นั่งสมาธิ เราไม่ได้นั่ง เพื่อจะนั่งได้นานๆ
ไม่ใช่ว่าใครนั่งนาน นั่งทน จะพ้นทุกข์ได้เร็ว

นั่งสมาธินี้มี 2 แบบ
แบบที่เป็นสมถะภาวนา - จิตเดียว อารมณ์เดียว เพื่อให้จิตได้พักผ่อน มีกำลัง
แบบที่เป็นวิปัสสนาภาวนา - จิตเดียว แต่รับรู้ทุกอารมณ์ตามความเป็นจริง เพื่อจะได้เห็นไตรลักษณ์ ในขณะจิตนั้นๆ

เราไม่ได้นั่งทนมาราธอน
เราต้องรู้ก่อนว่า เราจะนั่งเพื่ออะไร นั่งไปทำไม

ที่นั่งแล้วปวด ขาชาเป็นเหน็บ ก็ขยับขาเปลี่ยนท่านั่งได้
ไปเดินจงกรมก็ได้ ไปทำอย่างอื่นก็ได้ ที่เรามีสติรู้ตัว รู้ใจ ตามความเป็นจริง
อย่างนี้ก็เป็นสมาธิ สมาธิทำได้ตลอดเวลา ในทุกที่ ในชีวิตประจำวัน
ไม่ใช่ว่าต้องทำในรูปแบบเสมอไป

ถ้าจะฝึกปัญญาด้วย ก็ให้ดูทุกขเวทนาที่เกิดขึ้น
ขาก็ไม่ใช่เรา เป็นธาตุสี่มาประชุมกัน
ความปวดชาของก็เป็นส่วนหนึ่งที่แทรกในกาย ไม่ใช่กาย
จิตมารับรู้ความปวดชานี้ แต่จิตก็ไม่ใช่ความปวดชา
แยกไปให้เป็นขันธ์ขันธ์

หรือจะเห็นตามจริงของเวทนา
ก่อนนั่ง ขายังสบายดี นั่งไปนั่งมา ขามันชาปวด
อื้อ นี่กายไม่เที่ยงนะ ทนดูเวทนาไป ขาอาจจะหายชา โอ้มันไม่เที่ยงจริงๆ
เอ้า สักพักชาปวดกว่าเดิมอีก อนัตตาชัดๆ ควบคุมบังคับให้เป็นดังใจไม่ได้เลย

จะนั่งสมาธิก็ได้ แต่เราต้องรู้ว่าเราจะทำไปเพื่ออะไร
ส่วนจะนั่งนานแค่ไหน ไม่ต้องไปกำหนดมันหรอก
เริ่มทีละน้อยๆ พอใจมันมีความสุขจากสมาธิ
มันจะเพิ่มเวลาไปเองตามธรรมชาติ

ไปกำหนดกฎเกณฑ์ว่ามันจะต้องมากเท่านั้นเท่านี้ ต้องมากขึ้นเรื่อยๆ
อย่างนี้มันฝืนธรรมชาติ ฝืนความจริง
เพราะทุกอย่างมันไม่เที่ยง ไม่แน่นอน เปลี่ยนแปลงได้เสมอ
จะให้เป็นดังใจเราบังคับ ถาวรตลอดไปไม่ได้เลย

บังคับมากไป ใจมันเครียด
ความสุข เป็นเหตุใกล้ให้เกิดสมาธิ
ไปเครียดบังคับ มันไม่ได้สมาธิอะไรหรอก...มันฝืนธรรมชาติ
ขอแค่ไม่ขี้เกียจ แต่ไม่ต้องขยันเกินไปก็พอ ^_^