::: เป็นนักปฏิบัติธรรมแล้ว ฤทธิ์เดชขอให้มีกับกิเลสเถอะน่ะ อย่าได้มีแก่คนภายนอก :::

"... เราทั้งหลายมาที่นี่เป็นนักปฏิบัติธรรม เพราะที่นี่เป็นที่ปฏิบัติ เมื่อปฏิบัติแล้ว ธรรมไม่ได้อยู่ในที่นี่ มันอยู่ในผู้ที่อยู่ปฏิบัติจึงกลายเป็นนักปฏิบัติธรรม สถานที่นี้ไม่มีธรรม มีแต่สถานที่ปฏิบัติ... คนที่มาปฏิบัติพึงรู้สำเหนียกไว้อยู่วันหนึ่งคืนหนึ่งๆ เราได้อะไร เราเป็นพ่อแม่คนเรายังรู้ได้ว่าเด็กคนนี้ดีไม่ดี เรายังสั่งสอนเด็กคนนี้ได้ว่าคนนี้ต้องสอนอย่างนี้ๆ เป็นครูเป็นอาจารย์ยังให้คะแนนลูกศิษย์ได้ว่าศิษย์คนนี้นักเรียนคนนี้ได้คะแนนได้เกรดเท่านี้ๆ ทำไมเราเป็นนักปฏิบัติ ทำไมไม่ฝึกให้คะแนนตนเองบ้าง

ความดีของเรามีเท่าไหร่ ความชั่วของเราได้กำจัดไปซักเท่าไหร่ วันหนึ่งคืนหนึ่งๆ เรามั่วอยู่กับงาน สุมอยู่กับอะไร ให้รู้เนื้อรู้ตัวตัวของตัวเองให้มากที่สุด เพราะอะไร มันจะตายเข้าไปวันหนึ่งๆ อยู่แล้ว ไม่ว่าวันใดวันหนึ่งไม่ว่าป่วยหรือไม่ป่วยก็ตาม มันต้องตายอยู่ดี และความตายนี้ไม่มีใครทราบว่าวันนี้พรุ่งนี้จะตาย

การประพฤติปฏิบัติธรรมจึงต้องมีความเข้มงวดกวดขันในตัวของตัวเอง ไม่จำเป็นต้องให้ครูอาจารย์คอยไปตำหนิติเตียนว่ากล่าว จนถึงว่าทุกวันทุกวัน จะกลายเป็นติดเป็นนิสัยว่า ครูบาอาจารย์ต้องตำหนิ ไม่ตำหนิแปลว่าถูก เราต้องรู้จักตัวของเราเองว่ามันถูกหรือมันผิดอย่างไร ถ้ามันผิดต้องรีบแก้ไขปรับปรุง ให้นึกถึงคนอื่นถ้าคนอื่นทำอย่างนี้มันงามไหม ถ้าไม่งามเราอย่าทำ... ให้นึกเปรียบนะ นี้หัดปรับปรุงและหัดสังเกตุตัวเองหัดดู

และนักปฏิบัติธรรมไม่ว่าโยมไม่ว่าพระ เป็นนักปฏิบัติต้องเป็นดั่ง "ผ้าขี้ริ้ว" เป็นดั่ง "วัวไม่มีเขา" เข้าไปในหมู่บ้านแล้วก็ไม่สามารถจะขวิดใครได้ เป็นเหมือน "เด็กขอทาน" ที่เข้าไปขออาหารกินในหมู่บ้านเขา มีความอ่อนน้อมถ่อมตน มีความไม่ความทะเยอทะยาน มีความไม่เหิมเกริมไม่ถือยศถือศักดิ์ไม่ถือตำแหน่งไม่ถืออะไร... เมื่อเราเป็นนักปฏิบัติธรรมแล้ว ฤทธิ์เดชขอให้มีกับกิเลสเถิดน่ะ อย่าได้มีแ่ก่คนภายนอก อย่าให้ได้มีแก่สัตว์แก่สิ่งอื่นทั้งหมด เพราะฤทธิ์เดชประเภทนั้นไม่ได้ทำประโยชน์แก่ผู้ปฏิบัติธรรมเลย... "

ตอนหนึ่งของพระธรรมเทศนาเรื่อง โลกธรรม ๘ รู้ทันด้วยการมีสติสัมปชัญญะ
โดย พ่อแม่ครูอาจารย์หลวงพ่อครูบาเจ้าเพชร วชิรมโน