“ขาว...ราวกับภาพลวงตา”
คำกล่าวของ ไซโค-แมน สีขาว

    
“ครูคงต้องตีเธอ”
    
ครูหนุ่มพูดออกมาในที่สุด ในใจเขามีแต่ความเศร้า
    
“ค่ะ” เด็กหญิงก้มหน้ารับ เธอทำความผิดจริง และที่สำคัญกว่านั้น เธอทำให้คุณครูที่มีความตั้งใจดีให้กับพวกเธอตลอดมาต้องผิดหวัง
    
ครูหนุ่มหยิบไม้เรียวออกจากที่เก็บ สิ่งที่เขาเคยสัญญาว่าจะไม่ใช้ตลอดปีการศึกษานี้ และเขาเกือบจะทำได้สำเร็จ วันนี้เป็นวันสอบไล่วันสุดท้าย พรุ่งนี้ก็จะเป็นวันปิดภาคเรียนแล้ว
    
“ครูไม่อยากตีเธอเลย”
    
“หนูรู้ค่ะ”
    
โรงเรียนหลายแห่งได้ประกาศยกเลิกการลงโทษด้วยการตีไปแล้ว และโรงเรียนแห่งนี้เองก็กำลังเดินไปในเส้นทางเดียวกัน แต่ก็ยังมีครูจำนวนหนึ่งที่ยังคงเชื่อมั่นในไม้เรียว ว่าสามารถทำให้เด็กยั้งคิดก่อนจะทำอะไรผิดๆ ลงไปได้ มากกว่าบทลงโทษชนิดอื่น
    
'ตี ก่อนที่จะถูกพักการเรียน ทำให้เด็กไม่ต้องเสียเวลา'
    
พ่อแม่ในสมัยนี้ต่างมีความคิดต่อต้านการลงโทษทางกาย พวกเขาไม่เคยตี และไม่อยากให้คนอื่นมาตีลูกของตน เลี้ยงลูกแบบทันสมัย มีแนวคิด มีหลักการต่างๆ ศึกษาจากตำรามากมาย จนไม่น่าเชื่อว่าพ่อแม่ในยุคก่อนๆ จะสามารถเลี้ยงดูลูกให้เติบโตขึ้นมาโดยไม่เคยรู้เรื่องพวกนี้ได้เลย
    
“โกงการสอบเป็นความผิดร้ายแรงที่สุดในความคิดของครู”
    
เธอเงียบ
    
“มันเหมือนเป็นการทำลายความเชื่อมั่น ความพยายามที่ครูทุ่มเทสอนให้กับพวกเธอตลอดเวลาที่ผ่านมา”
    
เธอรู้
    
“บางทีถ้าเธอสอบตก ครูอาจเสียใจ แต่คงไม่มากเท่านี้ ครูคงคิดว่าครูยังเตรียมการสอนได้ไม่ดี ทำให้พวกเธอไม่เข้าใจบทเรียน และครูจะต้องพยายามให้มากขึ้น”
    
เขาถอนใจ
    
”ช่วงนี้เป็นหัวเลี้ยวหัวต่อ อนาคตของพวกเธอถูกผูกเอาไว้กับการสอบครั้งสำคัญที่กำลังจะมาถึง ไม่ว่าเธอจะชอบหรือไม่ก็ตาม และเชื่อครูได้เลย ไม่ว่าพวกเธอจะคิดอย่างไร มันจะสำคัญมากกว่านั้น มันคือส่วนหนึ่งของเส้นทางในอนาคต ที่พวกเธอจะเข้าใจก็ต่อเมื่อได้มองย้อนกลับมาเท่านั้น”
    
ถึงตรงนี้เขาไม่แน่ใจว่ากำลังพูดให้ใครฟังกันแน่ พวกนักเรียน หรือตัวเอง
    
เธอคิดว่าตัวเองเข้าใจ และเพราะเธอคิดว่าเข้าใจ เธอจึงตัดสินใจทำอย่างนี้ ครูสอนอย่างดีที่สุดแล้ว เพียงแต่เธอไม่มีเวลาเตรียมตัว เธอมีปัญหา และมันเป็นปัญหาของเธอที่ไม่อาจโทษใคร เธอไม่อยากให้ครูต้องเสียใจ จึงตัดสินใจทำแบบนี้ ทั้งที่ก็รู้ว่ามันผิด
    
“เด็กเหมือนกับผ้าขาว” เสียงรำพึงที่ไม่ได้ยินลอยวนอยู่ในสายลม หญิงสาว หรือบางทีอาจเป็นหญิงชรา ภายใต้ชุดสีขาวสว่าง ร่างที่ไม่มีใครมองเห็น ขาวสะอาดจนกลืนหายไปในแสงที่อยู่รอบกาย
    
'ขวับ'
    
เสียงไม้เรียวแหวกอากาศ ตามมาด้วยเสียงทึบๆ ยามที่มันสัมผัสเข้ากับกระโปรง กางเกงชั้นใน และเนื้อที่ก้นจนขึ้นริ้วเป็นรอยแดง เสียงสะอื้นที่พยายามกลั้นเอาไว้ไม่ให้หลุดออกมา
    
“ความดีก็เหมือนกับสีขาว...” ร่างนั้นกระซิบที่ข้างหูของเด็กหญิง ทอดถอนใจครั้งหนึ่ง ก่อนขยับเข้าไปไปกระซิบกับครู “...เป็นสีที่แปดเปื้อนได้ง่ายที่สุด”
    
'ขวับ'
    
ลึกลงไปภายในใจของครูหนุ่ม ความรู้สึกถึงแรงสะท้อนจากไม้เรียวในมือ ก่อกวนความรู้สึกพึงพอใจที่บิดเบี้ยวให้ผุดขึ้น จินตนาการพาเตลิดไปถึงสิ่งที่ไม่ควรคิด
    
เขารู้สึกตื่นตัวอย่างที่ไม่เคยเป็น จนต้องพยายามอย่างเต็มที่ที่จะเก็บกดมันเอาไว้
    
ไซโค-แมน สีขาว ชุดที่สวมใส่อยู่นั้นสว่างจนแทบจะไร้ตัวตน เธอรู้จักสิ่งเหล่านี้ดี เหมือนกับที่เธอรู้จักกับ ไซโค-แมน สีดำ เขามักอยู่ใกล้ๆ กับเธอเสมอ ไม่ว่าเธอจะชอบหรือไม่ก็ตาม มันไม่สำคัญเลย ในทุกทุกการกระทำ ในทุกทุกสิ่งที่เกี่ยวข้องกับมนุษย์ผู้เป็นต้นกำเนิดแห่งสีสันทั้งหลาย
    
“ผู้คนล้วนเป็นเช่นนี้เอง”
    
ในเสียงของไม้เรียว ภายใต้ความปรารถนาดี มีความพึงพอใจที่มืดดำ มีความสำนึกผิด มีความรู้สึกทั้งหลาย บิดเบี้ยวสอดประสานถักทอแน่นเหนียวจนแยกไม่ออก แต่ภายใต้สีที่ซับซ้อน หนึ่งในนั้นย่อมต้องมีสีขาวรวมอยู่ด้วย
    
ร่างสว่างลึกลับนั้นหายไปแล้ว จากไปราวกับว่าไม่เคยมีอยู่ตั้งแต่ต้น