สวัสดีค่ะ คือมีเรื่องอยากจะถามและขอกำลังใจหรือวิธีที่จะใช้ชีวิตอยู่ต่อด้วยตัวเอง  ขอเล่าก่อนนะคะคือเราเป็นเด็กที่พ่อแม่เลิกกันตั้งแต่เด็ก เราได้อยู่กับทางฝั่งแม่มีตายายคอยดูแล ส่วนแม่ไปทำงานไม่ค่อยได้เลี้ยงเราจะรับผิดชอบค่าใช้จ่ายซะส่วนใหญ่ (ปัจจุบันแม่อยู่ต่างประเทศกับครอบครัวใหม่ค่ะ)ส่วนพ่อก็ไม่ได้ติดต่อกันเลยหลังจากนั้นผ่านมาเกือบ10/11ปี ตอนนั้นเราอายุ15ปีได้ค่ะก็ได้ติดต่อกัน พอได้คุยกันรู้สึกว่าพ่อค่อนข้างที่จะเข้าใจเราพูดกับเราดี เหมือนเป็นเซฟโซนเลยค่ะ แต่ก็ยังมีโกรธนะคะที่ตอนเด็กไม่ติดต่อเรามาเลย ต่างจากแม่ที่ค่อนข้างจะทะเลาะกับเราทุกครั้งที่คุยกัน เราไม่ค่อยสนิทใจกับแม่เลยค่ะ ไม่ค่อยอยากคุย แม่ชอบจะกดดันให้เราเป็นแบบแก ต้องมีความอดทน ต้องเก่งอย่างนั้นต้องเป็นแบบนี้ ทำงานเก็บเงินตั้งแต่อายุเท่านี้นะ ซึ่งเราเรียนอยู่ไงคะเรียนค่อนข้างหนัก  (มีความฝันที่อยากจะเป็นหมอ)เลยทุ่มเทกับการเรียนมาก จนกระทั่งเมื่อเดือนกรกฎาคมยายมาป่วยติดเตียงทำให้ชีวิตช่วงนั้นหนักหนามากเลยค่ะ เราทุกข์มาก ทั้งเรียนทั้งสอบ ดูแลยาย แม่ก็ค่อนข้างที่จะบอกเราให้ดูแลยายให้ดี ไม่ถามเลยว่าเราเป็นไงบ้าง การเรียนเป็นไง มันดีนะคะที่แม่ถามหายาย แต่เราก็ค่อนข้างไม่ไหว ที่ไม่ชอบเลยเวลาที่เราเล่าอะไรให้แม่ฟังแม่มักไม่ฟัง แล้วก็ยังเปรียบเทียบเรากับเขาตอนที่อายุเท่ากัน เราแค่อยากให้เขารับฟังเราบ้างค่ะ ไม่เคยชมไม่ว่า แต่แค่รับฟังก็ยังดี ส่วนกับพ่อเรามักจะทักหาตอนที่เราไม่ไหว(พ่อกับเราอยู่คนละจังหวัดค่ะ) ไม่ได้เล่าให้ฟังว่าแม่เราเป็นยังไง เพราะไม่อยากให้พ่อมองแม่ไม่ดีค่ะ ส่วนที่บอกว่าครอบครัวฝั่งแม่toxicจะเป็นป้าๆกับลุงที่ไม่เข้าใจเรา  ยอมรับว่าตอนนี้ตัวคนเดียวค่ะ เวลาเศร้าไม่ปรึกษาใครเพราะไม่มีใครรับฟัง แอบร้องไห้ทุกวัน เคยเครียดขนาดที่จะจากไปหายไปจากตรงนี้ แต่ก็ฝืนใช้ชีวิตมาจนทุกวันนี้ค่ะ ความฝันที่อยากเป็นหมอก็ยังคงฝันอยู่แต่เพียงแค่ยังไม่มีเวลาอ่านหนังสือเท่าที่ควรนัก เรื่องทั้งหมดที่เล่ามา อยากถามว่าพอจะมีวิธีที่จะทำให้ใช้ชีวิตให้มีความสุข หรือให้กำลังตัวเองยังไง ภูมิใจในตัวเองยังไงบ้างมั้ยคะในวันที่ไม่มีใครอยู่ข้างเราแม้กระทั่งแม่เราเองน่ะค่ะ