ปัญหาที่ทำให้ชาวพุทธมีความเห็นผิด (มิจฉาทิฏฐิ) โดยไม่รู้ตัวว่าตัวเองกำลังมีความเห็นผิดอยู่ก็เพราะ "มิจฉาทิฏฐิจะไม่รู้ว่าตัวเองเป็นมิจฉาทิฏฐิ"
ผู้ที่ศึกษาคำสอนของพระพุทธเจ้ามาอย่างผิดๆโดยไม่รู้ตัวว่าสิ่งที่ศึกษามานั้นมันผิด จะเกิดความเห็นผิดซ้อนขึ้นมาว่า "ตัวเองมีความเห็นที่ถูกต้องแล้ว" ซึ่งความเห็นผิดนี้ก็จะมาเป็นเครื่องปิดกั้นสติปัญญาเอาไว้ไม่ให้มองเห็นว่า "สิ่งที่ตัวเองเห็นว่าผิดนั้นมันผิด" (คือไม่รู้ว่าตัวเองมีความเห็นผิด) แต่จะมองเห็นว่ามันถูก และยังทำให้เกิดความยึดมั่นในความเห็นผิดนั้นเข้าไปอีก จนกลายเป็นทิฏฐุปาทาน (ความยึดมั่นในความเห็น) ขึ้นมา
อีกอย่าง ความยึดมั่นในความเห็นผิดนี้จะปิดบังสติปัญญาเอาไว้ ทำให้มองเห็นความเห็นที่ถูกต้อง (คือสัมมาทิฎฐิ) ว่าเป็นความเห็นที่ผิด (คือมิจฉาทิฏฐิ) ไปโดยอัตโนมัติ (คือมองเห็นคนที่มีความเห็นถูกว่าเขามีความเห็นผิดไป) ซึ่งสิ่งที่ยากมันอยู่ตรงนี้
แล้วทีนี้เราจะรู้ได้อย่างไรว่าเรากำลังมีความเห็นถูกหรือผิดอยู่?
มิจฉาทิฏฐิจะไม่รู้ว่าตัวเองเป็นมิจฉาทิฏฐิ
ผู้ที่ศึกษาคำสอนของพระพุทธเจ้ามาอย่างผิดๆโดยไม่รู้ตัวว่าสิ่งที่ศึกษามานั้นมันผิด จะเกิดความเห็นผิดซ้อนขึ้นมาว่า "ตัวเองมีความเห็นที่ถูกต้องแล้ว" ซึ่งความเห็นผิดนี้ก็จะมาเป็นเครื่องปิดกั้นสติปัญญาเอาไว้ไม่ให้มองเห็นว่า "สิ่งที่ตัวเองเห็นว่าผิดนั้นมันผิด" (คือไม่รู้ว่าตัวเองมีความเห็นผิด) แต่จะมองเห็นว่ามันถูก และยังทำให้เกิดความยึดมั่นในความเห็นผิดนั้นเข้าไปอีก จนกลายเป็นทิฏฐุปาทาน (ความยึดมั่นในความเห็น) ขึ้นมา
อีกอย่าง ความยึดมั่นในความเห็นผิดนี้จะปิดบังสติปัญญาเอาไว้ ทำให้มองเห็นความเห็นที่ถูกต้อง (คือสัมมาทิฎฐิ) ว่าเป็นความเห็นที่ผิด (คือมิจฉาทิฏฐิ) ไปโดยอัตโนมัติ (คือมองเห็นคนที่มีความเห็นถูกว่าเขามีความเห็นผิดไป) ซึ่งสิ่งที่ยากมันอยู่ตรงนี้
แล้วทีนี้เราจะรู้ได้อย่างไรว่าเรากำลังมีความเห็นถูกหรือผิดอยู่?