แม้เมฆดำยังแรขอบน้ำเงิน
ยามระทมตรมตรอมหฤทัย
เหมือนชีวิตจิตต์ใจออกจากร่าง
ให้ซึมเซาเศร้าสลดหมดหนทาง
กายเหมือนอย่างไม้ขอนท่อนทอดทิ้ง
เบื่อโลก เบื่อถิ่น เบื่อกินนอน
แผ่นดินร้อนระงมทุกข์ถ้วนทุกสิ่ง
ในโลกนี้ไม่มีความสุขจริง
ยิ่งคิดยิ่งเบื่อโลกและชีวา
จะตายร้ายตายดีก็ทีหนึ่ง
ลุกทลึ่งเถลือกถลนเหมือนคนบ้า
แล้วทอดกายสยายเกล้าเศร้าโสกา
แหงนดูฟ้าตาค้างอย่างสิ้นคิด
เห็นเมฆหนาตั้งมาเป็นก้อนๆ
บดบังแสงทินกรเกือบสนิท
จวบโพล้เพล้เวลามาประชิด
ดวงอาทิตย์ทอแสงแทงสอดไว้
อนิจจาเมฆคล้ำดำแท้ๆ
อุตส่าห์แรขอบน้ำเงินเพลิดเพลินได้
อันคนเราถึงเศร้าโศกเพียงไร
ก็เบาใจเมื่อเขารู้เท่าทุกข์