พึ่งเสียแม่ค่ะ
บอกตามตรง ว่าร้องไห้โฮ 5-10นาทีได้ แล้วก็มาน้ำตาออกตอนเผาอีก5นาที
นอกนั้น ยิ้มได้ ทานข้าวได้ มีสติ ดูแลงานศพได้โดยไม่มึนงง ต้อนรับแขกงานศพ ปานงานบุญสังสรรค์

ที่ทำได้ขนาดนี้เพราะทำใจไว้แล้วส่วนนึง อีกอย่างฝึกใจตามธรรมมะสอน ถือว่าระงับอารมณ์ได้ดีระดับนึง
แต่ภายนอกอาจจะดูไม่เศร้านะ แต่ภายในใจ คิดถึงและนึกถึงเรื่องราวหลายๆอย่างเมื่อท่านมีชีวิตอยู่(รวมทั้งงานศพด้วย)
ยิ่งคิดยิ่งคิดถึง เพราะคุณงามความดีของแม่นั้นมากมายจนรู้สึกว่ายังตอบแทนท่านไม่อิ่มพอ

ตอนนี้ชักใจไม่ดี เพราะคิดถึงท่านตลอด จนเรากลัวว่าการคิดถึงของเราจะเป็นตัวรั้งให้ท่านไม่กล้าไปจุติหรือไปเกิดหรือไปที่ๆควรจะไปหรือไม่

ทุกวันนี้ห่วงกลัวท่านจะอยู่ตรงไหน เป็นอย่างไรบ้าง แล้วที่ว่า ก่อน100วัน วิญญาณยังไม่ไปไหนใช่ไหมคะ?
เราไม่เข้าใจตัวเองว่า นี่เราทำใจเรื่องแม่ได้หรือเรายังทำใจไม่ได้กันแน่