๑ ตามสายปฏิบัตินั้น ให้ปักจิต... สำนวนนะ คือเพ่งพิจารณาดูเวทนาที่เกิดขึ้น เรียกว่ามีสติรู้ความปวดนั้น
รู้ว่า ทุกข์ที่เกิดมาแล้ว สักพักมันก็หายไป ซึ่งมันก็หายไปจริงๆนะ คือให้รู้จักสังเกตทุกข์ ว่ามันกเกิดขึ้นแล้ว
ไม่ช้ามันก็คลายตัว แล้วก็สลายไป ความสุขก็เช่นเดียวกัน
เบื้องต้นเขาพิจารณากันแบบนี้
เมื่อทำจนจิตคล่องแล้วให้ต่อด้วยวิปัสสนนาขั้นสูงอีก นั่นคือ รู้ว่า ทุกข์ รู้ว่าทุกข์เพราะอะไร (สำคัญก็คือเพราะมีร่างกาย) รู้ว่าไม่ทุกข์เป็นอย่างไร
รู้ว่าคลายทุกข์แล้วเป็นอย่างไร รู้วิธีคลายทุกข์ นั่นคือพิจารณาอริยสัจ
ถ้าเราขยับขา มันก็คลายทุกข์ได้ แต่ชั่วคราวใช่มั้ย
คลายทุกข์ดับทุกข์ได้สนิทจริงๆ ก็ต้องไม่มีร่างกาย ไม่มีขันธ์๕ นั่นคือพระนิพพาน
เมื่อพิจารณาอริยสัจแล้ว จิตจะจับสมาธิสูงมาก ให้จำอารมณ์ตรงนี้ไว้ด้วยนะครับ

๒ เวลาหิว... ก็หิวหนอ เอาจิตไว้ที่จิตนี่แหะ ไม่ต้องไปไว้ที่ไหน กำหนดรู้เฉยๆ ก็พอ อย่าไปยุ่งกับร่างกายมันมาก
พอรู้ว่าหิวก็พิจารณาสักหน่อย เออ ร่างกายมันหิวนะ ตอนเช้าก็กินอิ่มแล้ว ไม่นานมันก็หิวใหม่
ถ้าเราหาให้มันกินอีก มันก็อิ่ม แล้วก็หิวใหม่ มันจะเป็นอย่างนี้ไปจนตาย ดังนั้นร่างกายแบบนี้ไม่ใช่ของดี
ขันธ์ ๕ แบบนี้ไม่ใช่ของดี เราไปยึดไปถือมันไม่ได้
จะเป็นเทวดาหรือพรหม.. ไม่หิว แต่ไม่ยั่งยืน หมดบุญวาสนาก็ต้องกลับมาหิวใหม่
สิ่งที่ดีที่สุดคือพระนิพพาน ไม่หิว ไม่มีขันธ์๕ ไม่มีทุกข์
จิตจะคลายความเกาะขันธ์๕ หรือร่างกายทีละน้อยๆครับ
แต่ตอนนี้มีร่างกายอยู่ มีขันธ์๕ เราจะทำหน้าที่ดูแลมันตามสมควร ให้ทุกขเวทนามันคลายตัว
จิตก็พิจารณาหาอะไรกินต่อไป