ผมเชื่ออย่างแน่นอนครับว่า ในชีวิตๆหนึ่งของคนเรา อาจต้องผ่านหลายๆอย่างมามากมาย ก็อาจจะเหมือนกับฤดูกาลที่พลัดเปลี่ยนหมุดเวียนกันไป
และหนทางในชีวิตนี้คงไม่ได้โรยด้วยกรีบกุหลาบ ไม่ได้สุขสบายเสมอไป อาจมีบางครั้งที่หลงทางและซับสน เหนื่อยท้อ มันเป็นช่วงมรสุมชีวิต และแน่นอนว่า มันอาจหนักเกินไปสำหรับที่คนไม่มีภูมิต้านทานจะรับไหว บางครั้งโหยหาและพยายามค้นหาความสุข ถามตัวเองว่า มันจะเหงารึเปล่าหากสักวันต้องอยู่คนเดียว ต้องกินข้าว ต้องดูละคร ต้องนอนคนเดียว มันคงจะทุกข์มาก !!
นี่หรือชีวิต ! มันจะต่างกันรึเปล่านะกับความตาย ในเมื่ออยู่ก็เหมือนตาย เคยเป็นรึเปล่ารู้สึกเจ็บแต่ไม่รู้ว่าเจ็บที่ไหน ความรู้สึกที่ต้องร้องให้แบบไม่มีเสียง ชีวิตนี้อยากให้ฤดูฝนผ่านไปเร็วๆจัง อยากเห็นดวงตะวันขึ้นที่ปลายขอบฟ้าที่ทอแสงลงมา และมอบความอบอุ่น
ไม่อยากรู้จักใครเลยบนโลกนี้ เพราะมีคนบอว่า เราพบเพื่อจาก ไม่อยากจากคนที่เราพบเลย จะเป็นไปได้รึเปล่านะถ้าเราจะไม่รู้จักใคร แต่นั่นมันก็เป็นการอยู่ตัวคนเดียวไม่ไช่หรอ ไม่ว่าการจากเป็นหรือจากตายทำไมมันช่างทรมานจัง แต่จะรออยู่ตรงนี้ก็แล้วกันนะ เผื่อว่าซักวันเราจะได้เดินทางมาพบกัน... แต่ ผู้ที่อยู่ในจินตนการ...
ปล. เขียนในอารมณ์เหงาๆอ่ะครับ ไม่รู้จะอธิบายไง เลยออกมาเป็นแบบนี้ เข้าเรื่องในหัวข้อกระทู้ หากวินาทีหนึ่ง หรือขณะที่คุณกำลังมีความทุกข์ คิดถึงอะไร และทำยังไงถึงผ่านจุดนั้นมาได้ เคยมีประสบการณ์เกี่ยวกับเรื่อง ดราม่าแบบนี้รึเปล่า ผ่านมาได้ยังไง หากเราคิดว่าเราไร้ค่า ไม่รู้จะเดินไปหนทางไหน แล้วเราจะทำยังไง !!! ????
ความรู้สึกที่ดีๆ !! ที่ทำให้คุณยืนได้และสู้ต่อไปคืออะไร ?? (ละครชีวิตจริง)
และหนทางในชีวิตนี้คงไม่ได้โรยด้วยกรีบกุหลาบ ไม่ได้สุขสบายเสมอไป อาจมีบางครั้งที่หลงทางและซับสน เหนื่อยท้อ มันเป็นช่วงมรสุมชีวิต และแน่นอนว่า มันอาจหนักเกินไปสำหรับที่คนไม่มีภูมิต้านทานจะรับไหว บางครั้งโหยหาและพยายามค้นหาความสุข ถามตัวเองว่า มันจะเหงารึเปล่าหากสักวันต้องอยู่คนเดียว ต้องกินข้าว ต้องดูละคร ต้องนอนคนเดียว มันคงจะทุกข์มาก !!
นี่หรือชีวิต ! มันจะต่างกันรึเปล่านะกับความตาย ในเมื่ออยู่ก็เหมือนตาย เคยเป็นรึเปล่ารู้สึกเจ็บแต่ไม่รู้ว่าเจ็บที่ไหน ความรู้สึกที่ต้องร้องให้แบบไม่มีเสียง ชีวิตนี้อยากให้ฤดูฝนผ่านไปเร็วๆจัง อยากเห็นดวงตะวันขึ้นที่ปลายขอบฟ้าที่ทอแสงลงมา และมอบความอบอุ่น
ไม่อยากรู้จักใครเลยบนโลกนี้ เพราะมีคนบอว่า เราพบเพื่อจาก ไม่อยากจากคนที่เราพบเลย จะเป็นไปได้รึเปล่านะถ้าเราจะไม่รู้จักใคร แต่นั่นมันก็เป็นการอยู่ตัวคนเดียวไม่ไช่หรอ ไม่ว่าการจากเป็นหรือจากตายทำไมมันช่างทรมานจัง แต่จะรออยู่ตรงนี้ก็แล้วกันนะ เผื่อว่าซักวันเราจะได้เดินทางมาพบกัน... แต่ ผู้ที่อยู่ในจินตนการ...
ปล. เขียนในอารมณ์เหงาๆอ่ะครับ ไม่รู้จะอธิบายไง เลยออกมาเป็นแบบนี้ เข้าเรื่องในหัวข้อกระทู้ หากวินาทีหนึ่ง หรือขณะที่คุณกำลังมีความทุกข์ คิดถึงอะไร และทำยังไงถึงผ่านจุดนั้นมาได้ เคยมีประสบการณ์เกี่ยวกับเรื่อง ดราม่าแบบนี้รึเปล่า ผ่านมาได้ยังไง หากเราคิดว่าเราไร้ค่า ไม่รู้จะเดินไปหนทางไหน แล้วเราจะทำยังไง !!! ????