจกล่าวคำลบหลู่พระเจ้า” เทวดาหนุ่มพูดเสียงลอดไรฟันด้วยความไม่พอใจ แต่ลูซิเฟอร์กลับยักไหล่
“ข้าไม่ได้ลบหลู่ แค่อยากทำอะไรให้มันสะใจนิดหน่อยเท่านั้น”
คำพูดของลูซิเฟอร์ทำให้ราฟาเอลขมวดคิ้วอย่างนึกเอะใจ
“หมายความว่ายังไง” เขาถามพลางจ้องหน้าจอมปิศาจเขม็ง เมื่อเห็นประกายแห่งความยินดีเต้นระริกอยู่ในดวงตาสีเขียวแล้วเทวดาหนุ่มจึงนึกขึ้นได้ “หรือว่า...”
“ถูกแล้วราฟาเอล ทุกอย่างที่เกิดขึ้นกับเจ้า เป็นแผนของข้าเอง”
รอยยิ้มแห่งชัยชนะฉาบฉายอยู่บนใบหน้าหล่อเหลาของลูซิเฟอร์ กับคนทั่วไปมันอาจจะดูงดงามน่ามอง แต่สำหรับราฟาเอลแล้ว รอยยิ้มนี้เปรียบประดุจมีดคมกริบที่สามารถเชือดคนอื่นให้วายปราณ น้ำทิพย์ซึ่งยืนฟังอยู่นานจึงเอ่ยถามด้วยความสงสัย
“แผนอะไร”
“แผนที่ทำให้ผมต้องตกอยู่ในสภาพนี้” เทวดาหนุ่มตอบและจ้องจอมปิศาจอย่างแค้นใจ อีกฝ่ายค้อมตัวลงเล็กน้อยอย่างภาคภูมิ
“ฉลาดมากราฟาเอล”
“แต่ลูซิเฟอร์ต้องการกำจัดคุณไม่ใช่เหรอ” น้ำทิพย์ถามพลางส่งสายตามองข้ามไหล่เทวดาหนุ่มไปยังจอมปิศาจผู้ชั่วร้าย เขาสั่นศีรษะช้าๆ
“ข้าไม่ต้องการกำจัด” ลูซิเฟอร์กล่าว “ความปรารถของข้าก็คือการได้เห็นเทวทูตผู้สูงส่งอย่างราฟาเอลต้องทนทุกข์ทรมานจนแทบขาดใจ"
ดวงตาสีเขียวปีกแมลงทับน่าหลงใหลจ้องเทวดาหนุ่มเขม็ง
“ข้าดีใจจนเนื้อเต้น ตอนที่รู้ว่าเจ้ามีใจให้กับผู้หญิงคนนั้น” ดวงตาเลื่อนไปที่น้ำทิพย์ “เลยวางหมากล่อโดยใช้มนุษย์หน้าโง่เป็นเครื่องมือ”
“กฤตชัย” หญิงสาวพึมพำ ลูซิเฟอร์ก้มศีรษะลงเล็กน้อยเป็นเชิงขอบคุณก่อนจะตวัดสายตากลับไปที่ราฟาเอล
“พอเจ้าเลิกติดต่อกับสวรรค์เพื่ออยู่กับคนรัก ข้าจึงเริ่มแผนการ สิ่งแรกก็คือปล่อยไอมืดสะกดให้มนุษย์ทุกคนกลายเป็นปิศาจเพื่อเรียกมิคาเอล ซึ่งก็ไม่สำเร็จเพราะเจ้าใช้พลังปิดกั้นมันเอาไว้ ข้าจึงต้องใช้แผนขั้นต่อไปก็คือให้เจ้าหน้าโง่นั่นทำลายคนรักของเจ้าซึ่งข้ารู้ดีอยู่แล้วว่าเจ้าต้องไปช่วยนางได้ทันอยู่แล้ว”
“ถ้ารู้แล้วยังดันทุรังทำอีกทำไม” น้ำทิพย์ถามเสียงขุ่น ยิ่งนึกถึงตอนที่ถูกกฤตชัยลวนลามด้วยแล้วเธอยิ่งอยากจะจับลูซิเฟอร์มาซัดสักสองสามหมัดให้หายแค้น แต่คำตอบของจอมปิศาจทำให้ความโมโหทั้งหมดของเธอแปรเปลี่ยนเป็นความตระหนก
“เพราะข้ารู้ถึงสิ่งที่จะตามมา” ลูซิเฟอร์กล่าวด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม “เพื่อลงโทษมนุษย์ใจทรามคนนั้น เขาจะต้องใช้พลังชำระล้างดวงวิญญาณ พลังนี้แหละที่จะเป็นตัวเรียกมิคาเอล”
“แล้วคุณรู้ได้ยังไงว่าราฟาเอลจะถูกลงโทษ” น้ำทิพย์ถาม “มิคาเอลอาจทำลายคุณกับพวกปิศาจก็ได้”
“เพราะผม” ราฟาเอลตอบสั้นๆ หญิงสาวมองเขาอย่างไม่เข้าใจ ลูซิเฟอร์จึงเป็นฝ่ายตอบเสียเอง
“ความรักทำให้เทวทูตบางองค์ขัดขวางการทำลายมนุษย์จากเทวทูตด้วยกัน การกระทำแบบนั้นคือทรยศ โทษของคนทรยศมีเพียงสถานเดียวคือ ถูกขับออกจากการเป็นเทวดา”
จอมปิศาจพูดเสียงเนิบเย็นแต่เน้นย้ำทีละคำเหมือนต้องการเยาะหยันและหยุดเว้นระยะไปเล็กน้อย เขาแสร้งทำเป็นตีสีหน้าเศร้าก่อนจะกล่าวประโยคต่อมา
“น่าเสียดายที่ข้าไม่ได้เป็นคนเด็ดปีกเจ้าด้วยมือของตัวเอง”
ลูซิเฟอร์ก้มหน้าลงด้วยอาการโศกสลดแต่ปากกลับฉีกยิ้มกว้าง ดวงตาเหลือบขึ้นมองราฟาเอลอย่างดุดัน ทั้งที่ไม่ได้ออกคำสั่ง ปิศาจที่กำลังบินฉวัดเฉวียนโดยรอบก็โฉบร่อนลงมาโจมตีคนทั้งสองราวกับรู้ใจผู้เป็นนาย แต่พวกมันต้องหยุดชะงักเมื่อมีแสงสว่างวาบฉายออกมาจากตัวของราฟาเอล แม้จะไม่รุนแรงเท่าเพลิงสวรรค์แต่อำนาจของมันก็สามารถทำลายปิศาจบางตัวจนสลายกลายเป็นผง ดูเหมือนสิ่งที่เกิดขึ้นจะอยู่เหนือความคาดคิดของจอมปิศาจ เขายืนตกตะลึงตาค้างอยู่ครู่หนึ่งจึงคลี่ยิ้มบางๆ
“ยังมีพลังเหลืออยู่นี่ แต่เจ้าจะใช้มันได้นานแค่ไหน”
เทวดาหนุ่มไม่ตอบแต่กลับเรียกเพลิงสีทองอร่ามขึ้นมาไว้ในมือ รอยยิ้มหยามหยันหายไปจากหน้าของลูซิเฟอร์ทันที เขามองการตั้งท่ารับของราฟาเอลอย่างขุ่นเคือง
“พลังแค่นี้จะทำอะไรได้”
จอมปิศาจกล่าวอย่างดูแคลน ราฟาเอลขยับตัวไปข้างหน้าหนึ่งก้าวพร้อมกับพูด
“อยากลองดูไหมล่ะ”
ลูซิเฟอร์ขบกรามแน่น ถึงจะรู้ว่าราฟาเอลสูญเสียพลังไปพร้อมกับปีกและถูกขับออกจากสวรรค์แต่ก็ยังคงเป็นเทวดา หากปะทะกันตอนนี้คงไม่เป็นผลดีต่อตัวเขาสักเท่าไหร่
“อย่าทำเป็นปากดีไปหน่อยเลยราฟาเอล” จอมปิศาจพูดด้วยเสียงคำรามพลางคลี่ปีกออกโบยบินขึ้นไปบนฟ้า “ถึงจะมีพลังแต่ก็คงใช้ได้อีกไม่นาน ระหว่างนี้เชิญสนุกกับบริวารของข้า”
เขาเหลือบมองไปยังน้ำทิพย์ก่อนจะกล่าวเสียงเย็น
“และดูแลคนรักของเจ้าให้ดี”
ดวงตาฉายความมุ่งร้ายอย่างชัดแจ้ง มือข้างหนึ่งยกขึ้นส่งสัญญาณจากนั้นร่างของลูซิเฟอร์ก็เลือนหายไป เหล่าบรรดาปิศาจร้ายเมื่อได้รับคำสั่งจากนายของพวกมันแล้วจึงบินมารวมกลุ่มกันอีกครั้งและพุ่งเข้าโจมตีราฟาเอลทันที แต่พวกมันเองกลับเป็นฝ่ายถูกทำลายจนพินาศ พอรู้ว่าไม่สามารถทำอะไรเทวดาได้ ฝูงปิศาจก็ส่งเสียงกรีดร้องด้วยความโกรธและเปลี่ยนเป้าหมายไปโจมตีมนุษย์ ราฟาเอลจึงจำต้องปลดปล่อยพลังที่มีอยู่ทั้งหมด สร้างคลื่นกระจายออกไปเป็นวงกว้าง ทำลายปิศาจร้ายทุกตัวในบริเวณนั้นจนหมดสิ้น ไม่เหลือรอดแม้แต่ตัวเดียว