ตามหัวกระทู้เลยค่ะ เป็นคนเรียนดีแต่มีความฝันตั้งแต่เด็กว่าจะทำงานด้านวิทยาศาสตร์สาขาหนึ่ง(ที่ไม่ใช่หมอ
ทะเลาะกับที่บ้านรุนแรงมากค่ะ พ่อแม่ตาดหวังมาก ทำทั้งคู่ร้องไห้ ถูกว่าว่าอกตัญญูและอื่นๆ
แต่ถึงอย่างนั้นแม้ว่าจะพยายามเท่าไหร่ เราก้ไม่สามารถตัดใจจากความฝันได้ มันทรมานมากจริงๆ
สุดท้ายเราก็เลือกที่จะหนีออกจากบ้านและโดดสัมถาดซึ่งที่บ้านก็มาตามตัวแล้วบอกว่าเรียนอะไรก็ยอมแล้ว
แต่ทุกวันนี้พ่อก็ยังบ่นว่าเสียใจและทำใจไม่ได้(แต่เริ่มถี่น้อยลง) ทำให้เรารู้สึกผิดมากที่เป็นคนอกตัญญู
พ๊อแม่เลี้ยงเรามา ให้เราสารพัดแต่เรากลับเนรคุณแบบนี้ พอญาติเราป่วยเราก็โทษตัวเองว่า
สิ่งศักดสิทธคงลงโทษเราที่ไม่ยอมเรียนหมอ แต่เราก็ทรมานมากหากต้องตัดใจจากความฝันที่อีกนิดเดียวก็จะเอื้อมถึง
ถามว่าฝืนใจเรียนหมอคงเรียนรอด จะให้ซิ่วใหม่ก้คงติดแต่ไม่คิดว่าจะมีความสุขกับมันได้้
อีกทั้งความฝันเราก็ไม่ได้ผิดมันก็ได้ช่วยคนเหมือนกัน สามารถสร้างประโยชน์ให้สังคมได้

เราควรทำยังไงดี รู้สึกผิดจนจะบ้าตาย ทุกวันนี้คิดถึงแต่เรื่องนี้สักครึ่งวัน แต่ก้ตัดใจจากฝันไม่ได้
ช่วยแนะนำทีค่ะ เตือนสติเรา สอนธรรมะ เข้าวัดหรืออะไรก็ได้ ถ้าปล่อยเราคิดเองต่อไป
คงไม่ต้องคิดว่าเรียนหมอ ไม่เรียนหมอแล้วค่ะ คงต้องไปหาหมอโรคจิตแทนอ่ะ เหอๆ

ปล.เราเคารพนับถืออาชีพหมอนะคะ ไม่เคยคิดเกลียดเพียงแต่อยากเป็นอย่างอื่นมากกว่า