ทุกสิ่งบนโลกหลายเหลี่ยมยังคงดำเนินต่อไปถึงแม้ว่าเทพเจ้าตัวตลกผู้สร้างพวกมันขึ้นมาจะกำลังหันไปสนใจในสิ่งอื่นอยู่ จากความสับสนเมื่อแรกกำเนิด เมื่อธาตุต่างๆ พลังงานที่ปะทุวุ่นวายค่อยๆ สงบลง ความสับสนจากชีวิตต่างๆ ก็เริ่มขึ้น และทวีความรุนแรงมากขึ้นเรื่อยๆ
    
จักรวาลไม่เคยเงียบงัน เพราะถ้าเป็นเช่นนั้น มันก็คงไม่จำเป็นต้องถือกำเนิดขึ้นมา
    
เทพเจ้ากวาดตามองไปรอบห้องทำงานของตน ซึ่งก็เป็นห้องทำงานของอดีตเทพเจ้าเช่นกัน โต๊ะทำงานยังคงเป็นตัวเก่า เก้าอี้แตกต่างออกไป แต่นอกจากนั้นแล้วเทพเจ้ากลับจดจำรายละเอียดอื่นๆ ไม่ได้เลย ทั้งที่เคยรับใช้อดีตเทพเจ้าอยู่นานจนไม่อาจนับเวลาได้
    
“หรือว่าจะไม่นาน ข้าเองก็ชักไม่แน่ใจ”
    
ห้องทำงานพยายามทำตัวให้เป็นปกติ เพราะรู้ว่ากำลังถูกจับตาดูอยู่
    
“ในเมื่อข้าเป็นเทพเจ้าแล้ว ทำไมถึงมีสิ่งที่ข้าไม่รู้อยู่อีก หรือว่าแม้แต่เทพเจ้าองค์ก่อนก็ไม่รู้เรื่องเหล่านี้เช่นกัน” มันเป็นคำถามที่คงไม่มีคำตอบ
    
เทพเจ้ากระแทกนั่งลงบนเก้าอี้อย่างหงุดหงิด ภายในห้องทำงานไม่มีสิ่งใดให้ใช้ระบายอารมณ์ได้เลย
    
สรรพชีวิตทั้งหลายที่มีดวงตาบนโลกหลายเหลี่ยมต่างเงยหน้ามองดูลูกไฟแสงจ้าที่ราวกับลอยค้างอยู่กลางอากาศ ไม่มีสิ่งมีชีวิตตัวใดเคยพบเห็นสิ่งประหลาดนี้มาก่อน
    
บางตัวรู้สึกสงสัย ในขณะที่บางตัวมองดูแล้วก็ผ่านเลยไป
    
ช่วงเวลานั้นคล้ายหยุดนิ่ง คล้ายเพียงชั่วพริบตา ก้อนโลหะตะปุ่มตะป่ำขนาดยักษ์ที่ถูกส่งตรงมาจากห้องทำงานของเทพเจ้าเสียดสีเข้ากับชั้นบรรยากาศของโลกหลายเหลี่ยม ตกกระแทกลงบนพื้นผิวดวงดาว ส่งแรงระเบิด กลุ่มควันที่เงียบงันออกไปทั่วทุกทิศ แม้แต่บนฟากฟ้าก็ยังบดบังแสงสว่างไปสิ้นจนราวกับเป็นยามราตรี
    
หลังจากนั้นจะมีเสียงระเบิดติดตามมาด้วยหรือไม่ แต่เมื่อไม่มีผู้รับฟังหลงเหลืออยู่มันก็คงไม่สำคัญแล้ว
    
โลกหลายเหลี่ยมกลับคืนสู่ความสงบนิ่งอีกครั้ง ครั้งนี้แม้แต่เทพเจ้าตัวตลกเองก็ยังพยายามนั่งนิ่งๆ ไม่ส่งเสียงใดๆ แม้แต่น้อย
    
แล้วในที่สุดเทพเจ้าก็เอ่ยวาจา
    
“อย่างน้อย มันก็เป็นโลกของ ”ฉัน” “